Liefde: why?
 

Als iedereen die je liefhebt je toch verlaten zal.
Wat heeft het dan nog voor nut om iemand lief te hebben. Het is immers toch maar tijdelijk. En (vaak) daarna ga je je (weer) heel kl*te voelen.

Simpel: om je voor even niet klote te voelen :o

En natuurlijk hoop je altijd dat het meer zal worden en dat het langer zal duren .. maarjah :S

Omdat je toch iemand probeert te vinden die niet alleen maar tijdelijk is, maar voor t leven.
En dat gaat nou eenmaal niet zomaar 1,2,3... Dat gaat gewoon met vreugde en verdriet.. That's life, pal.

Ja, maar als je dan daar tegenover moet stellen, dat de leifde die je hebt 'weggegeven'. Vaak genoeg terug kan komen in een vorm van zelfhaat. Dan zou je liever niet verliefd willen worden, en/of de liefde willen 'delen' met een persoon.

Dat klopt, want je gaat er, als het goed is, nooit/niet van uit dat hij.zij je zal verlaten. Misschien denk je (stilletjes) dat die mogelijkheid er wel is. Maar zolang je gelukkig bent denk je daar (bijna) niet aan. Wat een ellende, nietwaar?

Dat vind ik echt onzin.

Ik kijk op zoiets terug als een leuke herinnering. Dat dingen niet zo liepen als gepland is zonde, maar dat is geen reden om er kwaad over te worden.

Wel als je doodleuk krijgt te horen dat ze nooit meer iets wilt afspreken met je. Dan ga je toch twijfelen aan je eventuele 'handicap'.

Als jij het zo ziet dan heb jij een probleem.. Jij keert die liefde kennelijk om in zelfhaat, maar iedereen heeft zijn eigen manier van er mee omgaan hoor.

Ik heb een relatie van 20 maanden achter de rug, het is weliswaar uitgegaan van mijn kant maar met heel veel pijn ook gepaard. Maar die 20 maanden was ik er gelukkig mee, en het is nu een hele mooie herinnering die ik altijd zal houden. Daarvoor heb ik die pijn wel over. Nu is het voor iemand waarbij diegene niet degene was die het heeft uitgemaakt moeilijker, maar je beslist altijd zelf hoe ermee om te gaan, hoe te reageren. Je beslist zelf of je alleen maar gaat lopen kwijnen en balen dat het nu voorbij is, of dat je het als een mooie herinnering koestert....

Maar het is JOUW keuze om er zo mee om te gaan. Jij legt het bij jezelf neer, geeft jezelf de schuld en ziet daarom geen nut in liefhebben.. Dat is dan een persoonlijke, erg jammere, keuze

Bij een relatie van 20 maanden ligt het anders. Dan kan het bijna geen 'schijn'-relatie zijn. Vooral niet omdat jullie beiden gelukkig waren.
Hier lijkt het erop dat alles alleen maar van mijn kant kwam, aan 't eind van de dag zei ze dan wel dat ze het leuk had enzo. Maar toch die verwoestende woorden die maken alles meteen ongedaan. Ik heb een geweldige tijd gehad met haar, een leuke vriendschap. Dat is 1 ding dat zeker is. Maar, ik weet (nog) niet of het de pijn waard is.
En of ik wel zoveel moeite voor haar had moeten/mogen doen.

En ja, dat had ik ook zelf in de hand allemaal.

Het gaat ook niet om 1 negatieve ervaring, maar om meerdere. En elke keer gaat het weer zó ontzettend mis dat je er toch wel bij stil gaat staan, hoe het komt. En waar de 'fout' ligt. :(

Ik denk dat het logisch is dat je op die manier gaat twijfelen.. Ik zal je es mijn kant geven, die is namelijk volkomen omgekeerd. Ik ben namelijk telkens degene die niet meer verder wil, die het uitmaakt.. zelfs met de laatste jongen kon ik het niet volhouden? Ben ik dan wel in staat tot liefhebben, kan ik dan wel zoveel van iemand houden? Ja, en nu ben ik bang voor liefde, extreem bang weer iemand te moeten kwetsen. Ik ben ook altijd heel erg snel bang dat mensen bijbedoelingen hebben en dergelijke.

Nou goed, als ik realistisch kijk is het natuurlijk onzin dat ik niet in staat ben lief te hebben, dat soort ideeën komen echter in je op als het steeds misloopt. Probeer dan alleen je ratio te raadplegen, je te beseffen dat dit natuurlijk niet zo is, hoeveel negatieve ervaringen ook. Je bent gekwetst, en bij wie kun je de fout makkelijker neerleggen dan bij jezelf? Jij bent immers 'in de buurt' zeg maar. Mn ex doet dit ook, legt de fout bij hemzelf, terwijl die daar allesbehalve ligt. Ik was nog niet toe aan wat we hadden en raakte in paniek.. Hij heeft niets verkeerd gedaan. Maar ja, voor hem is het, als hij niets verkeerd heeft gedaan, kan hij er niks aan doen, en dus ook niks doen om zoiets te voorkomen, en dat frustreert hem..

