De verleiding
 

“Ik praat niet meer tegen je, nooit meer!” had ze geroepen. “Ik zal de rest van mijn leven zwijgen.” Ze had toen niet geweten dat ze de waarheid sprak, dat zwijgen het laatste woord was dat ze ooit zou uitspreken. Haar moeder had schamper gelachen. “Jij kan nog niet eens een paar minuten je mond dichthouden. Wedden dat je morgen weer honderd uitpraat tegen Silke?” En dat was de reden dat Katie besloot om het echt te doen. Haar moeder geloofde haar nooit, dacht dat ze niets kon. Nou, ze zou haar eens wat laten zien…

Het feit dat het carnavalsvakantie was, had alles een stuk makkelijker gemaakt. Ze wist namelijk nog niet precies hoe ze op school moest verklaren dat ze niet meer sprak. Als ze een briefje zou schrijven met de werkelijke reden (wegens ruzie met mijn moeder…) zouden ze haar misschien niet geloven. Maar ach, ze konden haar niet dwingen om te praten. En dat was heerlijk. Eindelijk had ze iets gevonden wat ze kon, waarmee ze macht over haar moeder had. Eindelijk waren de rollen omgedraaid. Katie zou niet meer met zich laten sollen.

Na 2 dagen al zag Katie dat haar zwijgen effect had. Haar moeder bleef net als zij hardnekkig zwijgen, maar ze werd bleker en haar bewegingen werden onzeker. Katie genoot ervan.
Het was de woensdagavond toen het fout ging. Haar moeder telefoneerde met haar oma. Ze had Katie niet opgemerkt, zoals gewoonlijk. Katie slop al jaren zachtjes door het huis, bang teveel herrie te maken of iets anders verkeerds te doen. Nu ze eindelijk wat meer macht over haar moeder had, was dat eigenlijk niet meer nodig, maar ze kon het niet zomaar afleren. Daar was tijd voor nodig.
“Ja moeder, ze zwijgt nog steeds.” Met haar rechterhand streek ze vluchtig door haar haar, met de linkerhand hield ze krampachting de telefoon vast. “Nee, ik denk dat het wel snel afgelopen zal zijn. Als het morgen nog niet over is, ga ik maatregelen nemen.” Het was even stil, toen lachte ze kort. “Dat zul je wel merken. Maar dat ze geluid zal maken is zeker.” Katie bevroor. Wat was haar moeder van plan?

De hoorn werd opgelegd en haar moeder draaide zich om. “Hoe lang sta jij hier al?” achterdochtig en onzeker keek ze Katie aan. Katie haalde haar schouders op. “Geef verdomme antwoord!” Katie hoorde aan haar stem dat ze driftig werd. Ze moest oppassen, anders kon het nog wel eens verkeerd gaan. Daarom draaide ze zich om en liep naar haar kamer. Met snelle passen liep haar moeder achter haar aan. “Als je geen antwoord geeft op mijn vraag zul je eens wat beleven.” dreigde ze. Katie schudde haar hoofd. Nooit zou ze toegeven. Eindelijk, na al die jaren, had ze iets gevonden wat ze kon. Dat zou ze niet zomaar afgeven, haar moeder kon dreigen en zelfs slaan wat ze wilde. Katie zou niet meer praten.

