ik wil meedoen!
 

weet eigenlijk niet zo goed waar ik mee moet beginnen, maar laat ik het maar zo zeggen, zit in een depressie. is gekomen doordat ´ineens´ mijn gezondheid achteruit ging en ik jarenlang alles heb op zitten kroppen. het grootste probleem is waarschijnlijk mijn fysieke gesteldheid (klinkt wel wijs he). niemand weet wat er aan de hand is, ben moe, duizelig, misselijk, heb hoofdpijn, noem maar op. ben echt helemaal van top ton teen doorgelicht door artsen in verschillende ziekenhuizen, gek werd ik er van. en nu, een jaar later, kan ik eigenlijk nog steeds niets. een dag naar school gaan is al te veel. zou je nu misschien kunnen zeggen, ´´simpel, is pfeiffer´´ maar dat is het ´jammer genoeg´ niet. heb dat ondertussen ook wel gehad, maar mijn klachten waren zo erg dat ik daar amper iets van gemerkt heb. heb nu helemaal geen pfeiffer meer, maar mn klachten zijn verergerd. deed normaal altijd heel veel aan sport, tennissen, zwemmen, turnen, dansen. wil ook heel graag naar de alo als ik klaar ben met de middelbare, zit nu in de vierde. maar zoals het er nu uitziet, zal dat voorlopig nog lang niet kunnen gebeuren. heb al van alles geprobeerd, medicijnen, dieten, fysiotherapie, psychiaters en psuchologen (oke, dat niet alleen hiervoor) en ben nu gewoon echt ten einde raad om het maar zo te zeggen. en blijf dit jaar nu ook sowieso al zitten, omdat ik, wat ik al gezegd heb net, de schooldagen gewoon niet vol kan houden, meld me minstens 3x per week ziek omdat ik dan te moe en te duizelig enz. ben. hier kan ik op zich nog meeleven (doe mn best het te accepteren, het is moeilijk, ben ook al een redelijk lange tijd suicidaal). maar als ik dan bij de gymles zit, stort ik meestal weer helemaal in. ben heel eigenwijs, wil het toch altijd proberen, maar kan nooit langer dan vijf minuten meedoen. nu heb ik wel een hele aardige leraar, die ongeveer ook de rest van mn problemen weet. hij legt me dan ook altijd met de gymles wel remmingen op en zo, dat ik dingen sowieso niet mee doe of gewoon eht heel rustig aan doe. toch ga ik elke keer weer te ver. val flauw, en mn wereld stort weer in. en dat eigenlijk alleen maar door zo´n stomme gymles... toen ik op een gegeven moment dacht dat het iets beter met me ging, heeft mn gymleraar een trainingsschema voor me opgesteld, zodat ik misschien heel rustig mijn conditie weer een heel klein beetje op kon bouwen. dat was twee weken terug en weet nu ook al dat dat gewoon nog te vroeg was. maar wanneer kan ik het dan wel? zou het bijna zelfs elke dag willen proberen, ookal weet ik dat ik het niet kan en na een minuutje lopen 2 dagen doodziek op bed lig, maar de teleurstelling is daarentegen toch ook weer veels te groot en krijg al veel te snel de neiging om er een eind aan te maken. is er misschien iemand die ook ooit zoiets heeft meegemaakt of misschien nog een idee heeft wat ik zou kunnen proberen?
liefs

1. Er staan komma's in.
2. Als ik dit zo lees dan heeft ze het moeilijk, als je dan je verhaal kwijt wil dan ga je niet nog ff uitgebreid op de opmaak letten, het gaat erom dat redelijk overkomt waar het over gaat en dat komt hier wel over.
3. Iemand heeft het moeilijk en wil daar iets over kwijt, en dan ga je over zoiets onbelangrijks zitten zeiken?

En dawnie: veel sterkte

dank je :)

Wat boeit dat nou weer?!?!?!?!?!


