Mijn dochter
 

Niet van mij, wel mooi.

Ik weet nog hoe ik lachte
Om die grappige, kromme beentjes
Die ballerina-voetjes met al die kleine teentjes
Ik weet nog van mijn trots verhaal;
Mijn dochter, die nooit huilde

Ik weet nog hoe ik je
Steeds weer uit je bedje tilde
Ik zong en sprong, ik was degeen
Die altijd spelen wilde

En ik weet nog hoe ik twijfelde
's Nachts, als ik naar je keek
En die kromme beentjes, slappe teentjes
Met rappe voetjes vergeleek
Ik weet nog van het steeds kortere verhaal
Van mijn dochter, die nooit huilde

Ik weet ook nog hoe ik huilde
Om die kromme benen, slappe tenen
Hoe ik steeds weer wakker werd
Omdat je me niet riep
Bang, dat het wonder zou gebeuren
Als ik de dag versliep
En ik vertelde niet langer het verhaal
Van mijn dochter, die nooit huilde

Ik ken nu die kromme benen,
Smalle voeten, ongebruikte tenen al weer jarenlang
Je zegt niets maar ik hoor je, in je ogen...
Je wilt niet weg, je bent zo bang
Anderen gaan voor je zorgen
Maar alleen overdag, en je gaat pas morgen

En ik, ik vertel hun jouw verhaal, mijn dochter
En ik hoop dat zij je leren verstaan
Zodat je het met eigen ogen kunt vertellen

Van wie dan wel?

Van haar moeder... En NEE t is geen PLAGIAAT want ze heeft toestemming!
Ik vind em wel heel mooi! (y)

wow heel mooi...

Wauw...wat een prachtig en lief gedicht heeft je moeder gemaakt! Dat is zeker het plaatsen waard!

Wat een lief, mooi gedichtje:)

vond het eigenlijk ook wel een gedichtje voor een vader. Ik denk dat een moeder namelijk niet zegt: "mijn dochter" maar meer "mijn kindje" als ze nog zo klein is.