Vond zijn weg in waar ik stond [jep, nr zoveel over elven en bladeren]
 

Ik sta in de natuur mij omringend
mijn gesloten vleugelen gewaad
grenst aan het wateroppervlak
wappert omhoog, daalt weer neer, en vloeit over
in de stromen van de realiteit
Kan ik niet langer aan ontkomen

Maar mijn dromer omarmt en strijkt de lucht
voor even tot spelend magisch weer
Ziet de wind, die blaast het groen van 't tak tot rond
En elven sprankelen sterren op-leven-de-bladeren
dwarrelen toch weer op de grond

Want achter de boom van het gebogen blad
kruipt het loerend duisterdonker dichterbij
Zuigt het leven weg, van wat het nog had.
Maar de zon blijft stralen strijken
en laat het leven weer wat lichtvoetiger lijken.

En ik keek naar een veertje boven mij al sierlijk vliegend
Vond zijn weg in waar ik stond.