Natuurlijk is dat makkelijker. 'k kan ook wel denken dat die meisjes zó fout bezig zijn in mijn ogen. Maar ook zij hebben hun idealen, ook zij willen een 'fijne' relatie. [Er van uitgaande dat ze dat willen...] Zij zoeken ook iemand die perfect bij hen past.
Dus, het moet aan mij liggen. Ik ben schijnbaar niet leuk/aardig/stoer/ etc. genoeg( voor hen). Dus het ligt aan mij. Als ik mijzelf zodanig zou kunnen aanpassen/veranderen dat ze mij wel ziet zitten, dan had het anders gelopen.
Conclusie: 't ligt aan/bij mij.

Hmmz, zoiets heb ik eigenlijk ook bij mijn laatste liefdesperikelen gehad..

Ik kan maar heel moeilijk voor mijn gevoelens uitkomen en daarnaast ben ik snel geneigd dingen weg te redeneren. Ik hoop dat ik de volgende keer meer initiatief tonen kan :S

Het meisje wil immers ook het gevoel krijgen dat jij haar wilt en dat gevoel overbrengen is heel moeilijk voor mij, al helemaal als ik twijfels over de hele situatie heb (bijv. omdat er sprake van afstand is). Daarom zal zij ook eerder twijfelen over jou..

Maar goed, al met al kijk ik er positief op terug. In veel opzichten heb ik dingen beleefd die helemaal nieuw voor me zijn :o

*zal Muisje nooit vergeten* :)

Ghehe, koosnaampjes zijn trouwens wel cool. Ga ik voortaan altijd gebruiken als ik iemand leuk vind (natuurlijk wel steeds andere) :D

Maar euh, anderzijds, als ik Schopenhauer erbij haal: bij echte verliefdheid maakt het niet uit hoe jij je gedraagt. Het is de chemie tussen 2 personen die het hem doet..

Het is jouw fout niet als die er niet is.. (het maakt je dus niet onaantrekkelijker of wat dan ook)

na-aper :p

Het ergste vind ik wanneer de ander zo weinig zelfkennis heeft dat ie niet doorheeft wanneer het fout gaat, dus dat het al te laat is als hij merkt dat ie zich helemaal dood ergert aan bepaalde dingen.
Dan ligt het dus wel aan de ander...
En het ligt er ook niet aan of je dingen fout doet.
Liefde is er, of liefde is er niet.
Zo simpel is het gewoon. :S

Ja en dan heb je ook nog nep-liefde...en dat begint me nu echt op te breken :(

Wat heeft iedereen toch tegen 'tijdelijk'.

Permanent is nog veel kutter, hoor.

*troost* :(

En er is ook nog vriendschappelijke liefde. Een gevoel waarbij je bepaalde eigenschappen in een ander erg waardeert die je niet kwijt wil. Een gevoel dat er iemand is met wie je dingen kunt delen.

Ik vind het zonde als zoiets uiteindelijk door andere gevoelens wordt opgebroken..

Niet iedereen die je lief hebt zal je verlaten... Uiteindelijk zal er iemand zijn die zijn/haar leven met jou wil delen!

Je hoopt alleen bij elke vriend(in) dat hij/zij diegene is! En steeds blijkt toch van niet... Maar uiteindelijk... Er zal iemand komen!

Liefde: why? Omdat het zoiets moois en intens is.

1) Hoe weet je dat zo zeker? Er zijn genoeg mensen die 'alleen' (dus zonder partner) achterblijven. Sommigen 'kiezen' daar voor, anderen niet.

2) Zie 1) :)

3) Dat is waar, maar 't kan je ook heel veel verdriet doen.

Leg eens uit?

Ssst, dat wil ik niet horen! :( :o :p ;)

Nee, maar je hebt inderdaad gelijk, helaas.. Hmm..

Helaas...ja. 't leven is best oneerlijk verdeeld, of ik verdien het niet. :eek: :p

Liefde is in mijn ogen de evolutionair bepaalde manier om sex te krijgen; voort te planten en dan weer nieuwe nakomelingen te krijgen bij andere partner... (mensen zijn net zoveel dier als een leeuw die bij 10 leeuwinnen jonkies verwekt)

Die conclusie klopt niet. Wanneer jij je namelijk aan zou passen aan wat die meisjes willen, ben je jezelf niet meer, en dat willen ze ook niet. Hoe jij bent en dergelijke kun jij verder niks aan doen, jij verlangt namelijk neem ik aan ook iemand die jou neemt voor wie je bent en echt van jou als jou houdt. Dat gebeurt nu eenmaal niet zo vaak en snel, dat dat zo sterk klikt.

Verder hoeft het helemaal niet altijd aan jou te liggen. Als ik mezelf weer als voorbeeld neem, ik ben niet toe aan een vaste relatie en wil die uberhaupt niet op het moment. Het had niet uit gemaakt wie mn ex was, het was hoe dan ook uitgegaan doordat IK er niet aan toe ben. Het was hoe dan ook misgelopen.

