Kliniek-verhaal
 

Omdat veel mensen zich vaak afvragen hoe zo'n kliniek nou in z'n werk gaat. Heb ik in een verhaal vorm allemaal dingen laten zien, die er kunnen gebeuren op zo'n afdeling.
De afdeling waar het over gaat, is dezelfde als waar ik gezeten heb, alleen heb ik andere mensen in het verhaal gezet, dus de mensen die er in spelen bestaan niet in het echt.
Ik moet er ook even bij zeggen, dat niet elke kliniek hetzelfde is, maar dat je dit gewoon als voorbeeld kan zien:)
Omdat ik niet wist of ik hem hier mocht plaatsen heb ik hem bij Letteren gezet: http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=299411

Veel lees plezier en anders...tjah, weeniej:D

Liefs
*knuf*

Eendje

Ik vond het interessant om te lezen, ik heb nu een beter beeld van hoe het er binnen zo'n kliniek er aan toe kan gaan.

Helemaal mee eens....echt zwaar-interessant. Ik wil volgend jaar een HBO-verpleegkunde opleiding gaan doen, en dat krijg ik ook een stukje psychologie en moet ik ook stage lopen in een kliniek. Lijkt me aan één kant wel zwaar, maar ook wel heel interessant.

Ik denk zelf dat het voor jouw ook wel goed was om het op te schrijven. Misschien om het een plekje te geven. Ik weet het natuurlijk niet zeker, ik ken je verder niet, maar ik weet wel dat het heel fijn is om over dingen te schrijven. Knap van je dat je het zo op hebt geschreven!

Wow.. t heeft wel indruk op me gemaakt..
Vind t idd knap dat je het op kan schrijven.. :)

Ik heb het verhaal nog een keer heel aandachtig gelezen en ben eigenlijk wel heel nieuwsgierig geworden naar een spanningsplan. Ik zou er graag iets meer over weten, tenminste, als je er meer over kwijt wil. Ik heb er al wel eens wat over gehoord, maar zou er toch wel graag wat meer over willen weten. Bijvoorbeeld, wat moet ik me er precies bij voorstellen, waar bestaat zo'n plan uit ,en werkt het vaak? Je hoeft er niks over kwijt als je dat niet wil, maar ik vind het heel interessant.

Een spanningsplan is een plan dat je uit voert als je echt gespannen bent. Het zijn een stuk of vier/vijf stappen die je dan uit kunt voeren. Dat kunnen douchen, schrijven, lezen, muziekluisteren zijn, maar ook weer iets met tekenen of zo. Het is maar net waar jij je als persoon goed op kunt concentreren, zodat je je niet meer verder door die spanning kan gaan laten lijden.

In mijn kliniek werd het aangeraden om al met een spanningsplan te beginnen als ik al lichte spanning voelde. Zo kon ik bijvoorbeeld voorkomen, dat ik ging snijden, of dat ik mijn zonodige medicatie in moest nemen om mezelf rustig te kunnen krijgen.
Soms slaat zo'n spanningsplan heel goed aan en de andere keer weer niet. Dat ligt net aan hoeverre je al gespannen bent en hoe snel je de stap kunt zetten, dat je je ipv naar je gedachtes te luisteren, iets leuks te gaan doen.
Ik kan dat nu ook al zonder plan, maar ik heb de laatste tijd ook weinig angsten. Alleen soms als ik op bed lig, zie ik nog wel eens bloed van de muren afdruipen, dat ben ik gaan zien na een crisisavond van de kliniek. Toen waren dus mijn spanningen TE hoog opgelopen en kon ik mezelf er niet toe krijgen om naar de sociotherapeuten te gaan en mn medicatie te vragen. Toen is het ook flink mis gegaan. Moest naar ziekenhuis en zo. Maar dit soort dingen neem je erbij en het mooie van zo'n kliniek is, dat je alle steun hebt, want iedereen begrijpt je.

Ik weet nog wel, dat ik terug kwam en ik helemaal bang was, dat er mensen kwaad op me zouden worden, maar toen kwam er een sociotherapeute naar me toe en die legde me uit, dat het niet mijn schuld was en dat ik daar zat om te leren met die spanningen om te gaan en dat ik maar lekker rustig aan moest doen en zo. Was echt lief:) Daarna voelde ik me echt stukken beter:) Dat vergeet ik ook never nooit niet meer:)

Het is eigenlijk niet zo moeilijk om op te schrijven hoor:) Zie het als een schooldag:) Je eet 's ochtends met je ouders, gaat naar school, eet daar met wat vrienden, weer school, je komt thuis en gaat wat anders doen, daarna eten, dan achter de tv hangen. Je zult er om verbaasd staan hoe 'gewoon' het eigenlijk is. Als wij zin hadden mochten we ook gewoon na therapie naar de stad toe of zo:)

