lastdier van problemen van anderen?
 

bijna elke dag maak ik het wel mee
een e-mail, telefoontje, msn, ...
mensen met problemen
komen allemaal naar mij met de verwachting dat ik voor alles de oplossing weet
en ik wil ze allemaal wel helpen
maar het word me echt soms te veel
het is gewoon omdat ik heel men leven al met mensen met problemen omga
dat ik ondertussen een beetje weet hoe ik met hen moet omgaan
en ik kan nu ook moeilijk nee zeggen tegen men vrienden wanneer ze hulp nodig is
hebben jullie dit ook?
zoja hoe ga je er dan met om?

jaja ik herken het echt precies..
ik ben ook zo'n typ waar iedereen 1 keer in de zoveel tijd.. of wanneer dan ook, ff zn hele vooraard kots overheen kotst!

ik heb er nie zo heel veel problemen mee... wil er graag voor hun zijn.. maar inderdaad nie alles, kun je oplossen.. volgens mij verwachten ze da ook nie van me, verwacht ik ook nie van mezelf, alleen iemand waar ze het tegen aan kunnen lullen vinden ze al genoeg..

maar weet je
als ze je je help vragen
en je ziet ze dan toch langzaam wegzakken
dan heb ik zo'n gevoel dat het mijn schuld is
al weet ik ergens dat het niet zo is
het is alsof ik het dan verkl**t heb

Herken het ook. Ik heb de laatse 2 jaar toch al 2 mensen echt geholpen [ lijkt een lange periode 2 jaar, maar het heeft echt heel lang geduurd voordat die twee er echt boven op waren en tussen die 2 mensen zaten ongeveer 2 maanden]. Vind het wel leuk om te doen, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik heb er aan het begin meestal niet zoveel moeite mee, maar na een tijdje gaat het beter met ze en gaan ze je verlaten. Ze slaan een andere weg in en leren nieuwe mensen kennen. Dat vind ik moeilijk. Vooral omdat je dan toch iemand verliest waarmee je heel close bent geweest [ met beide was ik echt heel close] en dan gaat die andere opeens weg end at doet gewoon zeer. Maar ja, ik ben wel van mening dat mijn verdriet daar over een stuk kleiner is dan hun problemen en dat ik er binnen een korte tijd weer boven op ben. Dus ik vind het wel waard. tevens is het nadeel ook dat die andere persoon veel van je te weten komt. Maar goed alle voor en nadelen tegen elkaar weg gestreept bijven er alleen voordelen over.

U know me Myst, en om eerlijk te zijn, alhoewel het nu mindert, 'k doe het nog. Weet niet waarom, en krijg ook veel 't gevoel dat ze niet echt beseffen wat je voor ze doet, en hoeveel moeite je in ze steekt... Mja

Ach, ik ben te nieuwsgierig om nee te zeggen. Sterker nog. Ik ben het zo gewend geraakt om als 'dagboek' ofzo gebruikt te worden dat ik JUIST nieuwsgierig wordt als ik merk dat het niet goed gaat....

Had ik vroeger ook ja ... nu al een tijdje niet meer, want toen ik Nederland woonde was de situatie heel anders en nu ben ik weer verhuisd en ken nog niet zo veel mensen ... maar ik was altijd meer een type die luistert dan praat, ook in de loop van de tijd geleerd hoe je het moet doen ... had ook meestal dat er mensen naar mij toe kwamen omdat zij problemen hadden, maar hadden bijna nooit gevraagd hoe het met mij ging ... Dan had ik soms willen schreeuwen, of het zo onvoorstelbaar is dat IK misschien ook problemen heb, dat IK misschien ook van binnen doodga en iemand nodig zou hebben ...

Na ja, eindigde meestal met een eruptie, oftewel ik hield het niet meer uit en het kwam gewoon er uit ( arme persoon die de hele portie heeft gekregen :) ), maar een oplossing is dat niet echt nee.

ik heb soms dat ze steeds naar mij komen, maar dat ik het zelf niet meer zie zitten. dan gaan zij vrolijk weg maar beland hun verdriet wel bij mij... ik kan alleen maar zeggen: probeer er steeds voor hen te zijn. en als je het zelf even niet zitten, probeer hen dan eerst te helpen en praat dan erna zelf over jou problemen of zow... vertel hen ook dat jij het soms moeilijk vind dat alles bij jou terecht komt. dan kan jij je hart ook eens luchten!

Ik zie het niet als lastdier...ik zie het meer als iets over hebben voorelkaar/haar/hem.