in hoeverre zijn jullie bezig met de dood?
 

wij zijn met kcv bezig met de rituelen en gebruiken rond de dood bij de grieken en de romeinen (deze zin klopt voor geen meter volgens mij...) en nou moesten we dus als 'huiswerk' nadenken over welke muziek je bij je begravenis zou willen.

sommige mensen uit mijn klas hadden zoiets van okee daar ga ik nu toch nog niet over denken?

denken jullie al na over de (je) dood? hoe belangrijk is het feit dat je uiteindelijk dood zult gaan voor jou? ben je bang voor de dood, of doet het je allemaal niet zoveel?

Ik denk zeker na over de dood, 't kan zo gebeurd zijn.

Ook heb al opgeschreven wat ik precies wil na m'n dood, dingen als dat er gefeest moet worden omdat ik geloof in reïncarnatie, en dat men op mijn begravenis dus niet zielig gaat zitten doen. Ook dat ik gecremeerd wil worden, wie wat erft, wie m'n organen mag hebben, dat soort dingen. Heb ik toch niet meer nodig dan. :+

Ik vind 't redelijk naief om te denken dat je toch nog een tijd te leven hebt, een ongeluk zit in een klein hoekje. Een depressie ook, het besluit dat je liever overnieuw begint is zo gemaakt.

Kdenker niet aan..kzie wel wanneer et komt...boeit me niet..

mjah een beetje, ik denk dr wel eens over na dat het zo gebeurt kan zijn.. kben niet zo naief dat ik denk dat het toch nog wel lang duurt... maar ik heb nog niks opgeschreven ben wel van plan dat eens te gaan doen..

In hoc enim fallimur, quod mortem proscipimus: magna pars eius iam praeterit. Quidquid aetatis retro est, mors tenet.

Hierin immers bedriegen wij onszelf, dat wij de dood voor ons zien. Een groot deel van haar is immers al achter ons. Alwat al voorbij is van het leven, heeft de dood in zich.

Hierin geloof ik.
Ja ik ben iedere dag bezig met de dood. De dood is in mij. Ik ben nu zo dood als ik ooit zal zijn.

ik denk er vaak overna, maar ik zie het als een zwart gat, dus nix om bang voor te zijn, ookal ben ik dat soms wel

Ik denk er wel 's aan. Bijvoorbeeld wat er na de dood is. Waarschijnlijk niks. Maar niks is iets dat ons mensenbrein niet kan bevatten. En als de mens iets niet kan bevatten dan verzint men iets. Het bestaan van de hemel is nooit aangetoond. Maar er geloven toch heel wat mensen in. Mensen kunnen er niet tegen iets niet te begrijpen. Overal is al in de oertijd een verklaring voor gegeven, ook al klopt deze niet, men is er toch tevreden mee omdat ze denken dat het klopt. Het eeuwige streven naar kennis is de drijfveer van de mens, toch?

Sorry dat ik afdwaalde van het onderwerp :) Ik heb nog niks voorbereid voor als ik plots dood ga. Iig geval zou ik alles van m'n lijf doneren. Als je dood ben heb je het toch niet meer nodig en er zijn mensen die het heeeel hard nodig hebben.

"Zelfs de dood krijgen we niet voor niets, want zij kost ons het leven." :)

Ik denk er bijna niet over na, ben nogal veel naasten verloren en daardoor heeft mijn vader ook een tijd doodangst gehad.

Maar ik hou me altijd voor dat na de dood er niks meer is. Geen invloed, geen gedachten helemaal niks. En dus maakt de dood mij niet zoveel uit. Als je dood bent ben je dood. En wat maakt het dan nog uit? Maakt me niet zoveel uit of ik morgen sterf of over 70 jaar, en toch beschouw ik het leven als het mooiste wat er is..... best appart eigenlijk. Alleen je naasten zul je pijn doen maar goed.... dat gebeurt nou eenmaal.

