als je lifestyle niet geaccepteerd wordt
 

of als er raar tegen bepaalde aspecten aan gekeken wordt...

het gaat hier voor mij niet zo zeer om uiterlijke kenmerken al hebben meeste mensen hier daarmee de meeste moeite met ouders ed.

Maar wat als het door je ouders bijv. niet geaccepteerd wordt als je met bepaalde mesen om gaat of er bepaalde ideen op na houdt. Mijn vader en ik hebben regelmatig zeer heftige discussies omdat we vaak recht tegenover elkaar staan. hij zeer rechts, ik gematigd links, maar niet alleen politieke zaken ook over bijv. dat mensen met veel piercings een steekje los hebben (vind hij).

Maar goed, dat is gebruikelijk met ouders, nu heb ik het af en toe ook met vrienden. Ik ging ivm een vraag van iemand hoe ik in godsnaam bij de sp kwam (vorige verkiezing) eens nadenken. Mijn ouders en ook de meeste van mijn vrienden hebben vvd of lpf gestemd. Ik ga dan ook bij een aantal vrienden bepaalde aspecten van mijn lifestyle uit de weg.
Acceptatie is misschien een groot woord, want ik heb wel het gevoel dat ze mij accepteren hoe ik ben, begrip zou beter zijn. Ze begrijpen me gewoon niet altijd.

Hebben jullie dit ook? En wat doe je in zo'n situatie

Vrienden en ik liggen vrijwel altijd op dezelfde golflengte en dingen die tussen ons verschillen zijn niet cruciaal voor de vriendschap of dusdanig belangrijk dat er daardoor onenigheid onstaat.

Op school en met familie heb ik nog wel eens botsingen,qua idialen en manier van denken,wat niet altijd geaccepteerd word.
Daar ontstaan dan ook wel eens heftige discussies uit.
Maar uiteindelijk ga ik die onderwerpen dan ook wel uit de weg omdat ik geen zin en tijd heb om keer op keer weer discussies te voeren over dezelfde onderwerpen,aangezien we het er toch niet over eens worden.

Als mensen mij anders gaan behandelen vanwege een deel van mij wat ze niet kunnen accepteren of niet kunnen/willen begrijpen,dan is dat jammer en kunnen ze opdonderen.
Ik heb vaak genoeg bij ander mensen dat ik denk ´er klopt iets niet in jouw hoofd dat je daar zus of zo over denkt´maar daar probeer ik langs te kijken,daarom verwacht ik ook dat mensen dat bij mij ook doen.

Ik ben het volledig met bovenstaande post eens.

Met mn vriendinnen bots ik op bepaalde gebieden wel. Zij denken heel anders over dingen als muziek, kleding en jongens.. ik denk niet dat ze mijn kledingstijl echt leuk vinden, muziek vinden ze helemaal vreselijk en ze vallen ook op totaal andere jongens. Die onderwerpen probeer ik meestal niet zo over te praten, omdat het anders toch een 6 tegen 1 discussie wordt ofzo. Het is wel jammer soms, met winkelen ofzo, dat we naar totaal verschillende winkels willen.. en ook met uitgaan issut niet zo handig. En over bepaalde (politieke) onderwerpen denken ze ook heel anders dan ik, maar verder kan ik goed met ze opschieten en dingen waarvan ik weet dat dr toch voor de zoveelste keer een discussie uit gaat komen mijd ik gewoon :)

Met mn ouders kan ik ook wel goed opschieten. Mn moeder vindt veel meer van mn kleding en muziek enzo leuk dan mn vriendinnen. En ze zijn ook best wel open, vinden veel kunnen.. dus dat botst gelukkig allemaal niet zo :)

En als ik nou iemand leer kennen die mij en mn lifestyle niet leuk vindt, dan is dat erg jammer voor die persoon, maar daar ga ik me niet aan aanpassen.. het moet toch niet zo moeilijk zijn om elkaar een beetje te accepteren/begrijpen, ook al ben je het niet bij alles met elkaar eens..

De meeste mensen in mijn omgeving zitten niet op dezelfde golflengte, zowel op politiek vlak als op het gebied van sociaal-emotionele opvattingen. Maar dat staat niet in de weg aan vriendschappen. Ik kan met m'n vriend(inn)en goed praten over alles wat mij/ons bezighoudt, en we hebben nooit een punt waarop we zeggen 'dit is zo onoverkomelijk dat we maar niet meer praten'. Er zijn wel dingen waarover we het nooit eens zullen worden, maar we zien het als sport om te proberen de ander er tóch van te overtuigen, hoe onmogelijk dat ook is.

