de zoete nectar des onheil...kruip voor genegenheid en krijg een klap in het gezicht
 

de relatieve betrokkenheid
omgeven door apathie
schade berokkend
bewierrookte fantasieen
ik wil weer voelen
slechts dat wat doet leven
om het even wat
is mijn hoogste streven
maar ik steven recht
rechtstreeks
ogenschijnlijk rechtsschapen
op de afgrond af
het lot
noodlot
staatslot
onomwonden lot
ik ga heen
en strooi zout in wonden
ik gooi mijn eigen glazen in
recht voor zijn raap
speel ik linguistisch
blijf hangen
want de spreekwoordelijk gezegdes
doen mij afwijken
gedreven door innerlijke waanzin
een traan is zo gelaten
maar waar laat je de tranen?
is er ruimte voor oprechtheid?
vragen...
het besef dat dergelijks niets oplevert
deed mijn bloed koken
maar nu kan ik rusten
toch speelt het soms op
als een oude blessure,
een oude oorlogswond
om het even
de rillingen
mijn voorheen zo tere zieltje
is niet zo teer meer
desalniettemin
ervan bewust
dat het in een klein, verradelijk hoekje zit
niemand neemt het me meer af
maar het ingeslonken gevoel
is niet meer te redden
met dit in het achterhoofd
blijf ik nalatig