Heej Dawnie,
Een deel van t verhaal ken ik. Ik ben zelf ook ziek geworden doordat ik van alles te veel deed, en me gewoon niet goed voelde. Psychisch dan. Ik heb Pfeiffer, maar dat is iets van de laatste 2 maanden. Ik had al veel eerder last van vermoeidheid enz. Bij mij konden ze er ook nooit achter komen wat er was. Jij bent in een depressie gekomen omdat je gezondheid achteruit ging, ik zat tijdens mn dip met mn gezondheid. Tis precies andersom... best vreemd eigk. Zoals je t zelf beschrijft, eis je veel te veel van jezelf. Ik snap wel dat je mee wilt doen met gym, maar ik denk dat je beter naar je gezondheid moet luisteren. Ik trainde ook, tennis, maar ik heb dat ook moeten stoppen door mn vermoeidheid. Luister naar je eigen lichaam, das t belangrijkste. Sterkte. xxxxxxxxxxxxx

tja, ik heb het net als miss helena andersom meegemaakt. dat ik gewoon 2 weken lang lag te pitten en niet wakker werd zo ongeveer, maar dat kwam omdat ik depressief was.
wel heb ik meegemaakt dat ik ontzettend veel last had van mijn gewrichten en niemand wist waar het van kwam. uiteindelijk hebben ze het maar op groeiproblemen gegooid omdat ze toch nix anders wisten. ik vond dat ook heel vervelend, ik kon niet meedoen met gym en was ik eindelijk een weekje wat beter te been kwam daarna toch weer de terugslag en moesten de krukken weer tevoorschijn gehaald worden. op een gegeven moment de krukken weer aan de kant gegooid omdat mun polsen het niet meer aan konden en zo nog een aantal maanden rondgestrompeld. ik heb nu nog steeds vaak last van mijn gewrichten enzo, maar nu boeit het me niet meer. ik wil toch niet meer gymen (andere redenen).

het is dan wel niet het enige waardoor ik in die depressie terecht ben gekomen, maar het is op het moment denk ik wel het grootste probleem. vooral ook omdat we nu op school heel erg bezig zijn met vervolgopleidingen enzo en ik dan naar de alo wil. terwijl dat zoals het er nu uitziet gewoon niet kan. begon eindelijk weer een lichtpuntje te zien in mn leven zeg maar de laatste tijd, dacht dat het geestelijk iets beter ging, maar dat gaat nu ook weer minder...

Het was even doorbijten want het is zo'n lap tekst aan mekaar :S

Wat jij hebt zal niet overgaan als je er depressief mee blijft lopen. Ik weet het van mezelf want ik was in mijn zwaar depressieve periode echt chronisch moe. Probeer iets te vinden waar je lol in hebt. Daar kun je energie uit putten. En je vrienden die je steunen.
Kleine dingen, een aanraking, een knuffel, een steunend woord kunnen vaak net de dingen zijn die je nodig hebt om de energie te vinden dat iets lukt. En als het niet lukt niet meteen instorten en zeggen dat het nooit zal lukken. Vraag je af wat er mis ging. En werk er aan. *knuffel*

Mijn emailadres is joeyklerkx@hotmail.com als je meer kwijt wilt.

Jouw verhaal komt mij heel bekent voor.

Ik ben nu zelf chronische vermoeid, zoals dat zo leuk heet. Maar ik kan gelukkig nog net hele dagen naar school maar dat gaat net.

Maar wat ik niet snap is als je zo graag met gym mee wilt doen waarom ga je dan naar die lessen want dan begint het te jeuken. Als ik jou was zou ik proberen te regelen dat je bij de gym lessen niet meer aanwezig hoeft te zijn

veel sterkte

In principe ben ik niet echt verplicht om bij de lessen aanwezig te zijn. Als ik er zo over nadenk, weet ik ook eigenlijk niet waarom ik er dan ook elke keer heen ga. Wil gewoon elke keer proberen om het toch een keer langer dan vijf minuten vol te houden...

Ik ken de klachten niet, maar ben zelf depressief. Ik hoop dat je er uit komt met al je problemen. Dat je geholpen wordt door lieve mensen en dat je er weer boven op komt!
Sterkte! *knuv*

Je kunt niet leven als of er niets aan de hand is, je moet leren leven met je beperkingen, ik denk dat het het belangrijkste is dat te accepteren, anders wordt je er idd depressief van.

mn huisarts zit me nu aan te praten dat ik het juist niet meer mag accepteren en moet proberen steeds weer te verleggen. nu snap ik dat ook wel, maar is best wel moeilijk als je dan met gym ofzo flauwvalt en dan toch weer rustig verder moet gaan...

dat ken ik! ik moest op een gegeven moment ook maar weer gewoon gaan lopen en schrijven en alles en dat deed pijn! maar anders zouden mijn spieren helemaal slap worden en zou het probleem alleen maar erger worden enzo en goed naar een paar maanden ging het een stuk beter