Sterker nog, ik denk dat mensen die structureel bepaalde discussies uit de weg gaan een serieus probleem hebben. m.i. is alles bespreekbaar, ik geloof heilig in de open dialoog en mensen die dat niet kunnen hoeven niet in mijn vaarwater te komen.

Ik bots best vaak met mensen... Of liever gezegd mensen botsen vaak met mij. Die zijn het niet eens met mijn manier van leven, vinden me verwend, vinden dingen als etiquette (dingen dus die bij mij thuis wel een rol spelen) allemaal maar overdreven gedoe en zo.. En dan gaan ze er ook meteen vanuit dat je een of ander dom, oppervlakkig, spoiled brat bent die alles maar door pappie laat regelen en betalen, en daar kan ik dus echt NIET tegen, omdat het niet zo zit. Ik kan dan ook niet denken van 'ach, zelf weet ik wel beter, laat ze praten'. Dus ga ik dan meteen hoppa in de verdediging/aanval terwijl ik dan vervolgens achteraf denk van hmm wat boeit het mij eigenlijk wat sommigen van mij denken.

Aan de andere kant bots ik soms ook wel met mijn ouders, omdat ik me soms gewoon te veel onder druk gezet voel, omdat er op alle aspecten zo veel van me verwacht wordt, het gevoel perfect te moeten zijn. 6 gymnasium, mooie cijfertjes, nette manieren, vriendje 'uit goed milieu' enz. en daardoor heb ik steeds vaker conflicten met m'n ouders omdat ik dan zoiets heb van gaat het er nou om of je je zelf happy voelt of dat je goed overkomt op de buitenwereld. Nu heb ik het vooral over mn moeder overigens, maar ik ga er nooit echt super tegenin en dat zou ik misschien wel eens moeten doen. We komen qua lifestyle dus wel overeen, ik woon immers bij hen en zij zorgen voor me, maar qua ideeen en bepaalde dingen in die lifestyle denken we soms toch compleet anders over dingen en das soms best lastig.

Met vrienden botst het iig nooit qua lifestyles en ideeen, iedereen accepteert elkaar, anders ben je per slot van rekening ook geen vrienden..
Hmm weet eigenlijk niet of dit is wat je bedoelt met deze thread maar deze invulling geef ik eraan in elk geval :)

Ik heb een hekel aan topics waar mensen van die ongelovelijk lange verhalen schrijven.

Hmm dat vind ik juist wel leuk,als mensen nadenken voordat ze posten en dieper op een onderwerp in gaan behalve alleen maar ´ja en nee´.

okeej dan zal ik maar eens een nuttige post zetten...
met mijn familie heb ik het niet snel over politieke opvattingen maar ze hebben denk ik wel het idee dat 'linkse' ideeen er altijd al in hebben gezeten... over keuzes van vrienden of kleren of weet ik veel wat zijn ze het altijd wel eens en anders zeggen ze dat ze het niks vinden maar ze bemoeien zich er totaal niet mee... ik denk wel dat iedereen begrip heeft voor wat ik denk....

ik ben wel iemand die confrontaties vermijdt als het niet nodig is... Als iemand een opmerking plaatst waar ik het nie mee eens ben dan ben ik niet iemand die er bovenop springt om mijn mening te verkondigen... Behalve als het echt te ver gaat... Ik hou niet zo van discussies omdat in mijn ervaring de meeste (vooral ouderen) mensen in mijn ogen toch te koppig zijn (ikzelf dus soms ook) om echt heel erg open te staan voor de mening van een ander... Bijvoorbeeld als iemand zegt dat er een steekje los zit bij iemand met een piercing of een homo oid.. dan heb ik gewoon zoiets van laaaaaaatmaar... dies waarschijnlijk toch te bekrompen om in te zien dat dat nergens opslaat en daar wil ik dan ook geen energie in steken...

De meeste mensen verklaren me voor gek tot ze met me gepraat hebben.

Daarna vinden ze me gewoon maf. = vooruitgang :D

Maar wat als ik nou echt een gereincarneerde jezus ben.

mn vrienden accepteren me, anders zouden het waarschijnlijk ook geen vrienden zijn.

