Iets verdrongen hebben...
 

Na wat gesprekken met mijn arts vertelde hij me dat mijn angsten en onzelfverzekerdheid voorkomen uit iets dat in mijn verleden gebeurt is en toendertijd zoveel impact op me had, dat ik het verdrongen heb. Hij kan me verder niet helpen met het herinneren van het verdrongen gebeuren, dat moet ik zelf doen. Ik ben dus al een tijdje bezig me te bedenken wanneer de angsten begonnen, dat zou zo rond mijn vierde al zijn. Nu moet er dus rond die tijd iets gebeurd zijn dat me zo aangreep dat ik het afsloot en daarmee ook mezelf afsloot. Maar ja, ik vind het zo moeilijk te bedenken wat dat kan zijn.. Heeft iemand hetzelfde of heeft iemand hetzelfde gehad? Wat kan ik doen om die herinnering, die me kennelijk veel heeft gedaan, weer op te wekken en te herinneren? Het is echt heel belangrijk voor me om alles zo weer in perspectief te kunnen zien....

Mja, ik heb hetzelfde, maar toch in mindere mate denk ik.

Ik ben heel erg bang om herinneringen te hebben, om me aan iets of iemand te hechten. Herinneringen verdring ik, voorwerpen of hobby's waar ik me aan ga hechten gooi ik weg. Op deze manier heb ik al mijn dagboeken doorgescheurd, van dat soort dingen.
Mijn vriendin (toendertijd een vriendin) opperde dat ik misschien wel iets heb meegemaakt dat zo erg en ingrijpend was dat ik het heb verdrongen. En dat ik daarom zo bang ben voor herinneringen.

Wat je eraan kunt doen? Ik heb weleens gelezen dat je ervoor naar iemand toe kan gaan die je kunt helpen, maar ik ben begonnen met me bewust te maken. Me open te stellen voor herinneringen, het toe te laten.

Ik heb nu al een hoop herinneringen gekregen, veel schokkends, maar niet echt iets waarvan je zegt: "Nou, daardoor komt het nu dat je zo bent geworden als je nu bent".

Ik denk dat het belangrijjkste is als je je open stelt, maar ik weet niet hoe je dat precies gelijk voor elkaar krijgt... Bij mij ging het zo ongeveer vanzelf, sinds ik me ervan bewust was dat ik alles verdrong...

Misschien moet je 'Op weg naar je ware zelf' en 'De herontdekking van het ware zelf' van Ingeborg Bosch (vooral de laatste) eens lezen...staan veel 'tips' ed in (gaat over past reality integration -> kleine kinderen kunnen bepaalde gebeurtenissen niet aan/verwerken, volwassenen wel, kinderen verdringen het dus en dat komt later onbewust toch weer naar boven <- wat jij beschrijft dus).

Tja.. kweetniet...

Zelf herriner ik me (veel te) veel uit mn verleden, door mn zeerwaarschijnlijke "paranormaliteit" (naar het schijnt)... denk dat mijn vroegste herrinering bij mn leeftijd van 2 jaar begint..

Klinkt misschien dom maar, heb je thuis niet iets van fotoboeken ofzo van vroeger.. waardoor je je weer een beetje in vroeger kan wanen...?...

T spijt me dat ik niet echt iets nuttigs kan typen...

Liefs,

Lau.

k heb het ook een hele tijd gehad. Ik ben toen de zolder opgegaan en heb allerlei spullen waar ik vroeger mee speelde er vanaf eghaald en op mijn kamer gezet. Steeds vaker kwamen dan herinneringen terug, eerst onschuldig en dan de serieuzere...
En veel vragen op familieverjaardagen enzo...succes ermee.....en ik duim voor je dat er alleen maar positieve dingen uitkomen

Begrijp me niet verkeerd: ik herinner me over het algemeen ook nog veel van vroeger, mijn eerste herinnering ligt ook duidelijk rond mijn tweede levensjaar, daarna wordt alles steeds helderder. Maar tot zeker mijn derde was ik heel spontaan en zelfverzekerd, niets kon me schelen. Vanaf mijn vierde veranderde dat dus, ik werd angstig, trok mezelf terug en werd érg verlegen. Dat ben ik allemaal nog steeds, ik probeer er uit te komen, en dat lukt wel. Maar volgens mijn arst is er vroeger iets gebeurd, waarschijnlijk rond mijn vierde dus, wat ik toen zó erg vond (dat me dus zo erg aangreep) dat ik geheel veranderde, onzeker werd etc en dat ik juist de oorzaak wilde vergeten...
't Gaat dus waarschijnlijk specifiek om één of meerdere herinneringen die voor mij toendertijd te erg waren...

