|
Dat wat er was...
Terwijl ik me stoer en vrolijk voordoe,
Verdwijnt het kleine meisje dat ik was, Ze kan dit leven gewoon niet leven, Ze kan zichzelf gewoon niet vergeven. Vergeven voor de zwakheid die er was, Het kleine meisje verdrinkt in het verdriet, Maar ze kan nog helemaal niet zwemmen, Alleen kracht kan haar nu redden, niet? Stoer en sterk, terwijl ik langzaam instort, Langzaam verdwijnt het mooie dat er was, Is er iemand die er doorheen wil prikken, Zodat ik even kan huilen … getroost. Niemand die het verdriet ziet in mijn ogen? Niemand die mij ziet huilen terwijl ik lach, Breek me, breek het glas van mijn ogen, Voordat ik helemaal zal breken op een dag… |
'k vind hem mooi, vooral de laatste strofe, de twee keer 'gewoon' in de eerste strofe vind ik wat minder.
|
Citaat:
|
Ik weet niet precies wat ik er op moet zeggen, maar ik vind em heel mooi, ik weet niet precies waarom, misschien vanwege het droevige.
Breek me, breek het glas van mijn ogen, Voordat ik helemaal zal breken op een dag… Mooi mooi, heel mooi. |
Citaat:
maar idd, Ik vind die 2 zinnen het mooiste van het gedicht. De rest is ook absoluut mooi, maar die 2 regels springen eruit :) |
Citaat:
Vooral de zin; Breek me, breek het glas van mijn ogen" De andere strofes vink wat minder. |
heel mooi.
iemand die neerslachtig of depri is kan zich daar helemaal in vinden |
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 04:32. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.