Verhaal: Jij
 

Je ligt in bed en merkt dat de grijze nevel steeds dikker wordt. Je weet dat het straks zwarte mist wordt, je weet dat het fout gaat. Maar je kan het niet helpen, het is nu eenmaal zo. Je hebt het verdiend.
Je sluit je ogen, de hitte is ondraaglijk. Het was fout, nu kan je je ogen niet meer open doen. Je mag geen geluid maken, je mag niet huilen. Als je nu je ogen open zou doen, zou je huilen, dat weet je. Je weet alles, maar je doet niets.
Het is stil, oorverdovend stil. The sounds of silence...
Bijna houdt je het niet meer, de pijn in je ogen is ondraaglijk. Rood vuur, je hoofd barst bijna uit elkaar. Hete tranen liggen achter je ogen, snakkend naar frisse lucht. Maar het mag niet.
Je voelt je nu helemaal zwart, ondergedompeld in kleffe olie. Je kan niet meer goed ademen, je kan niet meer goed denken. Maar het is je eigen schuld. Zo eenzaam als nu ben je nog nooit geweest, eenzaam van de stilte.

Je doet je ogen open en huilt.







Dat was dus een verhaal van Monrath. Ik heb betere, maar daar gaat het niet echt om. Mijn vraag is: is dit een jij-perspectief? Want ik heb weleens gehoord van een ik-perspectief of een autoriaal, maar hoe heet dit dan?

volgens mij is dit wel een jij-perspectief, ja... :confused: weet het eigenlijk niet zeker, sorry. :S

Dank u

Ik denk ook dat dit verradelijk dicht in de buurt komt van het gevreesde jij-perspectief. Het grote probleem hiermee is dat het woord 'je' onvermijdelijk verschrikkelijk vaak gaat vallen en de verteller gaat werken als een Rasti Rostelli. Zeker als je nog eens die afwijking van jou hebt waarmee je de zinnen nogal vaak met het onderwerp begint, kan dat lastig worden. Gelukkig houdt je dit verhaal kort en valt dat dus te overzien.

Een ander probleem met het jij-perspectief is de niet-welwillende lezer. Als de schrijver tegen mij zegt "Je ligt in bed en merkt dat de grijze nevel steeds dikker wordt." denk ik "Lul niet, ik zit op mijn kamer en vraag me af waarom die kutkachel nog steeds niet werkt."
Misschien is het mogelijk om de lezer los te rukken uit zijn eigen bestaandswereld en hem mee te voeren jouw verhaal in, maar het is moeilijk. Een uitdaging misschien.

Vereiste zou zijn is dat je objectief moet schrijven. Emoties vult iedereen namelijk anders in, dus die kan jij niet in gegeneraliseerde vorm geven (uitzonderingen daargelaten). Maar een verhaal zonder emoties is als een verhaal zonder emoties. Het leest niet soepel, vaak.

Ik denk dat het ergens wel mogelijk is om een boeiend, langer verhaal te schrijven in het jij-perspectief, maar dat je als schrijver verschrikkelijk voorzichtig en vooral goed moet zijn om het te laten lukken. Zeker het proberen waard.

LUH-3417

Hey bedankt...
Ik had het zelf ook al zo half bedacht, dat van die emoties. Ik weet niet, ik zie dit soort verhalen als een uitdaging voor me, ik weet niet precies wat ik ermee wil. Maar dàt ik er iets mee wil, weet ik wel. Ik wil er iets mee zeggen, alleen weet ik niet precies wat. De diepste en langzaamste pijn beschrijven, misschien. Uitbeelden hoe het is om depressief te zijn, misschien. Ik weet het niet.

Ik laat dit soort verhalen even los, ik ben nu bezig met een ander verhaal. Een drama, natuurlijk, ik weet niet of het wat wordt. Schrijf het eerst in een schrift, daarna typ ik het over op de comuputer. Als ik het wat vind, zal ik het wel op deze site zetten, ik zie wel.
Misschien moet ik me maar helemaal niet meer op dit soort verhalen concentreren, het maakt me namelijk altijd ontzettend depressief:)

Onpersoonlijk misschien?
Zoals men/je een onbepaald voornaamwoord is

weinig verstand van perspectieven, maar volgens mij heet een "jij-perspectief" een personaal perspectief of zeg ik nou iets heel doms?

Een personaalperspectief is, zoals ik het heb geleerd, een perspectief waarbij je door de ogen van de hoofdpersoon bekijkt. Maar er wordt geen ik gebruikt, maar hij en zij. Ik weet het ook niet precies, het is allemaal een beetje ingewikkeld.....