De manier waarop jij denkt is erg moeilijk voor jezelf, je interpreteert het namelijk als dat er iets mis is met je. Tuurlijk is er iets mis met je, er is iets mis met iedereen. Nobody's perfect, Maar hoeveel relaties ken jij nou die echt standhouden tegenover hoeveel relaties die dat niet doen. Ik denk dat het niet-aantal vele malen hoger is. Het is toch elke keer al iets wonderbaarlijks wanneer 2 mensen verliefd worden op juist elkaar, en al helemaal als dat ook nog echt stand houd?

Maak het jezelf toch niet zo moeilijk, ik denk namelijk dat je zelf ook echt wel weet dat het niet op die manier aan jou ligt

Dan moet je ook even bedenken wat wil jij liever? Iemand die door je uiterlijk (wat helemaal niet zo erg is ofzo) heenprikt en wat meer moeite doet je te leren kennen enz. Of iemand die voor je uiterlijk gaat er dan vervolgens ms achterkomt dat je qua karakter helemaal niet bij diegene past.

Waar zijn jouw 'eisen'?

Sorry, maar ik persoonlijk wacht dan liever wat langer tot er iemand wat meer moeite voor me doet in plaats van me meteen te beoordelen op mn uiterlijk dan iemand die puur voor mn uiterlijk gaat.

Hoe weet jij nou wie er verliefd op je zijn of zijn geweest? Jij kan niet voelen wat anderen voelen. Het is je misschien nooit recht in je gezicht gezegd ofzo, maar zo gaat het nou eenmaal niet altijd bij iedereen. Ik bedoel, niemand is ooit tevreden. Iemand die superveel aandacht krijgt wil weleens wat minder of wil eens iemand die wat dieper graaft in plaats van hem/haar alleen het bed in proberen te krijgen. Iemand die weinig aandacht krijgt wil zo graag es aandacht al was het dan maar puur om diegene het bed in te krijgen. Daar zit nu eenmaal geen evenwicht in, je kan je daar wel je hele leven over gaan frustreren maar een stuk nuttiger is accepteren.

Je uitstraling kan er wel degelijk mee te maken hebben, als je de instelling die je hier neerzet namelijk ook uitstraalt zal je een stuk minder 'open' staan. Ik heb het zien gebeuren bij een meisje dat ik ken. Ze was eerst ontzettend onzeker altijd en kreeg ook nooit aandacht en al helemaal niet van degene van wie ze het wou. Toen werd ze echter zelfverzekerder en vanzelf kwam er meer aandacht wat haar zelfvertrouwen opkrikte en nu stroomt ze over van de aandacht als het ware.

Nu kun je wel gaan zeggen ja maar bij die of die had ik die instelling nog niet of wat dan ook, maar er bestaat ook nog zoiets als pech of dat het gewoon niet klikt. Dat gebeurd nu eenmaal, hoort er ook bij..

Omdat het leven zonder volkomen kut is :(

Tja, waarom ... goei vraag

Ik denk inderdaad om ons gewoon even niet KLOTE te voelen,
en ook om even onze wensen te bevredigen op dat vlak? :rolleyes: :rolleyes: Hehe, raar uitgedrukt ... maar zo legt den diene van Moraal dat ons steeds uit!
Ik denk dat dit Topic echt iets voor hem zou zijn ... hehe! :eek: (je wilt hem echt niet kennen .. HE IS WACKO--> NOT POSSITIVE)

haat is negatieve liefde........ zonder liefde was er geen haat. Als er geen haat was......... dan was mn leven een stuk beter. En liefde krijg ik toch niet........

Het nut is evolutionair bepaald om voort te planten.

Mensen zijn gewoon zo ontwikkeld dat als ze een geschikte partner vinden (onbewust wordt nagegaan van iemand of hij geschikt is)... is die gevonden dan worden allerlei systemen, vooral rationeel verstand, downgetuned omdat het anders in de weg zit.
Dus rationeel zou je denken aan de pijn erna maar daar denk je minder snel aan en je schuift het makkelijker weg.

EN daarnaast, het vervullen van je behoeftes is ook leuk. Liefde, eenmaal succesvol, is het vervullen van behoefte. Het stoppen als de liefde voorbij is is dat ook... helaas maar voor 1 partij. Degene die als eerste kapt heeft voldaan aan de behoefte om te stoppen... de ander zijn vervulling van de behoefte aan liefde wordt plots afgekapt wat onwennig en pijnlijk is.


Maar als je nou de volgende berekening doet:
>>> tijdsduur relatie * gemiddelde lol / (tijdsduur pijn * gemiddelde pijn)
komt daar dan niet een getal uit dat boven de 50 zit?

Keej dit is dus precies wat ik heb!
k Heb nu weer een vriendje maar ik ben zo ontzettend bang dat mijn gevoel weggaat en dat ik hem ook moet kwetsen.. :(

Ben het er vanaf nu mee eens ja; liefde: nooit aan beginnen... Het eindigt altijd in een hoop verdriet...