Ik herinnerde me gisteren dat mijn vader rond mijn vierde naar het ziekenhuis moest, dat was voor mij wel een keerpuntje, ik zag mijn vader niet zoals hij echt was.. Maar ik kan me herinneren dat ik toen al vrij verlegen was... misschien is het een van de oorzaken...

Mijn vader zei enkele weken geleden nog tegen mij dat hij niet begreep waarom ik sinds ongeveer mijn 3e / 4e levensjaar ineens op mezelf ging. Als klein kind was ik juist supervrolijk en druk, maar ik werd ineens wantrouwend ten opzichte van alles en kon er niet tegen als ik ergens geen controle over had.

Dus fietsen zonder zijwieltjes wou ik niet. Schommelen ging wel, maar alleen als ik zelf bepaalde hoe snel en hoe lang. Met andere kinderen ging ik pas op iets oudere leeftijd om, omdat ze daarvoor te druk en onvoorspelbaar waren in mijn ogen (naar de kleuterschool weigerde ik te gaan). Enzovoorts.

En het rare is, niemand begrijpt waar het vandaan komt. Er is niets ergs gebeurd op die leeftijd en getraumatiseerd was ik ook niet. Zo noemde hij een voorbeeld van een dagje uit in een pretpark. Je had daar een 1 of ander klimrek. Toen het nog niet druk was, klom ik haast helemaal naar boven, dus bang voor de hoogte was ik niet. Maar toen er anderen bijkwamen, wou ik niet meer (ws. omdat ik ze als risicofactor zag).

Al die angsten zitten ergens nog steeds in mij. "Bij alles wat je doet, zie jij gelijk wat er allemaal fout kan gaan", aldus mijn pa.

Dus ja, ik weet niet. Misschien is er ook bij jou helemaal niks gebeurd, maar komt het door iets anders.

je bent me voor :)


Jij zoekt nu naar iets schokkend. Terwijl het heel simpel kan zijn. Bijv iemand die verlegen is en bang is voor presentaties. Die kan ooit een keer uitgelachen zijn toen hij in groep 5 iets voor de klas vertelde... Of een baby die altijd alleen was, omdat ouders beide werken. Telkens ging de ouder voor een dag weg. Zoiets kan dus als soort van verlatingsangst geven, want het kind/baby is afhankelijk van de ouder en weet niet dat de ouder de volgende dag weer terug komt...

Op het moment dat je het gevoel herkent, dan moet je nadenken en teruggaan. Dat is het moment waarop je het zou moeten kunnen herkennen en daarom weten...

Er zijn heel veel momenten die ik nu absoluut niet als schokkend ervaar, maar die toch een beetje een gevoel van schaamte oid te weeg brengen. Omdat mijn moeder altijd zei, wanneer ik bij de slager geen 'dank je wel' zei nadat ik een plakje worst kreeg, dat mensen je 'niet op eten' zag ik juist het omgekeerde :) Heel raar, maar ik weet gewoon dat telkens wanneer ze dát zei, ik banger werd. Op de kleuter school maakte ik niet echt vriendjes, maar ook geen vijanden. Volgens de lerares overzag ik alles en kende ik de hele klas juist heel goed, wist ik precies wat ik kon doen en manipuleerde ik iedereen min of meer. Maar ik maakte geen vriendjes..

Maar goed, ik zoek dus ook niet echt naar iets heel groots, meer naar kleine dingetjes die toendertijd vervelend voor me waren. :)

Dat ken ik. Ik pleurde altijd alles weg, nu nog steeds een beetje. Heb kinderfotoos verbrand, dagboeken verscheurd, etcetera. Ik wil nu heel graag mn dagboek terug die ik had toen ik 8/9 was, maar die heb ik twee jaar daarna verbrand.
Ik heb enorme gaten in mijn geheugen. Ik weet een aantal (ook negatieve) dingen nog wel, maar er mist veel te veel. Er zijn veel te veel dingen die erna gebeurd zijn die ergens op moeten wijzen.. maar ik kan er gewoon niet bij.. ik heb een vermoeden, maar daar kan ik niet in geloven dus het moet wat anders zijn.. maar ik weet het niet.. :/
Ik vind het zo wel weer genoeg aan herinneringen.. hier ben ik nog wel 10 jaartjes zoet mee, en wat als er nog meer is?

Frustrerend dus.. :/

Ik ben er niet uit of graven wel of niet goed is, dus of je dat gaat doen moet je zelf weten..