manisch depressief?
 

Hee hallo!

loop sinds kort weer bij een psych (mn vierde...hoera) en nu heeft zij dus vanochtend tegen me gezegd dat ze denkt dat ik maisch-depressief ben. Nu studeer ik psychologie, dus ik weet wat t betekent...had t alleen nog nooit met mezelf in verband gebracht...

Wou eigenlijk vragen of er hier mensen met ervaring(en) daarmee zijn.. ik wil eigenlijk niet aan de medicijnen (ook al iest wat ik liever niet met mezelf in verband breng...) maar ben geloof ik wel bereid om van gedachten te veranderen als het echt helpt...

Een vriendin van me heeft t... Als 4 jaar. Haar vader had het ook, en t is dus erfelijk. Ze heeft geen zware jeugd gehad en geen ergere dingen meegemaakt dan een doordeweekse tiener. Ze voelt zich gewoon met periodes heel slecht, ook al gaat alles goed. Ze heeft ook eens een zelfmoordpoging ondernomen :(

Maar zij gebruikt wel anti-depressiva...

ja die slik ik ook (ben nou bijna klaar met afbouwen) maar ik wou er dus mee stoppen omdat die klote dingen niet eens helpen...

Mn moeder heeft ze gebruikt,
werd er alleen maar veel depressiever van.
Heb ze zelf heel kort gebruikt,
om tot de conclusie te komen
dat ik ze beter niet kon slikken.
Mja, verschilt per persoon denk ik..

Ik ga je eens wat vertellen.
Pscychiaters en psychologen of whatever beweren te snel dat iemand (manisch) depressief is!
Ik heb nog anti-depressivia geslikt enkele jaren terug. Bewust ben ik gestopt, die pillen brachten me compleet op het verkeerde spoor en het was compleet chaos in me.
Dus als je er zelf over begint te twijfelen of je al dan niet pillen slikt of luistert naar die een die de waarheid denkt te kennen, dan nee, doe het niet!
Ik voel me nu, twee jaar nadien, prima in mijn vel, en ik neem niets van medicatie, en ik zal ook nooit luisteren naar een psych.

Bij de één helpt het wel, bij de ander niet. Het verschilt per persoon ook nog welke pillen je slikt. Of het bij jou werkt, zul je voor jezelf uit zult moeten zoeken, denk ik. Maar als je twijfelt, misschien eerst nog een keer zonder proberen?

ik slik seroxat. Het doet me eigenlijk niet veel, ik ga waarschijnlijk ook binnenkort afbouwen. het probleem is dat ik enorme stemmingswisselingen heb en je weet nooit of ik met beter voel door de medicijnen of dat dat gewoon door die stemmingswisselingen komen.
wie niet waagt die wint niet denk ik altijd maar.
misschien is het raar dat zo'n (manische) depressie bij je wordt vastegesteld terwijl je psychologie studeert, maar misschien kan je straks je patienten veel beter begrijpen omdat je het zelf meemaakt (hebt meegemaakt). zie het dus niet alleen als iets negatiefs.
veel sterkte en succes met de keuze!

Als ik jouw was zou ik even wat nader onderzoek laten plegen. Om te zeggen dat je manisch depressief bent is meteen behoorlijk ver gegrepen. Maar als het goed is zou jij er zelf toch een goed zicht op moeten hebben vanwege het feit dat je psychologie studeert.

Thanx voor jullie replies iig... heb besloten dat ik voorlopig nog niet aan de medicijnen ga...kan altijd nog als de situatie onhoudbaar wordt...

Hm, wat is het nou precies, als je manisch depressief bent? Wat is het verschil met gewoon depressief zijn?
Ik zou niet té snel aan de medicijnen gaan, alleen als je er zelf in geloofd. Daar sta ik voor: als je er niet in geloofd, en het niet wilt, dan helpt het toch niet.
Dus ik denk dat je de goede beslissing hebt genomen.

Dat het dus erfelijk is omdat de vader van je vriendin het ook heeft, daar wil ik niet meteen zo 1-2-3 intrappen. Volgens mij is het niet per definitie erfelijk, maar kan het wel een rol spelen. Denk ik.

[ontopic] In ieder geval lijkt het me niet zo'n slimme actie van je psycholoog om vrijwel meteen te zeggen dat je manisch depressief. Het lijkt me verstandig om jezelf nog (iets) meer te laten onderoeken.

Kijk maar eens bij de eerste reply in dit topic: http://forum.scholieren.com/showthre...sch+depressief
Overigens spreekt men tegenwoordig in vakkringen niet meer over manische depressiviteit, maar gebruikt men daarvoor de term bipolaire stoornis.

mn moeder is ook manisch depressief na lange tijd is ze eindelijk opgenomen geweest en heeft ze medicijnen dat kun je wel merken aan dr zonder medicijnen was er echt niks positief in haar ogen...dus ik zou als ik jou was zo snel mogelijk hulp zoeken niet alleen voor jezelf maar ook voor je omgeving want voor je omgeving is het soms ook erg moeilijk heb ik zelf ervaren..sterkte ermee!

als je overweegt medicijnen te nemen probeer dan depakine, die zijn niet zo heftig, alleen de eerste dag wat bijverschijnselen en verder zijn ze goed te gebruiken en werken na 2 tot 4 week al (per persoon verschillend natuurlijk)


succes