De eerste klap kwam toch nog onverwacht. Ze bracht haar hand naar haar wang, voorzichtig voelend hoe erg het was. “Ja, dat doet pijn, hè?” haar moeder lachte kort en scherp. “Als je slim bent, dan zeg je nu iets. Ik word namelijk helemaal gek van dat zwijgen van je.” Ze wachtte even, maar toen er geen antwoord kwam zei ze: “Je bent nog stommer dan ik dacht.” Weer sloeg ze Katie, die in elkaar dook. Ze probeerde met haar armen haar gezicht te beschermen, maar het lukte niet. Haar moeder was nog nooit zo boos geweest, maar toch zou ze niet toegeven. Nu niet, nooit niet. Toen haar moeder haar een harde stom in haar buik gaf, viel ze om en bleef versuft op de grond liggen. De tranen rolden over haar wangen, maar ze maakte geen geluid. Ze had zin om hard te gillen, maar het kon niet, het mocht niet. “Nou, wat zeg je daarvan?” het klonk triomfantelijk, trots zelfs. Katie walgde ervan.
“Nog steeds geen antwoord? Niet verstandig, meisje, want ik ga net zo lang door tot je iets zegt. Ik ben sterker dan jou, ik kan met je doen wat ik wil.” Katie probeerde op te staan, maar ze had teveel pijn. Haar hoofd bonkte. “Kom hier.” Haar moeder trok haar omhoog. Katie trok zich los, maar haar moeder schudde haar hoofd en hield haar stevig vast. Ze trok haar mee naar de trap. Katie voelde wat ze van plan was, en het kostte haar moeite om gil te onderdrukken. Ze voelde de verleiding om heel hard te gillen, maar ze deed het niet. Ze had gezegd dat ze eeuwig zou zwijgen, dus dat zou ze doen. Bovendien, wie zou haar kunnen horen? Haar moeder gaf haar een duw, en Katie viel. Bij de eerste bocht viel ze met haar hoofd tegen de leuning en het werd zwart voor haar ogen…

“Vreselijk, dat ongeluk.” De twee buurvrouwen keken vluchtig over hun schouder naar het rijtjeshuis waar het was gebeurd. “Het schijnt dat ze alleen thuis was en toen van de trap is afgevallen. Ze moet nog even hebben geleefd, maar omdat er niemand thuis was heeft niemand de ambulance gebeld. Anders had ze het misschien nog wel overleefd, zei de dokter.” “Toch gek, dat ik niets heb gehoord. De muren zijn zo dun, als ze gegild had, had ik dat zeker gehoord. Dan had ik kunnen gaan kijken. Maar ik het niets gehoord, echt niet.”

Gaaf, je beschrijft het echt heel goed. Kon goe meeleven met het meisje.
Het einde was ok, je gaat denken over wat er gebeurd zou zijn als ze wel gegild had.
Er goed, en de spanning wordt goed opgebouwd.

Bedankt...

Het is al een heel oud verhaal, voor een wedstrijd met als tema: de verleiding. Heb het nooit opgestuurd, hoewel het, nu ik het teruglees, helemaal niet zó slecht was als ik dacht...
Maar iig bedankt voor je reaktie!!!!!!!!

Bravo! het leest erg fijn, je hebt een fijne schrijfstijl, het is een interessant onderwerp, van mij krijg je veel lof. Nogmaals bravo.

Het begin van het stukje heeft een clichématige sfeer, maar het einde schreeuwt het tegendeel! Erg leuk bedacht.

Boeiend. :)

Spelling, stijl:

"had ze geroepen."
Had ze (...)

Schrijf cijfers languit.

Je gaat van school meteen weer naar haar moeder. Hoe ging het op school? Wat zeiden ze over het niet-praten?
Laat maar, ik had niet goed gelezen. Het was vakantie.

"Haar moeder bleef net als zij hardnekkig zwijgen, maar ze werd bleker en haar bewegingen werden onzeker. Katie genoot ervan.
Het was de woensdagavond toen het fout ging. Haar moeder telefoneerde met haar oma. Ze had Katie niet opgemerkt, zoals gewoonlijk. Katie slop al jaren zachtjes door het huis (...)"
Hinderlijke herhaling van zinsdelen. Je begint de zin té vaak achter elkaar met het onderwerp. Herschijven is de remedie.
Ook is het sloop.

