bang voor de toekomst
 

Hallo,
Mijn vader is ongeveer 11 maanden geleden overleden, sinds dien voel ik me klote. De eerste 6 maanden had ik vooral laag zelfbeeld, schuldgevoelens, en ik sneed toen in mezelf, vond mezelf nix waard. Ik wilde dood. Nu ben ik onverschillig, interesseerd het me allemaal niet zoveel, en heb ik nog steeds een laag zelfbeeld en schuldgevoelens. Ook heb ik een angst erbij, voor de toekomst. Tussen nu en mn laatste levensjaar gebeurd nog zoveel, ik weet dat ik nog heel veel verdriet en pijn moet meemaken, dat ik mensen moet zien doodgaan, dat mensen mij in de steek gaan laten, en ik misschien sommige mensen ook wel.
Elke avond durf ik niet te gaan slapen, bang voor de nieuwe dag omdat ik mezelf weer moet verantwoorden, omdat ik weer een dag mezelf moet bewijzen en moet toegeven aan mn verdriet. Ik ga net zolang door met huiswerk en andere dingen totdat ik zeker weet dat als k ga liggen, dat mn ogen dat dichtvallen... Ik droom verschrikkelijke dingen omdat ik overdag niet wil toegeven aan mn gevoel.

Ik weet niet meer wat ik moet doen.
Ik heb mijn onderzoeksgesprekken bij de psycholoog achter de rug, maar ik weet niet meer wat ik moet doen, hoe ik moet doen, en wie ik ben... :(
Heeft iemand misschien tips... advies.. of iets.. :confused:

BVD

Hoi meid,

Als je die gedachten savonds hebt, probeer dan voor jezelf eens te bedenken hoe groot de kans is dat "morgen" iets ergs gebeurd, en of bepaalde gedachten wel reeel zijn.

Het is verschrikkelijk wat je tot nu toe al hebt meegemaakt, maar hierdoor moet je je niet laten ontmoedigen. Probeer bepaalde dingen van je af te zetten. Je hoeft ze niet te vergeten, maar je moet er een plekje voor vinden.
Zie jezelf eens als een kast, met allemaal laatjes erin. In de meeste laatjes ligt een levenservaring. In de lege laatjes is plaats voor nieuwe levenservaringen. Op het moment lijkt het alsof een paar laatjes de meest belangrijke voor jou hele leven zullen zijn, maar dat is niet zo! Probeer ook eens terug te kijken op de positieve ervaringen die je hebt gehad.
Als ik jou verhaal zo lees ligt die kast bij jou trouwens ook redelijk overhoop... je moet de dingen weer in orde krijgen, een plek geven.
Ik denk dat dit het beste zal lukken als je met mensen praat over je problemen. Dat hoeft niet perse een hulpverlener te zijn, maar kan ook een goeie vriend zijn, of je moeder bijvoorbeeld.
Als je die kast op orde hebt ben je al een heel stuk op weg...

Gun jezelf wat rust, ben niet bang voor de toekomst, dat heeft geen nut.. zo komen dingen die gebeuren alleen maar harder aan, en ga je je alleen maar slechter voelen, en dat willen we niet hebben he..
Probeer eens voor jezelf een positief beeld van de toekomst te maken.. dit kan veel pijn en moeite kosten, maar het zal zijn vruchten na een tijdje afwerpen..


heel veel sterkte,
heel veel liefs,

Laura

P.s Als je wilt praten:
vleerwolfje@hotmail.com

Haj,
Heel erg bedankt voor je reactie.
Ik doe ook zo mn best het positief in de zien, en dat heb k tot een maand geleden ook echt volgehouden, maar ik zak weer terug voor mijn gevoel. Ik ben weer heel onrustig van binnen, en heel bang voor alles. Op school doe ik me voor alsof ik onverschillig ben, en heb daardoor alleen maar ruzie met de leraren, bij hen doe ik het niet meer goed.

Qua praten wil het ook niet zo, vind het niet de moeite waard... En het is altijd al moeilijk geweest voor mij om te beginnen met vertellen over mezelf en mn gevoelens.

Ik ben inderdaad erg door de war. En er is in mn verleden nog wel wat gebeurd waarvan ik nu ook nog last heb. Het is niet ernstig, maar verre weg van leuk.

Ik heb je aangemeld op mn msn.

Bedankt,
Liefs

Hoi dribble.. :(
Ik heb het zelfde als jouw... mijn vader is ook overleden
Nu zo'n 11 maanden geleden.
Ik heb zo'n spijt van hoe ik tegen mijn vader heb gedaan in het verleden..!!!!!
Ik maakte mijn ouders echt helemaal gek.
Heb nooit sorry daarvoor kunnen zeggen. :(
Ik zou graag met je willen praten op msn

Liefs Miss*Pain... :(

iemand verliezen is niet zo prettig...... daar weet ik alles van.

Maar de dood hoort eenmaal bij het leven. Het is een eindeloze circel. Nou moet jij je zelf afvragen, zou je vader het leuk vinden als jij je zo voelde door hem? Ik denk het niet echt.
Ik zelf vind dit ook moeilijk........ maar probeer het positiefe te zien van zijn leven en wat ie jou gegeven heeft. Zeg niet sorry tegen hem en heb geen schuldgevoelens. Ik zou hem bedanken....

Ja, ik weet niet precies hoe ik dit moet opschrijven........ Ben beetje slecht in deze dingen........ maar he. Ik laat mn adres ook wel achter. ThaWhiteEagle@hotmail.com

ik heb geen schuldgevoelens tegenover mn vader. Misschien op de manier dat ik het lef niet had om echt afscheid van hem te nemen toen het kon.... en ik ben hem heel dankbaar dat hij mij mijn leven heeft gegeven. Ik ben gewoon zo door de war en weet niet meer wat ik moet doen.
Ik heb ook net mn rapport gehad... normaal sta ik gemiddels een 7.5... nu sta ik net genoeg.... een 6.5.... met onvoldoendes... en daar baal ik zo van. :( Ik kan me niet meer concentreren...

Maar bedankt voor jullie antwoorden!

denk dat k snap wat je bedoelt, k heb ook angst voor de toekomst, maar t gaat gelukkig niet zo dat ik bang ben voor de volgende dag, dat valt gelukkig mee.
wat die schuldgevoelens betreft, je kan niet veranderen wat er in het verleden is gebeurt, je moet jezelf vergeven, en ook anderen. een laag zelfbeeld is heel erg vervelend, maar bedenk wel dat iedereen er mag zijn op aarde, iedereen heeft recht op respect en liefde en eigenlijk alle goede dingen die je je kan bedenken. dus jij ook. neem jezelf zoals je bent, met al je voor en nadelen, want iedereen is uniek. dat jij aan je verdriet toegeeft is goed want dan weet je dat je het hebt en kun je er aan werken, het verwerken en loslaten. denk positief, maar verdring niet je gevoelens. schrijf alles van je af, ga gillen, springen, schreeuwen als je er behoefte aan hebt. uit je gevoelens. k raad je aan om het boek 'emotionele vluchteling' van Roy Martina eens te lezen. het is een hard boek, straight to the point, maar er wordt veel duidelijk en dan kun jij aan de slag om je schuldgevoelens en minderwaardigheidscomplex enzo los te laten. kheb het boek ook gelezen, hij is heel erg goed. kwam alleen in het begin niet verder dan blz 40 omdat het je als het ware een hand om de nek legt. maar toch heb k er veel van geleerd en dat zou jij ook kunnen.:) heel veel sterkte:)