een emo-kijkdoos
 

als gedimde spotjes
gericht op m'n vleselijke lusten
prozarisch/poetisch
de realiteit ontvluchten
aan mij niet besteed
in concluis is er niets
dan leegte dat mij beweegt
laconiek als een fervent
'buiten de deur'-eter
onvlucht geenszins de realiteit
maar houdt me wel op de been
door eindeloos gezever
desbetreffende
weerleggen we
zetten we
ongegeneerd op hun plaats
al zappende
en zittend op de bank
ach..we zijn maar mannen
en we steken onze koppen in het zand

Moet eerlijk zeggen dat ik jouw gedichten soms wel goed vind, en soms ook niet. heb die stijl van jou (woordjes achter elkaar..vaak een nieuwe regel) ook wel eens geprobeerd, maar ik vind dat het er het gedicht voor moet zijn.

Ik heb soms het idee dat je zelf maar wat woorden in het wilde weg neersmijt en dat dan een gedicht noemt. Bij dit gedicht..Tja, wat het is, is dat ik er niets bij voel. Ik lees het gedicht, lees het nog eens en heb dan zoiets van "Ja..." Als ik het puur qua stijl en woorden bekijk is het natuurlijk niet fout, niet cliché of zo, maar..het doet me eigenlijk niets.