November...
 

November...

wederom, een maand waarvan ik zeg,
je leeft niet, je bent niet langer echt.
Bestaande uit al mijn dromen, fantasie,
zie ik jou maar helaas jij mij niet.

November, en de bladeren vallen, het is zo koud,
ik voel me niet langer geborgen, misschien te oud,
en het leven lijkt een trein te zijn, nooit op tijd,
en altijd rijd hij aan me voorbij, was jij maar bij mij,

dan zou de wind niet langer waaien, en de regen,
het zou hele dagen regenen, en we zouden dansen,
je zou mijn hand vasthouden en me liefkozen,
als vrienden, geliefden, je zou mij zijn.

November, en de bladeren vallen op je graf.
Waarom ging je zo vroeg, je was nog niet af,
of misschien ben je altijd al, af geweest,
want in jouw armen voelde ik je het meest,

dichtbij.

(november, was ik bij je, dan was jij bij mij.)

In de eerste strofe vond ik herkenning.
De tweede bracht me in verwarring.
De derde strofe vond ik lief.
En het slot vond ik weer een beetje vaag.

De verwarring is ontstaan doordat je het karakter van een maand even met een jongen leek te verwisselen. En mischien deed je dat ook wel. Daarover heb ik niet het IQ om te oordelen, maar ik interpreteer het voorlopig maar als niet.

O ja en waarom voel je je niet langer geborgen? (2e zin, 2e strofe). Ben nieuwsgierig.

Mooi, mooi, mooi...

:(

hmmm misschien werkt het om erbij te zeggen dat ik de jongen in november verloor....hij stierf...vandaar dat ik intepreteer dat november zowel het verdriet als de gedachte aan hem weer laat leven...ik haal tijd door elkaar omdat ik vertel over november zonder hem en de laatste met...


dat niet langer geborgen sloeg overigens op dat ik na hem door ben gegaan maar nooit de geborgenheid terugvond, misschien was het iets kinderlijks waar je overheen groeit en je net als ieder ander kil mens wat je passeert bent geworden...

klinkt het een beetje logisch nu?

:(