Alles gaat helemaal goed, behalve twee dingen.
 

Snijden en af en toe mn controle verliezen.
Ik ben sinds ik klaar ben met mn therapie groep enorm positief geworden. Kan nu ook wat meer hebben en zie overal een duidelijker zicht op. Durfde zelfs alleen de stad in kleren te kopen;)
Maar gister zat ik dus alweer in het ziekenhuis omdat ik weer mn controle was verloren en gesneden had. Mijn ouders weten hier niks van af.
Sinds ik dus klaar ben met die therapiegroep (2oktober) zou de jeugdzorg uit Gouda contact met me opnemen, maar hadden ze niet gedaan. Ik viel dus in een gat. Ik denk zelf dat ik er nog niet helemaal klaar voor was om uiteindelijk al het leven ingesmeten te worden.
Het ziekenhuis had gister mn behandelaar uit Dordt opgebeld, die moet ik vanmiddag bellen.

Maar ik vind het zo raar. Ik ben zo positief en nog is die klere verslafing er om te snijden en nog steeds verlies ik die zelfcontrole, terwijl het juist allemaal zo goed ging. Ook dit stukje ging juist goed en nu ik van de afdeling af ben gaat t langzaam weer achteruit.
Ik was dus heel positief ingesteld, maar dat zakt langzaam weer weg. Ik had altijd zin om ergens naartoe te gaan, maar nu doe ik al moeit om 1 brief in de brievenbus te gaan doen. Ik zie het nut er gewoon niet van in.

Alles is positief alleen ik vind het leven zo nutteloos enzow...

Volgens mij moet je precies hetzelfde denken als mij om dit stukje nog te vatten, want ik vat er ondertussen niks meer van zeg maar :confused:

Greetzzzzz

Eendje

Oh meis, dit vind ik dus wel echt heel erg herkenbaar, dat gevoel van waarom zou ik want het leven is toch zo nutteloos...

Ten eerste is het hardstikke logisch dat niet alles in 1 keer goed gaat, dat kun je ook gewoon niet verwachten. Je krijgt hulp en alles, je instelling wordt positiever, maar je valt weer terug in hetzelfde leven als dat kut ging. Hoe draai je dat nou zo om dat dat zelfde leven toch leuk is, en dat je in dat levenspatroon die positiviteit vast kunt houden?

Ja, dat is iets wat ik niet voor jou kan bepalen maar waar je alleen zelf iets mee kan. 1 ding is een feit, je bent nu hier gekomen, waar je ook weer in wegzakt of wat dan ook, het is nooit zo dat je weer bij het begin moet beginnen. Die terugvallen houdt je, ik heb er toch zeker nog een jaar mee gelopen. Pas nu kan ik echt overtuigd zeggen: ik ben niet meer depressief, terwijl het het afgelopen jaar echt niet zo superslecht ging. Het was mn instelling die niet juist bleef enzo.

Dat er geen nut is aan het leven, geen algemeen nut, zul jij vast ook wel weten. Je kunt er echter wel je eigen nut aan geven. Als jij lol hebt in bepaalde dingen, of uit sommige dingen een gigantische kick krijgt, waarom zou je die dan vroeger dan nodig op willen geven enz.? Ik heb niet zo lang geleden in een gigantische dip gezeten dat ik het echt niet meer zag zitten want, waarin zat het nut? Ik ben toen opzoek gegaan naar een handvat, iets waarvan ik weet dat ik het geweldig vind, en heb me daar aan vast geklampt. Namelijk parachutespringen.. Daar ga ik nu voor, dat ik dat kan doen straks!

Het snijden is iets wat in verband stond met je problemen, maar een verslaving op zichzelf is geworden. Het is een op zichzelf staand probleem nu, wat je niet met het oplossen van je andere problemen kunt stoppen. Je moet het behandelen als een probleem op zichzelf, en zo te gaan proberen het op te lossen. Je snijdt ws niet meer omdat je je kut voelt, maar het gebeurt gewoon, om het snijden, die controle verlies je etc.

De zelfbeheersing is dus waar je aan moet gaan werken, hoe je dat moet doen kan ik je niet vertellen. Dat moet je voor jezelf uitzoeken. Op wat voor soort momenten verlies je het etc etc. Je moet ms maar simpel beginnen door te zorgen dat er geen scherpe voorwerpen aanwezig zijn op plekken waar je alleen bent. Zodat je wanneer je die controle verliest om te kunnen snijden eerst toch na moet denken etc. waardoor je ms de controle weer terug kunt krijgen..

In ieder geval heel erg veel sterkte meis!

Ik denk aan je

xxx Kim

thnx, idd dit bedacht ik me ook al nadat ik dat stukkiej dus weer gelezen had:D
Maar die fokking hulpverlening laat het van zich afweten:mad:
Maar keb dr wel weer een onwijs gaaf telefoon gesprek aan over gehouden met mn oude behandelaar:D
Kvonnem eg tof en ga m ook wel missen. We hadden hele onzinnige discussies altijd, eg lachen:D En we hadden allebei veel beeldspraak:)
Maar hij hoopt me volgend jaar weer te zien voor mn vervolgbehandeling:)

Ach meis. De hulpverlening bestaat nu eenmaal ook maar uit mensen, die net als iedereen fouten maakt.. soms fatale fouten, soms te vaak fouten maar ja... Je moet natuurlijk niet jouw geluk etc van hen af laten hangen, het ligt toch in jouw handen, zij zijn slechts een steunpunt. Als zij vanuit zichzelf die steun laten afweten, wees dan niet bang die steun zelf op te zoeken, je hebt er immers recht op. Maar heb je geloof ik dan ook gedaan nu met je oude behandelaar? Wees daar trots op en zit niet in over de hulpverlening die jou heeft laten zitten, het is immers toch goed gekomen..??