Maar mijn ver-assing (nee, geen begravenis voor mij) moet dan ook gewoon zijn dat mijn naasten afscheid kunnen nemen en verder niks.

zo zie ik t ook een beetje; na de dood is er niets meer, in ieder geval beleef je niets meer, zeg maar. dus waarvoor zou je dan bang zijn.

imo zijn mensen die geloven in leven na de dood in zekere zin bang voor de dood, alsof ze niet willen weten dat het leven ophoudt. door zich voor te stellen dat er een nieuw leven volgt stellen ze zich zelf als het ware gerust..

maar zo zie ik het hoor. imo is de dood gewoon een onderdeel van het leven. leven en dood zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en ik (een mens) ben niet belangrijk genoeg, ik ben een onderdeel van iets gigantisch, hoe arrogant is het dan eigenlijk om te denken dat je na de dood verder gaat? het is gewoon een proces van ontstaan en vergaan.... dat is het leven, je leeft en je gaat dood, pas dan is je leven 'voltooid'....

"to know life you must know death to know life you must die"

Ik denk best wel veel na over de dood.
De gedachte dat ik uiteindelijk dood zal gaan zorgt ervoor dat ik geniet van mijn leven.

Vroeger dacht ik altijd: ach dood is dood. maakt mij het uit?
Maar toen zat ik eens in een vliegtuig dat problemen had tijdens de vlucht.
Mijn eerste gedachte: ik wil niet dood! ik moet nog zoveel doen! Dus ik ben bang voor de dood.

Maar het is niet zo zeer mijn dood die me bezighoudt. Het is dood van anderen die ik ontzettend beangstigend vind.
De meeste van mijn familieleden zijn toch rond de 50. Dadelijk zit ik alleen in een bejaardenhuis. Met kerst komt niemand op bezoek, niemand om mijn verjaardag mee te vieren.
De meest beangstigende dood van allemaal vind ik die van mijn moeder. Stel dat ik morgen m'n bed uitstap, ik vind het al zo raar dat ze me niet gewekt heeft, en ze ligt gewoon dood in bed of op de stoel of waar dan ook. Ik heb heel veel meegemaakt met mijn moeder.
Zij is degene die altijd voor m'n vader gezorgt heeft. Ik kan dat niet. Ik wissel nauwelijks 3 woorden met 'm op een dag.

ik hou nu maar op want het wordt net iets te persoonlijk.

(ik moet hierbij vermelden dat ik niet lijd aan een depressie of alles in mijn leven kut vind. Meestal ben ik een vrolijk meisje.)

De dood herinnert mij aan wat ik allemaal nog wil doen in het leven. Voor de rest sta ik er nauwelijks meer bij stil.

Ik vind de dood helemaal niets om bang voor te zijn, onze wereld is al helemaal verrot, dus ik denk niet dat dood gaan erger is dan leven.(en nee ik ben niet depressief.)het gaat zelfs zo ver dat als ik me in een situatie bevindt waarin mn leven in gevaar zou kunnen komen, zoals het voorbeeld van een vliegtuig met vliegproblemen, ik rustig ga afwachten tot de dood komt ipv paniekerig te gaan roepen.Ik weet dat dit erg ongeloofwaardig klinkt maar toch is het zo.
Ik vind het erg naief om te zeggen dat je niet over de dood wilt nadenken, het overkomt ons allemaal, waarom het verdringen in je gedachtengang??

soory voor de vage reply... :(

Op dit moment ben ik er vrij veel mee bezig.
Het feit dat ik dood ga
zie ik als beloning voor mn leven,
dat ik eindelijk rust krijg.
Dat is vrij belangrijk voor me,
soms krijg ik daardoor wel
een soort fijn gevoel..
Zo zie ik het dan..
Ik ben niet bang voor de dood,
integendeel, ik verlang er nogal naar.

Na het doodgaan is het afgelopen voor "het ik", daarom concentreer ik me liever op het leven.

ik denk er eigenlijk nooit over na....
het heeft ook geen nut want je gaat het toch en eraan denken elke week of net wat dan ook is helemaal nutteloos..

ik leef met de dag, kom ik onder een auto dan is het afgelopen....en ik kan wel zeggen dat ik in de tijd dat ik leefde ik het goed gedaan heb vind ik zelf dat vind ik het belangrijkste!

Oh? :confused:

;)

Hmmm...
ik weet dat ik elk moment dood kan gaan bij wijze van spreken, maar ik ben er niet bang voor ofzo. Ik wil et liefst zo lang mogelijk leven, maargoed dat lijkt me vrij logisch. En verder geloof ik niet in een god of in reincarnatie ofzo. Als je dood bent, voel je niks meer en ben je ook niks meer. Je lichaam verteerd of wordt verbrand en that's it.

