Heel even maar
 

Een bank in de regen. Een meisje met blond haar (Kim). Een meisje met kort, zwart haar (Lara). En een boom.

Kim verschuilt zich achter de boom. Ze kijkt niet achterom. Wat ze niet ziet, bestaat niet. Dat zong ze vroeger altijd. Als ze Lara niet ziet, bestaat ze ook niet. Was het maar zo makkelijk...

Laat me gaan, laat me vallen! Een wervelwind van woorden en gedachten. Jij, de liefde, de verwarring. Wij samen in de regen. Regendruppels worden tranen. Tranen worden nat. Laat me, verlaat me!

Lara volgt Kim met haar ogen. Ze wrijft over haar vingers. Het is koud en ze rilt. Ze wil Kim zien, en omarmen en zacht kussen. Was het maar zo simpel...

Vanuit mijn verlangen roep ik op. De liefde. Mijn leven. Een wervelwind van zonnestralen in de regen. Warmte, Kim. Blozend, ik. Laat me voelen, laat me ruiken! Tranen drogen op. Laat me, ontlaad me!

Een storm laat de boom heen en weer waaien. Ze kijken elkaar in de ogen. Opeens. Heel even maar.

Kim
Laat me. Laat ik. Misschien. Heel even maar.

Lara
Laat haar. Verlaat haar. Nu. Heel even maar.

Kim rent achter Lara aan. Haar blonde haar waait mee op de wind. Alsof ze vleugels heeft.

Lara slaat haar armen om Kim heen. Vlinders fladderen in haar buik. Alsof ze vleugels heeft.

Wauw, ik vind het moooi:)

ik ook! mooi!