Vraag
 

Hoi, ik heb ff een vraagje, worden jullie wel eens genegeerd of afgekraakt door ouders, broers of zussen? Zo ja hoe ga je er mee om??? En hoelang heeft dat bij jou geduurd?


groetjes + xxx Violet


Mailend antwoordt geven kan ook naar violet15nl@hotmail.com

Genegeerd: vrij regelmatig
Afgekraakt: Als ze me niet negeren

En dat nu al meer als 12 jaar.....

in mijn omgeving ken ik iemand die geestelijk mishandeld wordt. Kweeniej met hoeverre je dat hiermee kan vergelijken?

nou niet echt. ja mun broer kraakt mun muziek ofzo wel es af, maar dat boeit me neit. nee gelukkig gebeurd dat bij ons niet.

Vroeger nogal vaak ja. Heb ik dit jaar min of meer gestopt.
Hoe ik ermee omging? Steeds minder thuis komen,
ruzie maken, steeds maffere dingen doen
om aandacht te krijgen en uiteindelijk
mezelf afsluiten van hun.

Sinds eind vorig schooljaar ja. Mijn moeder had het heel druk en mijn vader sprak ik niet meer. Nu ist nog steeds zo. Maar sinds 2 weken doet ze het omgekeerde (zogenaamd) door bepaalde redenen. Ik accepteer het maar, want ik denk altijd: Wat kan ik er nou aan doen? Mijn menthor weet bijna alles en dat helpt ook geen flikker. Verder heb ik al vanaf mn geboorte hier last mee, maar dan een beetje een andere manier.

genegeerd: niet zo vaak
afgekraakt: altijd
en das al mn hele leven zo, naja vroeger voordat mn ouders gescheiden waren mochten ze me officieel niet uitschelden en afkraken. nu wel. maakrt niet uit wat ik dr van zeg, mn broer blijft gewoon doorgaan. bij mij thuis praten we niet meer, alleen nog klagen en ruzieen. kweenie of dat ook beetje negeren is......

Genegeerd : Elke keer wanneer ik iets verkeerd doe, of me niet gedraag zoals zij het willen of wanneer ze slecht gezind zijn, ...

Afgekraakt : Dikwijls... Heel erg dikwijls. Over alles hebben ze commentaar, en ze kunnen geen enkel goei woordje over mij zeggen soms. Maakt me soms ook errug droevig. Zelfs als ik 80% haal op muh rapporten van school is het nog niet genoeg, of moet ik nog beter kunnen....

Hoe lang het al duurt?
Ik denk ongeveer al een 15-tal jaartjes...
Maar het went wel na een tijdje :(

Ja genegeerd wordt ik wel een en afgekraakt ook.
Vroeger had ik daardoor een enorme prestatie drang, en werd chagarijnig als iets niet lukte.
Ik heb me leven echter veranderd door gewoon de dingen te doen die ik leuk vind. En gewoon niet meer op hun ingaan.

Tis binnen families, vooral schoon, somshet geval dat mensen elkaar in bijzijn van anderen afkraken. Ook het geval op school enzo. Weet niet waarom, soort zelfverheerlijking, of protectie voor anderen ...

Als het echt dichtbij familie is, dat beetjhe weird (puberteit misschien) ....

gewoon grote bek terug!

(y)

Ja.
Ik liet het gebeuren.
'k weenie hoe lang, lang iig.

Genegeerd en afgekraakt. Allebei. Maar het zit misschien ook zo: je familie kent je het beste van iedereen. Ze maken je al sinds je geboorte mee, daarom is het voor hen makkelijker om jou af te kraken en jou daarmee te raken dan mensen die je veel korter kent. Ik weet niet in hoeverre je (en anderen) het hier mee eens bent, ik weet ook best wel dat goede vrienden je net zo veel pijn kunnen doen, maar het is maar een hypothese.

Ik doe op het moment aan streetdance, heb 30 november een uitvoering, maar heb het hun verboden om te komen. Omdat ze me toch na de uitvoering zullen uitlachen

Ik zit nu op een moment, dat ik het niet meer pik. Ik heb iets zo van als het zo door blijft gaan, dan ga ik het huis uit en ik kom dan niet meer terug. Maar ik vraag me af wie ik daar het meeste pijn mee doe. mijn ouders of mezelf???

Mijn broertje heeft ook zijn periodes waarin die alles van mij en aan mij afkraakt ... maar dat doe ik bij hem volgens mij soms ook, niet echt bijzonder. We weten van elkaar dat het gewoon niet gemeend is, we weten van elkaar welke opmerkingen * echt * pijn zouden doen en gebruiken die ook NOOIT.

Een ontdekking gemaakt ... eigenlijk houden we van elkaar :D

Mijn pa "negeerde" m'n gevoelens en gedachten voor al zowat heel m'n leven.

Als ik brak met een meisje en ik was er ff niet goed van, dan zei hij "je moet enkel aan je school denken, niet die meisjes".

Deel van de reden waarom ik alleen ben gaan wonen...

Hoelang het duurde? Vanaf m'n 13 ben ik erop gaan letten, en het is nu nog zo. Hij belt naar m'n ma (ze zijn gescheiden) om te vragen waarom ik niet zoveel van me laat horen, meerdere malen per week, terwijl hij me gewoon kan bellen zoals elk normaal mens (m'n halfbroer, zijn zoon, 10 jaar, belt me regelmatig. Hij, man van 42, kan het niet. uhuh.)

Hoe ik ermee omging? Hij heeft me veel geleerd, waar ik 'm dankbaar voor ben, maar hij kent z'n eigen gevoelens niet, kropt alles op, denkt dat hij alles beter weet, ... Hij interesseert me gewoon zoveel niet meer.
Als hij zich nu eens als een echte vader ging gedragen ofzo...