Voor mij is het zo normaal, en ik kijk er naar toe alsof ik vier maanden op kamp ben geweest:) Zowiezo vind ik de psychologie van een mens onwijs interessant. Ik heb ook altijd veel vertrouwen bij mensen. Omdat ik altijd eerst van een afstandje kijk hoe zo iemand in elkaar steekt, kan ik daarna ook goeie raad geven. Over internet gaat dat soms wel wat lastiger(n) Das wel jammer. Op de afdeling was bij mij ook een meisje, die aan het begin alleen met mij wilde praten. Ik heb zo op haar ingepraat, dat het niet ten koste van mij ging en zij uiteindelijk naar de sociotherapeuten durfde te stappen. Ze had ook een keertje alleen tegen mij gezegd, dat ze weg ging lopen en de sociotherapeuten haar opeens kwijt waren na een crisis van haar. Toen heb ik haar wel verraden, maar het voelde niet zo. Ik deed het om hara te helpen en dat heb ik haar ook uit mogen leggen.
Als een sociotherapeut iets tegen haar zei, durfde ze het niet snel aan te nemen, maar als ik dan datzelfde zei, dan nam ze het helemaal aan. Samen met nog iemand steunden wij de socio's ook wel een beetje. Wij waren niet de lievertjes ofzo, niet de lievelingetjes, maar onze gedachtes kwamen wel logisch over enzo. Als er dan wat in de groep gebeurde werden wij er eigenlijk een beetje voor 'gebruikt' om dat weer op te pakken. Als er iemand buiten de groep viel, moesten wij twee die gene er een beetje gaan betrekken, omdat de rest van de groep meestal ons voorbeeld wel opvolgenden.
Ik en die ander vonden het ook niet erg om dat te doen. We stonden goed voor anderen open en ook in meningen en zo. Was wel tof. Mis de groep best wel eigenlijk:(
Maarja, ik moet toch weer terug naar die kliniek:p
Positief bekijken huh:p

Dankjewel voor je uitleg. Ben er erg blij mee. Weet niet precies waarom, maar dit houdt me erg bezig. Vriendin van mij doet een opleiding en loopt op dit moment stage in een psychiatrische instelling, en van haar hoor ik ook wel eens wat verhalen. Sinds dat moment ben ik er heel erg mee bezig. Zit er zelfs aan te denken om tijdens mijn opleiding HBO-V die kant als afstudeer-richting te kiezen. Maar dat duurt nog wel even, dus dat weet ik ook nog niet zeker. Igg bedankt voor je verhaal!

ik raad het je echt aan om de opleiding te gaan doen:) Ik zou het ook dolgraag willen, maarja...school wordt nooit wat:(

Ach, ik vind het niet vreemd dat dat meisje alleen met jou wilde praten. Ik weet nog van mezelf dat toen ik bij jou was ik ook enorm rustig was. Kheb het er nog met je over gehad. Je straalt toch een vorm van vertrouwen uit. En het is in zo'n groep inderdaad wel gezellig onderling. Helaas was het bij mijn opname toen minder. Ik kwam namelijk in een gesloten inrichting terecht die gericht was op kinderen die mogelijkerwijs crimineel gedrag vertoonden. Ik was 11 en dus oud genoeg voor die inrichting. Dan krijg je toch al heel iets anders voor je neus.
Toch was het soms onderling wel leuk. Zaten een aantal jongens tussen die als ze normaal deden echt gewoon de clowns waren.
Dus tja, het ligt ook voor een enorm groot deel wat voor groep je hebt en of je klikt met de behandelaars, socios of net hoe het daar heet. Maar het is ook wat je er zelf van maakt.

Wat ze dan tegen mij zeggen: 'positief formuleren, hier heb je niks aan!' ;) En daar ben ik het wel mee eens, je maakt het door dit soort dingen te zeggen, alleen maar moeilijker voor je zelf.

P.S. Je hoeft niet een hele post te quoten, als je in het algemeen reageert. ;) Quote dan een stukje oid.

mooi verhaal! je flikt het alweer meis, ik raak er helemaal geboeid van.
ik vind hetwel grappig om te lezen hoe dat in een andere kliniek gaat. bij ons heb je bv. geen apparte "leefgroep" en "therapie groep". dat is bij ons 1. en we hebben de separeers gewoon op de groep staan, daarvoor hoef je neit per se naar de gesloten afdeling (tenzij de 2 seps allebei bezet zijn natuurlijk).
ik vond het heel interessant om te lezen!

Ik heb 2 keer in Dordrecht gezeten en 1 keer in Den Haag