Al te menselijk
 

Al te menselijk

Niets kan omschrijven,
duidelijkheid verkrijgen,
over wat ik ervaar.

Leegte in mij verscholen,
vuur en vlam weer verloren,
zo licht doch zo zwaar.

Graag wil ik vertrouwen,
op anderen kunnen bouwen,
maar ik kan het niet.

Ervaring die mij beleert,
keer op keer oh zo verkeerd,
weer alles verziekt.

De barrières doorbreken,
en in hogere sferen verkeren,
zo gezond en ongezond.

Altijd het laatste beleven,
wanden die mij steeds omgeven,
mijn ziel zo verwond.

Kijken naar nu en morgen,
zo pijnlijk al die kopzorgen,
gesloten doch zo vrij.

Het lijkt al te menselijk,
de onmacht zo onveranderlijk,
of ligt het aan mij?

Tsja, aangezien je niets hebt aan: mooi, of mwa, zal ik maar eerlijk zijn.

Ik vind het te lang, je gebruikt teveel woorden, en beschrijft te weinig. Al te menselijk is een onderwerp waar je veel mee kan, maar dit soort zinnetje komen (helaas) meer over als bladvulling...

Ik zou zeggen, blijf schrijven, want het komt op mij over dat je echt wel iets wil zeggen, maar dat je er alleen nog niet echt uitkomt hoe.

C-ya! Mik