Borstkanker...
 

Borstkanker...

wie is zij
die vrouw die daar staat?
ik kijk haar aan
zie iets bekends
haar hoofd is kaal
haar ogen zijn dof
haar blik is verdrietig...

zij mis een borst
haar andere borst lijkt verdrietig
hij lijkt op een traan
hij mist een andere helft

ik kijk haar nog eens aan
ik zie een traan
en voel diezelfde traan
en ik schrik...
die vrouw
dat ben ik....

autobiografisch...?
zo ja..
wattafuck?!?!?
good luck ermee
en zo niet... uuhm.. ik onthou me van enige kritiek...

maar hij is wel mooi vooral wanneer ik 'm reciteer

Simpel gedicht, heel simpel, maar het is eigenlijk daarom juist wel mooi. *herkenning* :(

meisje meisje
wat goed van je

Is dit autobiografisch? Heb je liever reacties van steun op de inhoud? Dan moet je dat even aangeven en dan wordt dit verplaatst naar psychologie.

Voor de mensen die hierop reageren, in de announcement staat vermeld dat reacties enkel op de inhoud niet de bedoeling zijn, als dit topic op DoP blijft staan, gaat het ook om het gedicht, hou daar rekening mee...

mij maakt het niet uit ik kan hem ook daar nog eens zetten en hier laten staan, het is een gedicht en tegelijkertijd een gevoel en iets wat ik heb meegemaakt.ik weet niet of ik hem op twee plaatsen mag zetten... dus kijk maar wat jullie ermee doen.laat het me maar weten.groetjes sabine

Je kan hierover wel een topic openen op psychologie (over dit thema dan) maar niet gewoon het gedicht er gaan plaatsen en hier ook laten staan. Dat is namelijk crosspost en dat mag niet op het forum. Ik laat hem nu nog even hierstaan, komen er alleen reacties op de inhoud van het gedicht dan verplaats ik deze naar psychologie, waar dit dan beter past.


[edit] Na met Sweet angel via msn gesproken te hebben is er besloten dat we deze dan toch naar psychologie verplaatsen, in de hoop dat ze enkele reacties kan krijgen die haar kunnen helpen oid [/edit]

Dan zal ik nogmaals reageren en nu écht op de inhoud.
Ik weet niet of jij de vrouw bent waarover in dit gedicht geschreven wordt, of dat het iemand anders is.
Ik heb het zelf van heel dichtbij meegemaakt. Mijn moeder had borstkanker. Dat is nu al ongeveer 2 jaar geleden, maar het heeft heel veel indruk op me gemaakt. Toen niet, toen liet ik alles langs me heen gaan, maar nu komt het steeds meer naar boven, of ik dat nou wil of niet. Daar komt ook bij dat mijn moeder een erfelijke vorm had, de kans dat ik dat gen ook bezit is 50%, een vrij grote kans dus. Ondanks dat ben ik niet echt bang ofzo, als er iets gebeurt, dan gebeurt het maar en dan zie ik dan wel weer wat ik er aan ga doen.
Het enige wat ik heel eng vond (en vind) is het feit dat ik steeds voorgevoelens had over hoe het met mijn moeder ging, zou gaan en zou gaan aflopen. Deze voorgevoelens kwamen élke keer uit. En nu heb ik steeds het gevoel dat het weer terug gaat komen, dat voorgevoel wordt steeds sterker en aangezien het me nog nooit bedrogen heeft, ben ik best ongerust.
In ieder geval is ze wel genezen, ze leeft weer, want het was wel zoals jij het hebt beschreven in je gedicht.

Ach, 1 borst is echt niet zo erg hoor

nee dat vind je misschien als man zijnde...
maar tis zowat hetzelfde als jij bijvoorbeeld een teelbal kwijt raakt om t zo maar ff te zeggen....
zal je ook niet leuk vinden!

mooi gedicht en veel sterkte meid! *knuff*

Wat ben jij gemeen zeg!!! :mad:
Jij weet duidelijk niet waar je het over hebt!

Dat is misschien niet voor iedereen erg, maar stel je bent een jonge vrouw en hebt nog geen relatie waar je steun van kan verwachten..., je borst wordt geamputeerd... Je staat dan een pak onzekerder in deze wereld die toch grotendeels een ideaal beeld van de vrouw heeft gevormd...

Waarmee ik niet bedoel dat het niet erg is voor oudere vrouwen, maar vaak hebben zij al wel een vast iemand waar ze op terug kunnen vallen, en moeten niet nog op zoek naar zo iemand met 'maar een borst' Alsnog speelt onzekerheid en het gevoel van 'minder waard zijn als vrouw' ook hier nog heel vaak en zeer sterk.

Ik bedoelde gewoon te zeggen dat ik 1 borst minder echt niet erg vind..

