de ballerina
 

Ik vind dat je heel leuk begint, maar dat het later afzwakt qua woordgebruik. De inhoud is goed, maar dat ze zich klein voelt, in de zin van; omdat ze zich alleen voelt?.
De vorm en ritme vind ik wel ok:)
2 gedichten die ik heb geschreven over dansers(danseressen), deed mij er wel een beetje aan denken;

Dansend in de gebroken werkelijkheid
Voor even zweven in een extase,
van een gevleugelde droom

Tot gevoelens sprankelen, kruipen
vloeiend omhoog, door handen en benen
Draaien sierlijk los, van de verstilde grond, Bevrijd.

Tot waar ze met de tijd, weer levensloos stond.


Daar danst ze

Haar armen
Hoog zwevend in de lucht
Gedachten ver weg
Even in haar eigen wereld gevlucht

Maar wanneer ze weer uit
Haar danspassen treedt
Is daar waar zij weer
Haar wezen bekleedt

Anders, maar wel een beetje rond dat thema, vonk gewoon leuk even te laten zien :o

Het begin is een beetje cru, je hakt erin. Dat is wat, toch onhandig, als je met een ballerina aan de slag gaat, niet? Eind is sterker.