Al waar ik niet vliegen kon....
 

De trein reist de tijd voorbij
en door het weerspiegelende glas
staar ik blikken weg
Voelde ik hevig, waar ik was

Maar langs de schaduwen contouren
zie ik vogels zwermen langs de middagzon
Brengt mijn zielekind van star tot los en vrij
al waar ik niet vliegen kon

Kippenvel...

Al waar ik niet vliegen kon... een zin, die je inviel, plotseling, onverwacht, als een vlinder die neerstrijkt op de top van je vinger?
ik heb dat vaak, maar zelden lukt het me om er een mooi gedicht omheen te bouwen, zoals jou hier is gelukt... chapeau!

het heeft wel wat...

Het heeft heel veel...

:)

:)Dankje voor je toffe reactie! en de rest natuurlijk ook.
"Als een vlinder die neerstrijkt op de top van je vinger", wauw :cool: e verwoording<<moest dat even kwijt;)
Ja, 't kwam idd zo in mijn op (niet verklaarbaar), heb ik ook vaak. Ik denk daar niet lang over na, 't komt zo in mij op en schrijf het uit: ''Mijn pen schrijft zichzelf vooruit" als het ware.

subliem gedicht, het ervarene komt zeer duidelijk naar voren,
liefs dennisje. :D