1e keer (verkering, zoenen, seks, enz.) over-hyped? Help!
 

Ik bedoel, kan het zo zijn dat je je zoveel voorsteld van een eerste keer dat het eigenlijk tegenvalt?

Ik heb nu voor het eerst echte, serieuze verkering. En met haar heb ik mijn eerste keer zoenen, handwerk, oraal en seks meegemaakt. Maar het gaat me er vooral om dat het mijn eerste keer serieuze verkering is.
Ik kan mijn gevoelen voor haar niet omschrijven. Ik heb geen extreme vlinders in mijn buik als ik haar zie, maar ik wil ook niet zeggen dat ze me niets doet.
Toen ik haar goed leerde kennen, had ik zoiets van: "Nee, dat wordt toch niets. Het wordt nooit wat. :("
Maar het werd toch wat. En het gebeurde gewoon. Allemaal. Van zoenen tot de laatste stap.
Maar nou ben ik bang dat ik niet eerlijk tegen mezelf ben. Vind ik haar echt leuk? Hoeveel geef ik om haar? Of vind ik haar leuk omdat zij me de kans bood om -(uit)eindelijk- datgene te doen waar iedereen het over heeft en waar iedereen zoveel waarde aan hecht?

Als zij tegen mij zegt dat ze de hele dag aan me denkt, voel ik me soms schuldig. Dan ben ik bang dat ik haar onbewust misbruik. Want als ik eerlijk tegen mezelf ben: Ik denk echt niet de hele dag aan haar. En van de keren dat ik aan haar denk is het meestal wel 'o wat fijn dat zij mijn vriendin is', dat mij een goed gevoel geeft. Maar soms is het ook: 'Nu kan ik eindelijk zeggen dat ik ook een vriendin heb.'

Herkennen jullie iets in mijn verhaal? Of kunnen jullie het je voorstellen?
Hoe kan ik eerlijk zijn tegen mezelf?

Alvast bedankt. Echt bedankt bedoel ik, want ik zit hier best mee.

Edit: Mischien handig om even erbij te vermelden: de meeste jongens uit mijn klas zijn nog maagd. En ik loop er echt niet mee te koop dat ik het niet meer ben. Ook is het niet zo dat er een sfeer heerst waarin je een mietje bent als je voor je 15e niet geneukt hebt ofzo.

Ik herken me volledig in dit. Ik heb dus ook sinds kort voor t eerst vaste verkering en wat jij beschrijft ook alles voor het eerst gedaan, maar ik weet ook nog niet precies wat ik nou voor de jongen in kwestie voel. Ik vind hem echt heel leuk, lief etc. en ben ook heel graag bij hem, maar ik heb ook het idee dat hij mij leuker vindt dan ik hem en ik heb er ook over gedacht het om deze reden uit te maken, maar als ik dan weer bij hem ben vind ik hem weer te leuk om dat te doen en denk ik, liefde moet groeien, dat dat bij hem nou sneller gaat...ik heb net 1,5 maand met hem. En ik merk ook wel dat ik hem steeds leuker ga vinden.
Dus als ik jou was zou ik niet teveel twijfelen...als zij zegt dat ze de hele dag aan je denkt, het zou toch ook niet goed zijn als je alleen maar met haar bezig zou zijn lijkt me, je hebt ook nog andere dingen die je tijd opeisen. Ik weet niet hoelang je met haar hebt, maar ik ben dus van mening dat liefde moet groeien en dat t bij de een sneller gaat (echt verliefd worden/zijn) dan bij de ander. Wat er bij mij dan nog bijkomt, is dat t voor mij echt helemaal de eerste keer is (verkering hebben en helemaaaal de rest) maar voor hem dus niet, dus dat vind ik wel beangstigend, omdat ik een (klein) beetje het idee heb dat ik 'de volgende' ben...

ff voor de duidelijkheid: hij is geen player, maar gewoon erg lief...denk ik... :)

Bedankt voor je reply.
Het zal wel zo zijn dat liefde moet groeien, maar toch.
Weet je wat het rare is?
(Nou zal ik er nog een keer bij melden dat zij echt mijn eerste is, met alles. En ik ben de eerste serieuze voor haar. Want ze is voor mij nog nooit verder gegaan dan een relatie van 3 weken ofzo, met alleen zoenen. Ik heb nu trouwens iets meer dan 3 maanden met haar.)

Toen ik haar goed leerde kennen, had ik zoets van: "nou, dat wordt toch nooit wat." En om die reden heb ik me niet helemaal op haar gestort. Daarom kon ik ook 'normaal' met haar praten, zonder een rooie kop te krijgen enzo. Omdat ik toch dacht dat het niets zou worden. (En dat zal wel weer hebben meegeholpen om alles zo te laten lopen zoals het is gelopen.)
En ik denk dat ik het te laat ben gaan realiseren, dat het wel wat is geworden. Of mischien realiseer ik het me nog steeds niet. Want ik kan nu gewoon naar haar kijken, en denken: leuk meisje. Maar ben ik verliefd op haar? Ik krijg geen vlinders in mijn buik, ik denk niet de hele dag aan haar... *zucht* Soms snap ik mezelf echt niet. :(

Ik snap je probleem.
Ik hebt zelfde meegemaakt met mijn ex, en heb het uitgemaakt om die reden. Ik dacht namelijk; als ik met hem heel m'n leven samen moet zijn, oke, leuk gezellig etc, maar als ik nu na 2 maanden al niet eens (meer) verliefd op 'm ben ... jah :s

Achteraf heb ik er nog wel 'ns spijt van gehad, maar uiteindelijk ben ik toch blij dat ik het gedaan heb.

Ja dit ken ik. Mijn ontmaagding... Ik zeg niet dat het niet fijn was hoor! Maar ik had me er wel meer bij voorgesteld enzo. Al die verhalen die ik hoorde en wat je bijvoorbeeld op tv ziet enzo. Ik was er niet zo van onder de indruk zoals ik verwacht had.