En ja discussies heb ik met mn ouders over kleding, politieke opvattingen, en kleine dingetjes, maar niet meer dan normaal.

kword wel eens aangesproken op mn kleding van in godsnaam waarom dat, kkan er niet meer mee zitten, ik ben meer dan toevallig een stel rare sokken, kheb meer te bieden en tgaat om mn innerlijk niet om mn kapsel. Vrienden prikken daardoorheen, kortzichtige mensen niet.

Ik heb vaak ruzie met mn ouders over hoe ik eruit zie, ze vinden mn broeken te laag hangen, mn hempjes te hoerig, mn make-up te zwart. Ik ga het niet veranderen voor ze. Ik mag van mijn ouders ook niet echt van harte met een vriend van me omgaan omdat hij uit een 'lager milieu' komt. Ik kan het er best met mijn ouders over hebben, maar ik kleed me zoals ik wil en ik ga om met wie ik wil, daar hebben ze echt ernstig weinig over te zeggen.

Ik kan met mijn vrienden ook de lpf-vrienden (zal ze voor t gemak ff zo noemen :)) heel goed op schieten, we hebben altijd grootste lol en kunnen heel goed praten over dagelijkse zaken, over hoe bepaalde mensen vinden en wat we prettige eigenschappen vinden (ja je kunt dat ook roddelen noemen maar is niet denigeren ofzo) kunnen we eindeloze gesprekken hebben.
Ze behandelen me niet anders maar we zijn het gewoon niet eens en ze vinden mij vaak gek (ik hen ook op die punten)

ik ga niet bepaalde discussies uit de weg maar wel met bepaalde personen. Ik ben koppig :) en ik kan me helemaal opvreten op zo'n moment (ik ben overigens ook zeer slechte debater). Laatst had ik met 2 lpf-vrienden hele discussie over het idee dat basisscholen illigale kindertjes moeten aangeven. Als ze dan met opmerkingen komen dat ze geen onderwijs voor illigalen willen betalen omdat het criminelen zijn en ze allemaal hier komen om ons te bestelen dan zit ik me helemaal op te vreten. Met hen wordt ik het toch nooit eens dus meestal wordt zo'n discussie ook niet doorgezet maar afgebroken na 5 minuten.
Ik heb dan ook te maken met een vriendenkring waarin koppigheid geen uitzondering is, ik ben zelf ook een verschrikking. We hebben alletwee zoiets 'zo is het, haal dat bord voor je kop weg' .

heb ik een serieus probleem?

van politiek opvattinge heb ik geen last, ik ben niet zo politiek-achtig.
de meeste mensen accepteren me meestal niet, alleen omdat ik een goth ben.. slaat werkelijk nerges op..
een vriend van mijn vriend moest mij eerst ook niet. maar pas zei hij opeens zow tegen mijn vriend: jouw vriendin is eigenlijk best aardig..
tsjaa.. veel mensen ontwijken me ook alleen daarom, en mijn ouders vinden het confrenterend dat ze niemand anders van mijn leeftijd in zun kleren zien lopen. maar ik mag het wel, en ik kan er rustig met ze over praten :D

Gut meissie toch... alles komt goed hoor :rolleyes: pff 't moet niet veel erger worden als je niet wordt geaccepteerd als 15jarige goffik.

:)
och.. ik ben er nu wel aan gewend.. ik kan er nie meer mee zitte als iemand me niet moet..

@Topicstartster:

Dan zijn het dus ook geen vrienden.


Nee, als mensen mij al accepteren, begrijpen ze me niet, en als ze me begrijpen, hebben ze er geen respect voor, etc.

Boeiend.

voordeel van fb zijn: je kan troep verwijderen.
Niet iedereen hoeft deze topic interresant of leuk te vinden, maar reageer dan ook niet.

dank u

Achjah.. meningsverschillen blijf je houden.. Maar ik voel me wel geaccepteerd nu.

Met m'n ouders lig ik nog weleens in de clinch over politieke zaken. Zij denken (in mijn ogen) heel naïef over bepaalde dingen. Ze zien iets op tv en nemen op zo'n manier een mening over, zonder er bij na te denken of het wel waar en eerlijk is. Echt zó makkelijk te beïnvloeden... :rolleyes:
Maar goed, tegenwoordig hou ik maar m'n mond, want zo'n discussie is dan toch zinloos.