Tsja, ik doe zoveel mogelijk leuke dingen, want je leeft maar 1 keer... en wanneer ik doodga, tsja dat zien we wel..

Nou, ik ben niet meer zo bezig met de dood, heb het wel gedaan. Als je dood bent, ben je volgens mij gewoon dood, en gaat je energie ergens anders heen.
Tegenwoordig, nu ik weer happy en niet meer depressief ben, denk ik er niet meer zo over na. Ik voel ook niet de behoefte meer om niet te leven of zo, ik wil gewoon nog veel meer meemaken!
En dat kan niet als je dood ben, hé!

IMO zie je dat iets verkeerd. Ja, vrees voor de dood is een uniek iets als je geloofd in reincarnatie, maar het is niet zo dat mensen in reincarnatie gaan geloven alleen maar om niet bang te hoeven zijn voor de dood. Het is een bijkomstigheid, geen oorzaak. Althans, het hoort geen oorzaak te zijn, want dan geloof je er niet in maar gebruik je het alleen als smoes.
Ook als iemand gecremeerd wordt is er eerst een hele begravenis vaak, met een kist en een hele show erom heen van familieleden van de kant van de familie die je nooit ziet die huilen om zo meer geliefd te worden bij de andere kant v/d familie enzo.. Waarna de kist gewoon linea recta de verbrandingsoven ingaat. (of iig het lijk, volgens mij willen ze de kist nog wel eens hergebruiken als je niet veel geld hebt en dus een goedkope begrafenis wilt :D)

Ik ben nu al 20 jaar bezig met doodgaan :D
teldt dat?

het gaat volgens mij ook niet zo van "o wat ben ik bang voor de dood, ik ga maar geloven in leven erna" het is denk ik meer iets onderbewusts... maar misschien zijn er ook wel mensen die echt geloven in leven na de dood... ik kan me daar alleen niets bij voorstellen... imo is het leven eindig en als je gelooft in leven na de dood ontken je imo de eindigheid(?) van het leven....

In hoeverre bezig met de dood???


NIET, want ik leef nog steeds :rolleyes:

Hoe kan je dit nou zeggen? Denk je altijd voor andere mensen?? Ik zelf geloof ook in leven na de dood, maar ECHT niet omdat ik er bang voor ben. Gewoon omdat ik me niet kan voorstellen dat je ineens ophoudt met denken enzo. Daardoor MOET er gewoon nog iets hierna zijn denk ik, maar echt niet omdat ik er bang voor ben. Wat een onzin....

Neej niet de eindigheid van het leven, want iedereen weet dat je ooit doodgaat, maar wel de eindigheid van de ziel en dat is iets heel anders vind ik...

wil je even letten op het imo.... zo zie ik dat nou eenmaal en dat betekend niet dat ik voor anderen denk. waar maak je je druk om... :rolleyes:

maar eigenlijk ontken je het dood-zijn door ervan uit te gaan dat er een leven ná de dood is. het idee dat het niet helemaal afgelopen is na de dood. en daar ben ik het dus niet mee eens. dood = dood. je verrot langzaam of als je gecremeerd wordt blijft er alleen een potje as over... thats it.

ik moet eerlijk zeggen dat ik het in zekere zin arrogant vind om te denken dat er leven na de dood is; zo belangrijk is de mens niet; je wordt geboren, leeft, sterft en vergaat...

en ik geloof eigenlijk ook niet erg in de ziel...

Ik ben het helemaal eens met de epicureeërs: de dood is voor mij helemaal niet relevant.
want zolang het leven er is is de dood er niet,
maar zodra de dood er is ben ik er niet meer.

dat hoop je natuurlijk, omdat jij dus geen verantwoordelijkheid durft te dragen voor de dingen die jij in jke leven doet, en misshcien dan wel na de dood kunnen worden veroordeeld. (dat kan natuurlijk ook heel positief zijn)

wat een onzin.
het feit dat ik denk dat er niets na de dood is betekent toch niet dat ik geen verantwoordelijkheid durf te nemen voor wat ik in mijn leven doe?