Hoe kan dat...? naaste familie overleden.. en niks voelen
 

Zie topic titel...
Der is laatst iemand overleden van m'n naaste familie.. maar ik kan me er gewoon niks bij voorstellen... diegene woont ver van mij en ik ga er pas later heen, voor de begravenis.. Maar het punt is dus dat ik er gewoon niks bij voel... ik kan soms wel in huilen uitbarsten als ik er met iemand over praat... maar als ik dat niet doe kan ik ook nog gewoon verder leven zoals ik altijd deed...

Mja ik vind het zo raar, is dit wel normaal... ik gaf wel heel erg om die persoon enzo.. het overlijden zat er toch wel aan te komen, niet geheel onverwachts dus, maar toch....

Iemand een idee of die normaal is... ik voel me er niet zo goed bij namelijk...

Kuzzz Dreen

Wegstoppen...er gewoon niks bij voelen...als je er niet over praat, denk je er niet aan...het kan zoveel oorzaken hebben. Als je je er niet goed bij voelt, misschien veel er over praten of een keer heel erg aan die persoon denken ofzo...? 't zal ook verschillend wat bij jou werkt...uitproberen... maar iig er over praten, denk ik...

Mja das ook een beetje het punt.. ik wil er niet over praten.. iig maar met heel wenig personen en ook niet teveel... ik heb dan het gevoel dat ik alle aandacht naar me toe trek.. ik blijf liever een beetje op de achtergrond.. :o

Misschien ontkenningsfase, misschien is het nog niet helemaal doorgedrongen. Maar voel jezelf niet schuldig ofzo! iedereen verwerkt dingen op zn eigen manier. Laat alles gewoon over je heen komen, jezelf zorgen maken over gevoelens die je wel of niet hebt maakt alles alleen maar ingewikkelder. Doe de dingen op je eigen manier, en sterkte ermee!

Je oom..?

Gecondoleerd.. :(

Als je wel zou kunnen huilen als je er met iemand
over praat, denk ik dat je toch wel verdriet oid hebt.
Misschien dringt het nog niet goed tot je door,
dat t pas later echt doordringt?
Ben 't met Leonoor eens, probeer er wel over te praten..

Als je wil, je kan bij mij wel terecht hè?
Ben alleen ziek, dus zo vaak zal ik niet online zijn.. :o

Liefs.. *dikke knuffel*

Had ik ook, maar ik verwerk zulke dingen dan ook liever op m'n eigen manier. Wil ook niet alle aandacht op mij gericht hebben en meer op de achtergrond blijven. Je moet gewoon doen waarbij je jezelf het beste voelt. Iedereen verwerkt gebeurtenissen op z'n eigen manier, dus zoek gewoon je eigen manier.
Sterkte ermee

ik denk dat zoiets tijd nodig heeft om door te dringen. heb ik bij veel mensen gezien. het is even onecht... zo'n verwerkingsproces loopt nu eenmaal op basis van hoe jij in elkaar zit. en het vergt tijd, bij iedereen.

hmm..ik heb ook iets dergelijks meegemaakt, geen sterfgeval, maar wel iemand verloren, bij de scheiding van mijn ouders, ging ik bij mijn moeder wonen, ik had (en heb) geen enkel gevoel voor mijn vader, geen liefde, geen affectie, zelfs geen haat (al had hij behoorlijke foute dingen gedaan). Dat is allemaal nu wel iets van 3 jaar geleden, maar ik heb nog steeds geen gevoel voor hem...ik weet ook niet waarom...

Toen een jongen uit m'n klas overleed, die ik niet heel goed kende, maar toch af en toe wel contact mee had, heb ik ook helemaal niet gehuild. Ik vond het wel verschrikkelijk natuurlijk, maar kon gewoon niet huilen. Daar voelde ik me ook niet goed over, want het leek zo net alsof het me niks deed, wat wel zo was. Tijdens de rouwdienst op school voelde ik ook niks, alleen toen zijn vriendin en een hele goede vriend van hem zijn lievelingslied zongen. Maar toen was het meer omdat ik het zo erg voor hen vond. Ja, ik weet ook niet hoe het komt, maar ik denk dat je niet perse hoeft te huilen om te uiten dat je iets erg vindt of een erge gebeurtenis te verwerken. Ieder z'n eigen manier.

k had dit ook toen een oom van me overleed. Hij woonde in Groningen dus k zag hem maar een paar keer per jaar. Denk dat ik het er daardoor minder moeilijk mee had.

tijd om door te dringen?

misschien tijd voor omgeving om ander zover te krijgen dat hij erover in gaat zitten? (niet echt opzettelijk)

als je zegt dat je niks voelt en wel begint te huilen als je met iemand erover praat dan is dat volgens mij gewoon de geconditioneerde huil-reactie bij een bepaald 'droefheids'-niveau van de conversatie. Deze reactie is bij vrouwen volgens mij veel sterker ingeconditioneerd (omgeving zegt: vrouwen zijn veel emotioneler en dan worden ze dat (self-fulfilling prophecy)), mannen moeten volgens mij intern verdrietig worden en een soort mislukte onderdrukkingsshow doen.

Is het normaal? - nee
het is normaal dat je je hele verdere leven een lidteken draagt van die gebeurtenis. Als je jong bent is die sociale 'verborgen' doctrine nog niet zover ingeconditioneerd dus dan moet het nog later komen. Daarom zeggen mensen ook 'komt later keihard terug' omdat pas op dat tijdstip is ingeconditioneerd dat het erg is + hoe erg het wel niet is dat ze er nu pas mee zitten.
Ik zou adviseren om in ieder geval op dit punt van normaal af te wijken. (is wel moeilijk)

Wellicht denk je gewoon (wat volgens mij correcte idee is) dat die persoon dood is en dat het jammer is maar gewoon zo is. Gewoon als gegeven... persoon = dood. Verder niks, lijkt mij normaal. Dit zegt niet dat je er blij mee bent of dat het je echt weinig kan schelen maar intern maak je er gewoon niet zo'n probleem van (omdat je daar toch niks mee bereikt?).


Ik zou gewoon normaal doorleven en niet te veel aantrekken van wat andere mensen van je lijken te verwachten, rationaliseer alles wat wel doorkomt.