"achterdochtig en onzeker keek ze Katie aan."
Achterdochtig

"Ik word namelijk helemaal gek van dat zwijgen van je."
van jou

"Ik ben sterker dan jou"
dan jij

Hartstikke bedankt voor je reaktie en tips, die kunnen me echt helpen. Ik zal proberen niet zovaak met het onderwerp te beginnen, want dat schijn ik ook bij mijn andere verhalen te doen. Dus...

Maarre: dat van je, jij en jou begrijp ik niet, hoor!!! Hoe weet ik wanneer ik wat moet gebruiken?

Bij een vergelijking met dan en als is het altijd 'jij', als je een persoon bedoelt kan je 'jou' zeggen, maar als het om een bezits relatie gaat, is het 'jouw boek'.
Maar natuurlijk kan je ook zeggen 'Dat boek is van jou'. Ook een type bezitsrelatie, maar vanwege de inversie hoeft er geen w meer. Het heeft dan een semi-naamwoordelijk tintje. Ik weet dat er een naam voor is, maar ik kan er even niet opkomen.

Ik hoop je verhaal vanmiddag even te kunnen lezen.

LUH-3417

Hey, dit is inderdaad een goed verhaal. Niet alleen is het boeiend omdat het over een leuk onderwerp gaat (wat we met wat moeite kunnen koppelen aan de activiteit van het schrijven zelf, want wordt een verhaal niet juist gemaakt door wat de schrijver - niet - zegt?), maar het is ook nog eens erg leuk geschreven. Soepel, snel en inleefbaar.

Van de onderwerpzinnen heb ik helemaal geen last gehad omdat het verhaal boeiend was. Over je hele stijl heb ik niet veel op te merken. Hier en daar heb je wat spelfouten, maar die beperken zich vaak tot vergeten letters. Als je het zelf nog eens aandachtig naleest, kom je ze zeker tegen.

Als ik je tips mag geven (daarvoor plaats je het toch ook) zou ik me beperken tot verhaaltechnische dingen.
Wanneer je aan het begin van het verhaal niet verteld dat ze daadwerkelijk nooit meer zal spreken, blijft de spanning gehandhaafd. Zeker in de scene waarin ze mishandeld wordt door haar moeder zal de lezer dan op het puntje van de stoel zitten, zich vertwijfelend afvragen of ze zal toegeven of niet.
Aan de andere kant heeft deze boodschap aan het begin van het verhaal ook weer zijn waarde, omdat we ons afvragen hoe het komt dat ze nooit meer spreekt. Zwijgt ze haar hele leven, of is er iets anders aan de hand?
Je moet zelf maar even afwegen wat je liever hebt.

De scene van de mishandelde moeder was voor mij wat té. Omdat ik die moeder verder nog niet kende, had ik haar voor de geest gehaald als een doorsnee normale moeder met een vrij normale relatie met haar dochters. Ruzies zijn dan gewoon en men zegt dan dingen tegen elkaar.
Als ze later ontpopt als de meest trouwe dienaar van de Heer der Martelwerktuigen hemzelf, vraag ik me toch wat af. Het is niet realistisch dat een moeder die je niet introduceerd opeens zo verschrikkelijk over de rooie laat gaan dat ze haar dochter om zeep helpt.
Laat eerder in het verhaal al wat kwaadaardigheid van mama doorschemeren, maar wees hierin wel uiterst subtiel.

LUH-3417 - Goed verhaal!

Wat een verhaal, zeg. Ik vind het zeker hartstikke goed, en pakkend ook. Het eerste wat ik dacht is, gelukkig is het maar verzonnen!

Heel meeslepend. (y)

Beide bedankt voor jullie reaktie, ik heb er veel aan gehad... Ik weet niet of ik dat van je/jij/jou ooit zal begrijpen, maar goed...

Gewoon bedankt dat jullie het geen al te dom verhaal vonden, ik kwam het gewoon ergens tegen op mijn computer........

:( ik heb hier half tranen in mijn ogen :) wel erg mooi trouwens.