Ik liet hem hangen
 

Zijn hoofd stil gebogen
zat hij zachtjes op de rand
van een brug, een hoge.

Om zijn nek een koord
gebonden aan de railing
en woede in zijn ogen.

Zijn armen naar mij uitgestrekt
vormde hij met zijn mond: trut.
Ik wankelde, hij viel.

In het donker vielen tranen,
vormden plassen in het niets.
Snel verdwenen ging ik weg.

Ik liet hem hangen.

Zozo Anneee'tje, niet slecht hoor.

Maaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrr:

ik zou ook de punten (.) gebruiken achter elke 3e regel. Dit om het gedicht nog duidelijker over te laten komen.

en misschien achter mond een dubbele punt (vormde hij met zijn mond: trut).

't zijn slechts suggesties :D.

Over 'ik wankelde, hij viel':
Goed. Zeer goed, moet je niet verbeteren, denk ik. Maar toen ik het las, maakte ik er (onbewust?) meteen 'ik wankelde en hij viel maar net' van...en daarna 'Toen ik wankelde, viel hij'. Bizar raar.

De laatste 3 regels zijn van zeer hoge poetische kwaliteit, zeer goed neergezet.

Het is weer eens wat anders dan zo'n liefdesgedichtje he?

Vooooooral dooooooooooorgaan. ;)

Dit deed me aan een oud gedicht van me denken dat ik dan toch even met je wil delen:

armen in de lucht
de tranen op haar wangen
glijden dieper naar de grond
over de rand laat ze zich hangen
weldra toch een hoofdstuk afgerond

stilletjes dwaalt haar geest naar beneden
lichaam en geest zijn nooit echt een geweest
maar daarnet is haar geest
echt uit haar leven gegleden
met alle pijn nog in de hand
blijft het stoffelijke staren
en hoopt dat de wederhelft
nu in rust kan bedaren

De geest in vrij
Kon het al een tijd niet meer aan
het kwam tot beseffen er alleen voor te staan
en gaf het op
het was verloren
niemand zag het
of trachtte te begrijpen
pijn had de overmacht
niemand zou het horen

nu was het te laat
ik sta beneden
alleen in de koude wind
te staren naar men lichaam
naar dat levenloze kind
want ik ben uit men lichaam gegleden


Maar nu naar jouw gedicht:
Ik vind het eenrare vorm hebben, maar wel leuk. Het is een keer anders dan anders en in dit geval niet negatief. Ik kan misschien dom zijn met mijn vraag maar wat is
Zijn armen naar mij uitgestrekt
vormde hij met zijn mond trut

Ik wil gewoon over je einde kwijt dat dit je gedicht goed maakt, de delen daarvoor vond ik wel ok maar niet echt super imho. Maar je einde maakt de sfeer lekker af :)

Met de laatste 3 regels bedoel ik eigenlijk het begin van het laatste couplet met 3 regels. (dus deze 3:
In het donker vielen tranen
vormden plassen in het niets
snel verdwenen ging ik weg ).

maar dat had je vast wel door :o. ik zeg het meer zodat we later geen gedonder krijgen met de logistieke statistieken. :D

Een rare vorm? Maar wel leuk? Da's plezant, dat dan weer wel.

4 coupletten met 3 regels en een slotregel is volgens mij in de Nederlandse literatuur niet zo raar.

Misschien vind je het een rare inhoud hebben? Dat kan, dat dan weer wel. :D

ps: nog meegedaan aan een dictee'tje? :o

Dat is mijn mening, het is misschien niet zo raar maar ik lees niet superveel gedichten (inhoud+ vorm van het gedicht samen genomen) die eruit zien als dit gedicht... Vandaar.


Neen.

Wow ik vond het best wel rillingen
opzich vond ik het gedicht niet super qua stijl, al ist wel origineel
ik vond vooral de zin
met zijn mond vormde hij het woord trut
er uit springen (vandaar de rilling?)
en idd die laatste 3 regels doenet m wel
mooi stukje!

Bedankt voor de goede suggesties. Ik heb er iets meegedaan, zoals je kunt zien.

:D

De eerste regel is bedoeld als een soort vraag om hulp, de tweede regel laat juist zien dat de hij-persoon in het gedicht kwaad is en eigenlijk ook weer niet geholpen wil worden. Een verwarrend gevoel dus. Ik probeerde een zeer sterke antithese te laten zien.

Ehm.. ja hoor :D

@ murwari: (sorry dat ik niet eerder reageerde): jouw gedicht is ook mooi, ik kende het al geloof ik, maar ik denk dat de betekenis toch wel anders is.

Tja verder niet veel bijzonders aan toe te voegen. Je gebruikt geen moeilijke woorden, maar toch zo bijzonder beschreven, Mooi.

mooi hoor. ik hou van onverwachte, wrede eindes.