Met m'n vriendinnen ben ik het bijna altijd eens, behalve over één aspect: uitgaan.
Ik ben geen disco ganger, aangezien ik niet echt hou van wat er 'in' is tegenwoordig. Ik heb er geen zin in om uren te dansen op muziek die ik helemaal niks vind. Gewoon gezellige feestjes enzo trekken mij meer, maar ja.. die zijn d'r niet elke week.
Sommige vriendinnen vinden dat maar raar en saai, terwijl ik heel veel andere leuke dingen doe in de tijd dat zij staan te dansen en mss is het in hun ogen soms saai om op een vrijdag of zaterdag avond thuis voor de tv te zitten, maar ik kan het heerlijk vinden om op zo'n avond lekker een filmpje te kijken enzo.

Ze vinden het niet heel erg ofzo, maar ik kan me soms zó ergeren aan van die simpele gedachtes van 'jij gaat niet uit, dan zal je het wel heel saai hebben'. Daar kan ik soms echt niet tegen.
Maar goed, kheb een paar vriendinnen die er hetzelfde over denken als ik en met de rest heb ik het maar niet te vaak over uitgaan. Dan gaat 't wel goed. :)

Mijn vriendinnetje eet vlees en ik verafschuw het!
Ik denk dat dát het grootste conflict is! :)

Mijn vader heeft een groot probleem met het uiterlijk van mijn beste vrienden. Ze zijn vrij 'zwart' en een van de twee is nogal uitbundig met make-up (neemt niet weg dat het hem erg goed staat naar mijn mening). Het vreemde en tevens kortzichtige is dat hij met de 'uitbundige' vriend nooit echt gepraat heeft en dus naar mijn mening geen oordeel kan vormen over hem en dat hij eerst heel goed kon opschieten met de andere vriend maar dat dat nu heel anders ligt omdat hij zich zo kleed e.d. Daar kan ik met mn hoofd niet bij en dat is dus enigzins een obstakel tussen mn vader en mij. Het is niet zo dat hij altijd wat te zaniken heeft als ze ter sprake komen, maar hij is er een poos fel op tegen geweest dat ik met ze om ging en dat heeft me erg koppig gemaakt. Als je ergens niet aan moet komen, zijn het mijn vrienden en dat heeft hij geweten ook.

Ik kwam laatst thuis van aan dagje Amsterdam (woon bij Eindhoven), en liet dus even mijn aanwinst zien..

En wat kreeg ik te horen van de vriend van m'n moeder:
"lelijk" , "dat kun je toch niet aandoen", "niet mijn smaak"
blablabla

maar wat doen jullie eigenlijk als jullie nou bijna helemaal niet meer geaccepteerd worden, door bijna niemand meer.. :| vraag ik me wel es af :)

Dan ben je eenzaam, heel eenzaam

Wat je doet?
Niks, ik word ook alleen geaccepteerd door m'n vriendin en door m'n broer :)

(en door wat vrienden, maar verder niemand)

ik denk dat iedereen met z'n vrienden wel ongeveer op dezelfde lijn ligt, en dat dit zich eerder voordoet met familie. ik heb het niet zo vaak, want mijn ouders zijn redelijk links/vegetarisch (m'n vadre niet helemaal) en ik ook.
waar ik wel vaak met hun over discusieer is geloof, en daar denken we wel anders over, maar we respecteren, of je begrijpen elkaar wel, maar houden onze mening. m'n moeder zegt wel eerlijk als ze iets van m'n kleren niet mooi vind, maar vind het niet erg ofzo als ik het heb gekocht.
dus ik ben er nooi techt niet geaccepteerd ofzo, en ik denk dat ik in zo'n situatie wel gewoon m'n mening zou houden.

Ik denk dat als je door niemand geaccepteerd word je het er zelf naar heb gemaakt en je eens goed zou moeten gaan nadenken hoe dat zou kunnen komen.
Ik heb dat nooit gehad eigenlijk..

maar zou je je aanpassen dan? Naja blaat, laat ook maar :)

kben moe, en wou daar ooit al een topic over openen

Als het mij zou gebeuren,dat ik door iedereen uitgekotst zou worden.
Zou ik me afvragen wat ik belangrijker vind,koppig mijn zin doordrijven maar geen vrienden etc. hebben of me aanpassen en wel geaccepteerd worden.
En ja dan zou ik me wel aanpassen.