Mja redelijk aanmoedigend zou ik toch denken :/

het is idd minder erg (denk ik dan toch ook) dan je leven verliezen, maar je kan daar niet van zeggen dat het niet erg is (vind ik dan ook).

Ach, 1 borst is echt niet zo erg hoor

soms zijn er mensen die echt niet weten waar ze over praten...en wat het betekent voor je gevoel en je eigen waarde, en hoe moeilijk het is om ermee te leren leven en het moeilijkste van alles...jezelf maar vooral je lichaam zo te accepteren.

Allereerst mijn bewondering voor het gedicht, ik vind dat je op een hele mooie manier je gevoelens onder woorden hebt gebracht.

Dan even op de inhoud ingaande: wanneer je zoiets meemaakt, dan staat je hele wereld op zijn kop. Je voelt je in alles onzeker: je gezondheid, je toekomstbeelden en ook over de gevolgen voor je uiterlijk. Het is zaak om alles goed op een rijtje te hebben en te weten waar je aan toe bent: gelukkig is het zo dat de genezingskansen groot zijn (zeker wanneer de ziekte in een vroeg stadium ontdekt wordt), waardoor je ook je toekomst weer met vertrouwen tegemoet kunt zien wanneer je door die eerste, moeilijke periode heen bent. Op dat punt word je waarschijnlijk geconfronteerd met je eigen 'ik': je begint te twijfelen over jezelf en je uiterlijk, hoewel dat niet nodig is (maar wel een logische reactie). Maar op een gegeven moment zul je ook in gaan zien dat je bent zoals je bent en dat je juist trots op jezelf moet zijn omdat je deze zware hindernis hebt kunnen nemen.

Ik wens je heel veel succes!


Apresskier

Lijkt mij erg moeilijk mee om te gaan, ingrijpend; dat geeft het gedicht goed aan.


>>>IK heb dit gedicht in de libelle/ magriet gelezen?? :confused:

Libelle even opgezocht, gedicht is geschreven door Dinie Meertens- Gazan......PLAGIAAT????

:eek:

Verklaring van sweetangel19 zeer gewenst!

klopt dit gedicht is uit de libelle, ik ken haar ( vriendin van mijn moeder ) en ook mijn grote steun en toeverlaat, mijn moeder heeft haar dit gedicht laten lezen en zij heeft het ingestuurd, daarna heeft ze heel veel reacties op dit gedicht gekregen ( heel veel goede, meelevende enz )en die heeft ze mij laten lezen, ik besefte toen dat ik er helemaal niet alleen voor stond en dat er nog meer mensen waren die hetzelfde hadden meegemaakt ( meeste waren oudere )toen heb ik de stap gezet om het op internet te zetten op een jongeren site kijken of er ook jongeren waren die hetzelfde hebben meegemaakt en misschien om daar ervaringen mee uit te wisselen.snappie...

Ik vind het wel een beetje een vreemd verhaal. Die vriendin van je moeder heeft dus jouw gedicht naar de Libelle gestuurd en onder dat gedicht kwam toen haar naam te staan? Maar waarom heb je het zelf niet opgestuurd dan?

* trouwens, het dringt nu pas tot me door... je bent pas 20 jaar? :eek: *

ja en...wat wil je daarmee zeggen? dat je met 20 geen borstkanker of geen kanker kunt hebben? of dat het jong is om dan al borstkanker hebben? en natuurlijk komt haar naam eronder te staan, zij heeft het ingestuurd en mijn naam niet in de brief vermeld dus best normaal dat dan haar naam eronder staat he..

Wil je dit soort dingen in het vervolg voor je eigen houden!!!!

Meisje, heel maar dan ook echt heel veel sterkte!!!! Ik sta achter je!!!

Succes, Rob.

Dat tweede... ik vind het heel jong, maar dat wil niet zeggen dat ik het daarom niet serieus neem. Integendeel zelfs... :(

keej dan...tis namelijk heel serieus en het is en blijft een heel groot probleem...niet alleen voor mij, maar ook voor heel veel andere mensen die van me houden.de kanker is door de amputatie van de borst nu weg...maar voor hoelang...dat is de vraag die altijd blijven zal, kan van de een op de andere dag terug komen en waar dat is maar de vraag...mijn leven is een grote onzekerheid geworden door dit alles, het beinvloed je leven meer dan je je ooit kan indenken, alles wat ik van te voren deed en kon zonder moeite, kan en/of mag ik nu niet meer.dat is heel moeilijk te accepteren en vooral nu ik in de bloei van mijn leven ben. :( :mad:

Ik denk dat ik wel mag zeggen dat ik me dat heel, heel erg goed kan indenken (mijn moeder had borstkanker).