( verhaaltje) vakantie
 

Vakantie.
Ik heb zeven weken vakantie gevierd en nu ga ik een week wat aan school doen. Normale mensen doen dat andersom, zij werken zich zeven weken in het zweet om vervolgens te kunnen zeggen dat zij een hele week niks voor school hebben uitgevoerd.
Het is maar hoe je het bekijkt hè, ik heb zeven weken uit mijn neus zitten lunchen en nu zal ik dan een poging wagen ook wat voor school te ondernemen. En nou moet u, als lezer, het ook weer niet te letterlijk nemen, ik zal u dat maar zeggen. Ook ik heb mijn werkstukken en boekverslagen op tijd ingeleverd hoor, maar heb mijzelf geen stress aangepraat met het idee dat het allemaal te veel wordt.
En nu zal ik dus een weekje, dat is het plan, waarvan ik weet dat er toch niet veel van terecht gaat komen, mijn volledig toeleggen op mijn schoolwerk. En weten dat dit voornemen toch niet nagestreefd gaat worden noemen wij zelfkennis, lieve lezer. Kennis over jezelf, in de ruimste zin van het woord. Oké, kennis van jezelf, dat is dus meer dan weten hoe je eruit ziet, of hoe je reageert in bepaalde situaties. Zelfkennis gaat verder; verbeteringen aanbrengen in je uiterlijk als je hier niet tevreden over bent, maar vooral anders reageren in dezelfde situatie als deze zich nog eens voordoen. Want, zeg nou zelf, ‘had ik maar….’ Is de meest gebruikte zin in een mensenleven. Wanneer ik op mijn sterfbed lig, wil ik dat niet kunnen zeggen. Tenminste niet zonder sarcastische ondertoon :p Maar goed ik dwaal weer af

Vakantie.
Gisteren zijn zo’n 196 leerlingen vertrokken naar Rome. Gezellig met z’n allen in de bus. Zevenentwintig uur. Maar daar moet je op zo’n moment niet aan denken dan hè?! Je einddoel is belangrijker dan de rit. Tenminste in dit geval. En bovendien vallen die reizen altijd wel mee, gezellig kletsen, muziekje erbij, beetje lezen, slapen. Gaat helemaal goed komen. We hebben ze uitgezwaaid. Zij zaten lekker in de bus, droog. Wij stonden in de regen te wachten tot zij eindelijk eens zouden vertrekken. Ik hoop dat ze het fijn hebben, ze zullen nu wel aangekomen zijn. In de zon, zevenentwintig graden.
Hier in Nederland begint het echt herfst te worden, de bladeren vallen van de bomen, het wordt kouder en veel mensen lopen al enkele weken in hun winterjas. Het is dan ook ijzig koud. Half oktober en nog maar 9 graden Celsius.

Allereerst moet ik je er, alle regeltjes opvolgend, op wijzen dat je topics niet mag uppen. Het is verboden. Ik zal je "uppende" reply verwijderen.

Het verhaal zelf begint leuk. Je begint professioneel en goed te vertellen. Door de lezer aan te spreken bereik je een leuk, fijn effect. Wij lezers denken dat de schrijfster aan ons denkt en ons persoonlijk toespreekt.
Wat mij wel in verwarring bracht, is dat je in het begin erg beleefd naar de lezers toe bent, maar later, vanaf de derde alinea begin je anders te praten.
Je gebruikt geen u-vorm meer, je vertelt gewoon. Dat merkte je in de laatste zin van het eerste stuk ook, dat je afdwaalde. Misschien is er bij het afdwalen iets veranderd, waardoor je de lezer niet meer direct aansprak.
Het lijkt alsof je het verhaal verzon bij het schrijven. Dat is niet slecht, maar het is te zien.
Er zit namelijk hinderlijke herhaling in, zoals het woordje 'kennis'. Kijk maar:
"En weten dat dit voornemen toch niet nagestreefd gaat worden noemen wij zelfkennis, lieve lezer. Kennis over jezelf, in de ruimste zin van het woord. Oké, kennis van jezelf, dat is dus meer dan weten hoe je eruit ziet, of hoe je reageert in bepaalde situaties. Zelfkennis gaat verder; verbeteringen (...)"
Ik tel vier keer het woord 'kennis'. Dat leest lastig. Probeer twee keer het woord kennis te gebruiken en voor de twee overige woordjes 'kennis' synoniemen te vinden. Dat staat mooier en leest fijner.

Je stijl vind ik wat minder. De smilie heeft het voor mij zeker in aanzien doen dalen, om de simpele reden dat ik niet van smilies in verhalen hou.
Je geeft tussen het ene 'grote' en het andere 'grote' deel van de tekst een witregel, wat aan zou kunnen duiden op een ander deelonderwerp. Maar nee, je blijft over de vakantie praten. Je te veel wil zeggen in te veel regels.

Het hele stuk ziet eruit als een betoog, maar het is niet scherp genoeg. Je verteld gewoon de feiten ("feiten") zonder een pittige boodschap. Misschien dat wij onze voornemens niet waarmaken, maar dat is al algemeen bekend.

De laatste alinea heeft weinig verband met het geheel, daar er een woordje zoals 'terwijl' ontbreekt.
Het staat vreemd. Ik kan het niet beter uitleggen.

Meer over de spelling:
"aangepraat met het idee dat het allemaal te veel wordt." Dit moet volgens mij "te veel zou worden" zijn.

"Tenminste niet zonder sarcastische ondertoon :p Maar goed ik dwaal weer af "
Ten eerste staat het niet mooi om in een verhaal een smilie te gebruiken. Het is ongepast. Het hoort niet. Ten tweede vergeet je hier de interpunctie. Na 'ondertoon' en 'af' horen punten.

"We hebben ze uitgezwaaid"
'Ze' moet hier 'hen' zijn.

"Ik hoop dat ze het fijn hebben, ze zullen nu wel aangekomen zijn."
Je gebruikt in dit stukje íets te vaak het woordje 'ze'.


Sorry, ik kan er niet veel meer over zeggen. Ik vond het niet zo leuk.