Mama, mijn tranen raken op
 

Mama, mijn tranen raken op
en de leegte in mij, wordt niet opgevuld.
Zit jij nu rustig in ons moederland?
en heb je mijn broertje veilig aan je hand?

Weet dat ik gevlucht ben, naar een plek
waar ik mij veilig voel en naar school kan gaan
Ik hoef nu niet langer meer te vrezen voor geweld
de vrijheid die hier voor een ieder geldt.

Toch voel ik mij zo alleen, alles is hier vreemd
De mensen spreken niet mijn taal
en ik zit hier met mijn verhaal

Ik vraag mij ook iedere dag weer af,
waar jullie zijn, of jullie leven, zonder pijn.

Mama, ik kan het soms niet meer aan
De oorlog blijft steeds beelden draaien in mijn hoofd
Worden jullie ooit gevonden?
en wordt mijn stil verdriet dan eindelijk gedoofd?

Ik ben nu 16 jaar, en leef zelfstandig
met een aantal mensen om mij heen
Maar weet dat ik pas echt gelukkig ben
Als ik jullie, in mijn armen, omsluiten kan
Dan pas voel ik mij nooit meer,
zo verschrikkelijk alleen.


Dit gedicht heb ik gemaakt, gebasseerd op de belevingen van een ama(alleenstaande minderjarige asielzoeker), die ik hier in Nederland begeleid.

Ik heb wel betere gedichten van je gelezen, maar deze raakt me wel. :) In de 2e strofe staat twee keer veilig, klopt dat?

Dit is ook niet het gedicht wat ik normaal gesproken schrijf. Tis dan echt geschreven naar de belevingswereld van haar. Dus ook niet te moeilijke woorden en een simpele vorm etc. Mooi dat ie wel raakt, want dat is toch wel de intentie van dit gedicht.
2x veilig was een foutje. Tnx:)