Psychologen!!!
 

Ik zou graag willen weten wat jullie ervaringen zijn met psychologen.

Ik denk er nl. over na om naar een te gaan, alleen heb ik een voorgevoel dat dat niks wordt...

Uhm, mn eerste 'eigen' psych
was ongeveer een jaar geleden.
Nou ja, ze was wel aardig,
heeft me ook best wel geholpen,
door haar ben ik toen
een heel stuk omhoog gegaan..
Nu heb ik een andere,
omdat ik naar een andere stad ben verhuisd.
K loop nu een klein halfjaartje bij haar denk ik.
Ze is wel aardig,
k schiet alleen niet behoorlijk op
bij haar, maar dat is voor
een groot deel mn eigen schuld.
Waarom denk je eigenlijk dat het niks
word, als ik vragen mag?

ik heb er enorm moeite me om overdingen te praten,z elfs met mijn vriend enzow. En ik ben enorm bang dat ik me alleen maar erger ga voelen als ik daar zit en dat ik dan weer iets nieuws heb om me zorgen over te maken en dat kan ik echt niet gebruiken.
Kortgezegd: Ik ben bang!!!

Bij mij ging et goed...kep al 2 verschillende gehad (2 verschillende kwalen) en et klikte gewoon..en dat is belangrijk...

Jah, ik zou het ook graag willen weten... Ik moet al dat gedoe ook gaan doen.

Alvast bedankt mensen die erover willen praten!

Je bent niet gedwongen om te praten..
Zoals D@mien al zei,
het is belangrijk dat het klikt.
Je hoeft echt niet in 1x alles
eruit te gooien,
probeer je eerst op je gemak te voelen ed.
Het valt echt reuze mee..
Suc6 :)

Ik loop al een tijdje mee in dat 'circuitje'
Ik heb eigenlijk met psychologen alleen goede ervaringen. Met 2 psychiaters heb ik slecht contact gehad, maar dat was misschien omdat ik dingen niet wil horen, die zij expliciet naar voren brengen.

Ik heb voor het eerst een psychologe gehad, toen ik in een eetstoornisteam zat. Ik praatte wel met haar alleen. Ze was heel warm, maar eigenlijk een beetje te lief. Ik kon makkelijk van onderwerp switsen en zo overal omheen lullen (achteraf denk ik wel dat ze dit door had) Sommige dingen maakte ik wel bespreekbaar, maar ik was ook behoorlijk ziek en ben uiteindelijk niet veel verder met haar gekomen. Daarom is toen besloten dat ik werd opgenomen in een kliniek. (das wer een ander verhaal:))

IN de kliniek kreeg ik te maken met Anemoon, zij was nog erg jong en nog niet zo lang geleden afgestudeerd geloof ik. In het begin had ik zoiets van ; daar heb je zo'n betweter die denkt dat ze je kan doorgronden.
Later ben ik helemaal bijgetrokken. Ze kon je echt heel erg goed steunen en gaf je ook vaak complimentjes als je iets moeilijks had verteld of iets wat je heel erg dwars zat. Ik kreeg ook cognitieve therapie van haar (opschrijven en uitdagen van je negatieve gedachten) Hersenspinsels kon je dan opschrijven en uitdagen (speciale formulieren waren dat) en leverde je bij haar in. Aan het einde van de week, kreeg je die altijd terug. Ze had er dan altijd hele fijne dingen neergezet waar je echt iets aan had, en me ook goed steunden. Aan het einde vond ik het echt jammer dat ik daar met ontslag ging en niet verder met haar in therapie kon.

MIjn derde psycholoog is een man en daar had ik in het begin helemaaaal geen zin in. Ik had twee fijne ervaringen met vrouwen gehad en zowiezo, praat ik moeilijker met mannen laat staan met ze om te gaan. Ook deze keer heb ik het getroffen. Hij begrijpt me echt en spreekt echt 'mijn taal'. Dat betekend dus dat hij gewoon mee babbelt in de taal van een jongere van 17 en dat is leuk. soms zou ik willen dat hij mijn vader was. Hij verteld ook wel eens dingen over zijn eigen gezin, maar natuurlijk heel subtiel en heel weinig, want er moet natuurlijk wel voldoende afstand blijven. Als ik bij hem ben geweest, heeft het me vaak goed gedaan en heb ik ook stof om over na te denken. Helaas krijg ik over een paar maanden weer een andere psych want ik laat me weer opnemen. Dit heeft overigens niets te maken met mijn psych, het gaat gewoon niet goed met mijzelf en mijn psych helpt me waar hij kan, maar het lukt gewoon niet om het allemaal goed in praktijk te brengen.

ik hoop dat je hier wat aan hebt
liefs Snow

Ehm, iig kloppen de stereotypes niet dat wil ik alvast even zeggen voordat er weer allerlei reacties komen dat 'psychologen slecht zijn' - dat is niet zo.

