De liefste die nooit meer echt ontwaakt...
 

Dit gedicht is naar aanleiding van een verhaal waar ik nu mee bezig ben, over een man die in coma raakt en daar ook niet meer uit ontwaakt. Het is dus niet autobiografisch!

Met in mijn hoofd
de dagen van ons leven samen
Met in mijn ziel
overal de liefde die jij mij gaf
beleef ik onze laatste uren
herdenk ik onze laatste dag

Met in mijn hoofd
al onze herinneringen
Met in mijn ogen
de tranen van verdriet
houd ik jou in een innige omhelzing
kus ik jouw lieve lippen zacht

Neem ik afscheid van de man
die er altijd voor mij was
Neem ik afscheid van de liefste
die nu nooit meer echt ontwaakt

Eerste strofe vind ik mooi, alleen stoor ik mij aan't woordje "overal". De 2e strofe mooi gevoelig, laatste zin, leuk!. 3e strofe vind ik wat zwakker. (misschien een idee die nog wat te veranderen?)

(L)

Weer een echt Anne-gedichtje. ;)
'k vind hem erg (erg) mooi. Ik vind de derde strofe ook wat zwakker.

'k vin hem wel goed alleen heel erg simpel. Er zit niks dieps in en er draaid niks omheen. De zinnen zijn heel direct gekozen. En dat maakt het gedichtje een beetje saai. Ook omdat je van te voren al een uitleg hebt gegeven. Had ik mischien helemaal weg gelaten. En anders had je dat beter onder aan het gedichtje kunnen zetten. Dan blijft er tenminste nog iets om zelf over na te denken.