Draag mij eens alsjeblieft...
 

Lach maar, huil maar,
straal maar zonnend in de hel.
Schreeuw maar, droom maar,
laat je gaan, je kunt het wel.

Kom maar hier, ik heb grote vleugels,
en een zwemvest bij de hand.
Ik kan je steunen tot ik neerval,
of tot ik zelf in zee beland.

Want de grote valt toch vaker,
dan het kleine onbenul.
en pijn kan mij verwonden,
zelfs, al was het flauwekul.

Wie wil mijn pijn even dragen,
mij ontlasten voor een dag.
Dan kan ik morgen weer verder,
omdat het moet omdat het mag.


*dancin'angel*

er zit iets heel ingenieus in de manier waarop je een geleidelijke ommekeer maakt in het gedicht, van beschermer tot iemand die zelf bescherming nodig heeft... op het eerste gezicht lijkt het niet te kloppen, maar het klopt toch. heel goed!

Wat je zegt klopt ook helemaal, je hebt hm helemaal begrepen. T is ook zo'n beetje hoe ik me nu voel, maar goed dat doet er niet veel toe. k bescherm binnenkort wel weer! bedankt voor je reactie,

*dancin'angel*

ik vind dit een erg mooi gedicht