Ben ik het mee eens. Ik denk vooral dat wanneer mensen dit zeggen, ze het moeilijk hebben om de waarheid onder ogen te zien of het moeilijk vinden om eerlijk voor hun emoties en gedachten naar buiten te komen. Want het is natuurlijk behoorlijk confronterend.
sja, en wat kun je dan beter doen, dan het af te schuiven op je psycholoog?
(doe ik ook met die psychiaters, hoewel ik ook nog het gevoel heb dt het gewoon echt niet klikt)

Ik ook. Mijn moeder is psychiater en als iemand dat hoort ofzo is het heel vaak: "Lopen er dan allemaal gekken in huis??" . Niet altijd natuurlijk, maar ik heb al een paar keer meegemaakt dat mensen juist denken dat de psychologen of psychiaters de gekken zijn. En trouwens, mensen die hulp zoeken zijn helemaal niet gek. Daar wordt ook vaak raar over gedaan.
Maar zelf heb ik geen ervaring, dus ik kan der niks over zeggen.

Ik wilde niet, maar er was geen andere oplossing. Ik weet nu dat ik t eerder had moeten doen. Mij heeft t ontzettend geholpen. Hopelijk jou ook...

Heel erg bedankt, lui!

Kijk en daar wacht ik nou op...... Het gesprek met een psycholoog, al drie maanden om precies te zijn. :mad:

hoezo???zulke lange wachtlijsten?

jep bij het ggz niet normaal. Kwordt er kei gek van.

Wat doe je als je ouders alleen naar alternatieve geneeswijzen zoeken? Ze zeggen dat psychologen geen zin zullen hebben bij mij, omdat ik toch al het antwoord op alles weet. Ze zeggen dat hulp zoals bij de RIAGG niet zal helpen.

Mannn.... volgens mij klinkt dit net zo vaag als dat ik het vind...

Eigk best wel ja. Als jij vindt dat n psych kan helpen, moet je dat doen. (y)

Kwam er ooit eentje tegen op mijn werk. We hadden elkaar niet zoveel te vertellen eigenlijk en hij stonk uit zijn bek (misschien daarom ook wel)..

LOLZ @ ********. (ik ga even eerlijk zijn, soms kan ik je wel schieten als ik een post van je lees maar zulke dingen maken weer dat je toch wel een hippe gast bent)

Maar goed,
Ik ga binnenkort in behandeling (even buiten mijn ouders om want die hebben er gewoon geen zak mee te maken en ik wil hun er niet bij) en dat doe ik op aanraden van de counselor op school. Ik weet niet hoe het kwam, maar hij wist het op zo'n manier te brengen dat je voelde dat hij wist waar hij het over had. En hij liet duidelijk merken begaan te zijn met je.
Hij gaf rustig advies, legde duidelijk uit. En het belangerijkste, hij luisterde. Liet mij praten. Stelde vragen om mij aan de gang te houden.

Tsja, soms kom ik grappig uit de hoek, soms ongevoelig / bot, soms zeurderig. Het is maar net hoe je het opvat :)

Ach jah. Zoiets had ik gemerkt.

Ik heb een tijdlang met iemand van school gepraat, die psychologie had gestudeerd. En hij heeft me heel goed geholpen. Hij was betrokken bij me en zei altijd hele goede dingen. Gaf complimentjes en zorgde ervoor dat ik me bij hem op mijn gemak voelde. Hij liet me altijd uitpraten, gaf adviezen en stelde gerichte vragen. Op geven moment werd ik gedwongen te stoppen met die gesprekken, door een eetstoornispsychoog Jose omdat het mijn behandeling in de weg zou kunnen lopen. Daar baalde ik ontzettend van, omdat ik juist het gevoel had dat het beter ging toen ik met diegene van school praatte.

Ik word nu behandeld in een eetstoorniskliniek. En mijn psycholoog Jose, ben ik nu meer dan een half jaar bij in behandeling. Ik heb niet echt het gevoel dat zei mij goed kan helpen. Meestal hebben we het alleen over gewicht en over de scheiding van mijn ouders. Ze vraagt eingelijk nooit hoe het echt met mij gaat. Hoe ik me voel. Ze doet erg afstandelijk tegen me. En meestal heb ik gezinstherapie, dus met mijn ouders erbij. En vaak doet ze net of ik er niet bij zit. Dan praat ze tegen mijn ouders over mij, terwijl ik er zelf bij zit! Ik wordt daar soms echt woedend van. En dat heb ik tegen haar gezegd. Ze zij dat ze er over na zou denken, maar er is nog niks veranderd. Ze doet nog steeds hetzelfde.

Je moet er zelf wel achter staan dat je naar een psych toe gaat! Ik moest vroeger van mijn ouders, en ging altijd met tegenzin, en stelde mij daardoor onmogelijk op... En daar moest ik juist voor! Nou ben ik al sinds mijn 12e niet meer gegaan, toen werd er begonnen met praten over opname, toen had ik iets opgezocht, dat je vanaf je 12e zelf kon beslissen over dingen. Dat recht heb ik genomen, en sindsdien gaat alles eigenlijk veel beter... Mijn ervaring is niet echt bepaald positief dus...

Hee meid...weet wat je doormaakt...sta zelf ook voor de keuze om weer te gaan beginnen met therapie...vind het ook heel eng...

maar zoals je leest zijn de meeste ervaringen niet eens zo negatief...t is misschien ook nie zo eng als je voor je hebt (toch vaak een beetje vooroordelen ook...)

als jij zelf het idee hebt dat dit is wat je moet (zou moeten) doen, denk ik dat het nooit een hele negatieve ervaringe kan worden..zolang niemand je dwingt ben je er zelf bij...

Succes!! -xxx- revolucia

bedankt