'Logica van de Kunstenaar'
 

‘De logica van een kunstenaar.’
Elk kunstwerk is in feite hetzelfde, telkens wordt er gestreefd naar hetzelfde doel, welke dit ook mag zijn, van het ordenen van kubussen tot het afbeelden van de droomwereld, het hoger doel in elk kunstwerk betreft het vinden van de zin van het bestaan*.
Elk kunstwerk is in feite hetzelfde, het laat alleen telkens een andere weg zien die begaan is naar het tevergeefs zoeken naar de zin van het bestaan.
‘Het geluk van de kunstenaar.’
Een goede kunstenaar is er één die de zin van het bestaan heeft gevonden, wanneer dit geschiedt krijgt al zijn werk, dat het tevergeefs zoeken naar de zin van het bestaan laat zien, meer betekenis.
Langzaam wordt hij zich bewust van het antwoord dat hij ruikt, het enige wat hem te doen staat is het geven ervan.
Hij vindt de zin van het bestaan in de dood.
Een goede kunstenaar is er één die dood is.

*niet elke vorm van het vinden van de zin van het bestaan mag gezien worden als kunst, kunst is het middel dat wij gebruiken om de zoektocht te laten zien, niet het doel.

nou ok .. bedankt ..

ik ga me vanavond maar eens van kant maken ...


;)

meen ik niet echt hoor (k)

nouw, als je dat doet dan is jouw happy happy splash image !
morgen mischien geld waard...:P

ik zit nogal krap bij kas ....

:)

Een kunstenaar laat zich leiden door zijn gevoelens

Wat hij maakt is een vorm van kritiek op de maatschappij

neeh , niet echt ,

this meer mijn "droomwereld" en fantasie die ik creeér

:)

hope your not offended

Een goede kunstenaar is iemand die met zijn/haar werk de emoties bij anderen kan losrukken...
Het gaat er niet om of je een 'levensweg' bewandeld of zoekt, maar om je emoties kwijt te kunnen en die aan anderen te kunnen tonen...

maatschappij, droomwereld, emoties..
allemaal dingen die als hoger doel hebben: het vinden van de zin van het bestaan.
de kunstenaar is hier onbewust naar op zoek en
natuurlijk is niet elke theorie van een kunstenaar 'ik ben op zoek naar de zin van het bestaan'
zoals je kunt lezen in dat stukje van mij, kan het doel van de kunstenaar varieren van het ordenen van kubussen tot het afbeelden van een droomwereld.
een, laten we zeggen, schijndoel. Om de meest frustrerende vraag te ontwijken : 'wat is de zin van het bestaan?'
als het beantwoorden van deze vraag het primaire doel van de kunstenaar is, zal dit spoedig de dood ter gevolge hebben omdat hij van te voren weet dat die vraag alleen met de dood beantwoord kan worden.

een kunstenaar gebruikt een schijndoel, dus dat uitbeelden van emoties of kritiek hebben op de maatschappij, om zichzelf in leven te houden, om te kunnen produceren en om de vraag te ontwijken diens antwoord tot de dood leidt.

:)


ik moet er ff bij zeggen dat ik met kunstenaar iemand bedoel die zijn hele leven toeweidt aan de kunst en wat hij ervoor doet.

Een nogal klassieke visie op de kunst heb je. Aristoteles gelezen? Doen, want die zit met jou op één lijn.

Ik krijg zelf altijd een wrange smaak in de mond wanneer ik iemand op televisie zie die geïnterviewd wordt, en onder de naam staat 'Kunstenaar'. Vooral wanneer ze proberen te voldoen aan het cliché van de kunstzinnige met lang haar, vieze kleding en lak aan materiele zaken.

Ik vind kunstenaars doodnormale mensen. Geen engelen met een door God gegeven inspiratie, geen door de muzen bezochtte heiligen of wat dan ook, maar gewoon mensen die een bepaald iets goed kunnen en dat dan ook doen. Zo zal bijvoorbeeld iemand anders weer heel goed zijn in het verkopen van HEMA-worsten.

LUH-3417 - P.S.: Lees mijn verhaal 'De Kunstenaar' hier ergens op het forum!

ik kan dat verhaal van jou niet meer vinden, maar ik heb eens ooit zien staan , maar niet gelezen.
meel het maar naar me ofzo, ik ben er nu wel benieuwd naar.

en ik vind kunstenaars opzich ook wel gewone mensjes...maar wat is gewoon? kan je je dan afvragen.

en eerlijk gezegd vind ik jou reactie nogal irrelevant met betrekking tot mijn stukkie.

Aristoteles ken ik alleen van naam, ik zal eens in de biep rondneuzen naar boekjes van hem.. ik ben wel toe aan nieuw psychologisch gebazel. :P

Ik had aangenomen dat je de kunstenaar als een verheven ziel zag die boven de mensheid uitsteeg. Zij waren door God geïnspireerde mensen, en dus altijd een genie. Zo dacht men in de romantiek wel eens over die lui.

Plato was van mening dat deze wereld maar een afspiegeling was de goddelijke werkelijkheid. Ons doel was te komen tot die ene werkelijkheid en daarom moesten wij geen afleiding hebben.
Kunst zag hij als een afbeelding van onze wereld, en dus eigenlijk een afbeelding van een afbeelding. Daarom vond hij kunst maar niets.
Later is hij hier wel wat op teruggekomen, maar kunstenaars bleven derderangs voor hem.

Aristoteles, zijn leerling, had een ander idee. Die was namelijk van mening dat kunst de essentie van die goddelijke wereld kon blootleggen. In een toneelstuk zette je een gebouw niet ondersteboven neer, ook al is het een afbeelding. In onze wereld waren dus zeker wel aanwijzingen van de goddelijke wereld te vinden en kunst kon die er uit pikken.

Dat als slap gelul om het onderwerp heen. Als je echt interessant vindt, kan je Plato's De Staat lezen en Aristotels' Poetica (dacht ik).

Dat verhaal staat trouwens hier.

LUH-3417

moet nog nadenken :)