waar geluk ons overstijgt
 

waar geluk ons overstijgt

Gevoel als onbegrijpelijk,
maar voor alsnog volkomen logisch

Het slaan van witte golven op de allereerste rots
het kunnen zien, van een hemelse geboorte
De bittere smaak begeleid het overheerlijke,
als een vlinder, kruipend uit zijn cocon

Zij verteerd mij, als de verminkende ambitie,
als een dansend kind dat mij passeert
Schrijdend vol onzekerheid,
toch vol van liefde voor het leven

Een rauw omhulsel van geluk
vervult mij


Het is nog niet klaar, dus wat kan ik allemaal verbeteren? Jullie mening graag!

Niemand die hier iets over te zeggen heeft? echt niet?

beste calista,

Het gedicht gaat over een gevoel dat je krijgt, wanneer je iets ziet waar je enkel vol verwondering naar kunt kijken. Ik weet niet of je het gevoel kent, maar ik denk van wel. Het zijn bepaalde natuurverschijnselen of bepaalde situaties die een gevoel van liefde voor het leven in me naar boven halen, terwijl het leven over het algemeen iets vanzelfsprekends voor mij is. Op bepaalde momenten voel ik me ineens zo onmenselijk gelukkig worden, dat het lijkt alsof het geluk compleet bezit van me neemt. In het gedicht benoem ik een paar van die situaties, die mij dat gevoel geven. Je weet trouwens nooit precies waarom je dat gevoel krijgt bij zo'n verschijnsel, vandaar het eerste stukje, als introductie zeg maar.

Ik hoop dat het zo wat duidelijker is geworden. Als dat niet zo is, moet je het zeggen, dan zal ik meer proberen uit te leggen.

In elk geval nog bedankt voor je reactie.

Sorry maar ik heb niet het idee hier veel aan te kunnen verbeteren. Goed gedicht. En jeweet zelf tenminste nog waar het over gaat en daar gaat het om. (y)

*stil*


heel mooi, echt heel mooi.... word er beetje sprakeloos van...

liefs,

Bite.