Mwah, niet zozeer, maar ík zou er niet tegen kunnen. Ik praat ook wel met mensen die aankomen met 'argumenten' als: 'alle buitenlanders zijn criminelen, wij waren hier toch eerder, ze nemen onze cultuur over' enzovoort. Dat zijn natuurlijk geen argumenten, maar je kunt die mensen ook niet duidelijk maken dát het geen argumenten zijn. Dat gebeurt ook vrijwel altijd op A&N: mensen halen argumenten en emoties door elkaar. Ze hebben gewoon geen kaas gegeten van de regels van de discussie, want voor een discussie zijn gewoon regels. Argumenten kun je gewoon definiëren.

Als mensen met mij niet 'normaal' over een bepaald onderwerp kunnen praten, dan ga ik ze best wel uit de weg. Ik kan er niet tegen dat iemand fundamenteel met mij van mening verschilt en dat niet goed kan onderbouwen. Natuurlijk mag die persoon z'n mening wel uiten, prima. Maar hij (het is meestal een hij) moet niet denken dat ik 'm serieus neem als-ie met dat soort 'argumenten' aankomt.

Sterker nog, het is voor mij een soort zelfbescherming om dat soort mensen uit de weg te gaan. Ik erger me namelijk groen en geel aan ze en krijg de neiging ze uit te schelden als ze niet willen luisteren.

Verschillen blijven er bij mij wel, tussen mij en mn vader zijn soms weekelijks terug komende discussies over dingen waar we het echt niet over eens kunnen worden....kwa idealen en kleding...
Met een deel van mijn vrienden lig ik wel op 1 lijn, met hun kan ik gewoon over alle dingen praten over muziek/kleding/jongens(bij mn vriendinnen), maar dan een ander deel van mn vrienden met totaal andere stijlen/idealen...ze kraken me nooit af, vinden het juist leuk hoe ik denk en erbij loop..maar toch zijn ze totaal anders....over muziek en dingen als dat kan ik niet echt met ze praten...en het onderwerp jongens, haha das echt TERRIBLE!!, ze zien een plaatje/foto van een jongen die ik er leuk uit vind zien en ze zeggen JAK...dat blijf je houden en is opzich wel grappig..

Ik kom die situaties niet zo vaak tegen. M'n vrienden zijn wel wat gematigd rechts (CDA en VVD) en m'n ouders ook. Ook qua kledingstijl verschillen we niet zoveel (de één wat klassieker, de ander wat sportiever).
Ook bij m'n studie kom ik niet echt grote verschillen tegen (allemaal economie, dus toch wel een wat rechtsere houding (niet altijd, maar meestal wel)).

Mijn lifestyle of opvattingen over mijn lifestyle worden door veel mensen wel geaccepteerd en gerespecteerd, maar niet door al m'n vrienden begrepen. Das soms wel zonde vind ik.

Vlees eten is een goed punt, ik eet absoluut geen vlees en vis, maar een aantal van m'n vrienden vinden dat maar raar. Maar aan de andere kant hebben ze er wel respect voor dat ik zoiets voor m'n idealen vol kan houden.

En met m'n vrienden met wat andere politieke opvattingen kan ik ook wel leuk discusseren. :)

De meeste vrienden van mij zitten politiek gezien op dezelfde golflengte. Fanatieke en harde discussies worden wel gevoerd met een aantal vleeseters in de kroeg ofzo. Thuis weinig gezeik mee: 2 veganisten, 2 vegetariers.

Andere vrienden met politiek andere ideeen lijden contant tot discussies. We worden het toch nooit eens dus dan kun je na een tijdje beter gewoon stoppen met politiek. En dan is het leuk. Maar ik vind het wel belangrijk dat zeer goede vrienden ook een beetje hetzelfde denken aangezien ik het idee heb dat ze me anders niet 100% begrijpen.

Weet je dat heel zeker? :p

heb ik idd vrij vaak maar denk dat bij vriendschap of famillie het juist om geven nemen en voornamelijk begrijpen gaat...Ook bij vreemden gaat het erom hoe je je mening vertegenwoordigt. Alleen het zeggen of laten blijken schept verwarring...