Waar zij haarzelf weer vond
 

Kijk, het kind
ze spreidt haar armen uit
En vangt de vlokken uit de lucht

Zie, haar ogen glinsteren
wanneer de koude sneeuw
haar handen samenbrengt
En het weer zachtjes laat dwarrelen,

tot een licht-zwevende Sneeuwvlokjesvlucht

En al slaat de wereld ogen neer,
op de verstarde grond
Zij Leeft-op in natuurrijke sferen
Waar zij, haarzelf weer vond.

(y) Alleen... het is de koude sneeuw :o

:)

:o *schaam*.....tnx:)


(K)

doet me niets...nmormaliter spreken je gedichten me emotioneel gezien nog wel aan maar dit komt wat killetjes over...

Zal ik nou ook heel krengerig nog wat te verbeteren opmerken?
Je kunt ipv haarzelf beter zichzelf gebruiken.
Verder vind ik het een leuk gedicht, maar iets minder dan je anderen.