If she doesn't return let her free ...
 

Er was eens een jongen genaamd Joris en een meisje Amber. Ze speelden vaak met elkaar als kleuter, maar op Amber haar vijfde verjaardag verdween het klein meisje plotseling. Ze is nooit niet meer teruggekomen van school, de politie dacht dat ze al lang vermoord zou zijn geweest door een of andere gek, en sloot de zaak. Joris was verdrietig en weende dagen een stuk. Hij groeide in het verdriet op en verdiepte zich in de ene na de andere liefdesroman … Hij studeerde zelfs literatuur aan de universiteit.
Toen hij zijn verdriet min of meer verwerkt had, kreeg hij een droom… een mooie droom zelfs. Een droom waarin hij zichzelf zag en Amber als een mooie volwassen vrouw. Toen hij Amber’s hand wou vastnemen viel hij in een gat en werd op slag wakker. Hij sliep weer in en dacht niet meer aan de droom, totdat hij in het park het meisje van zijn droom zag, Amber. Ze zat in het gras in haar dagboek te schrijven. Joris geloofde zijn ogen niet, hij stapte op het meisje af en bleef naar haar staren. Het meisje keek op en leek even verbaasd als Joris te zijn, maar het enige verschil was dat Amber zich niet meer herrinerde wie dat Joris was. Joris kreeg er hortend : « Amber ? » uit. Het meisje keek Joris met een vragende blik in haar ogen aan. Joris hurkte neer en pakte Amber vast en keek in haar ogen en zei : « Herriner je mij niet meer ? Ik ben Joris, we zijn samen opgegroeid tot ons vijfde … we speelden dagelijks met elkaar … Maar toen … » Joris kreeg moeilijk en haalde diep adem : « Toen werd je ontvoerd en zagen we elkaar nooit meer terug … Ik dacht iedere aan je … Nooit ben ik je vergeten … ik had de hoop al opgegeven … Maar nu zit je voor mij … ik kan het niet geloven » Amber was duidelijk verward . Ze stond op liet haar dagboek vallen. Ze keek diep in Joris zijn ogen en ze zei : « Het kan zijn dat alles wat je verteld waar is maar ik leef nu een aangenaam leven, ik heb mensen dat voor mij zorgen, ik studeer aan de universiteit … Ik ga niet heel mijn leven door elkaar halen omdat jij beweerd dat ik gekidnapt werd … als het zo is dan is het zo, maar ik herriner mij er niets meer van je … Sorry » Ze nam haar dagboek en liep wandelend verder. Joris stond met open mond haar na te staren. Hij kon er niet van over dat hij haar had laten gaan … Hij dacht even aan een gedichtje dat hij al zoveel was tegenkomen en het kwam in dit geval perfect van pas :

« When you love someone very much
let her free
If she doesn’t return
It was never ment to be
But when she does
Love her forever »

Het idee is heel leuk, alleen zou ik het begin van het verhaal iets meer uitwerken. Je verteld in een paar zinnen wat er is gebeurd, maar je kan het ook spannend maken en uitgebreid over de ontvoering vertellen.

Verder is het misschien nodig om nog iets beter naar voren te brengen hoe Joris aan Amber heeft gedacht al die jaren, en misschien geprobeerd heeft haar te zoeken? Zo komt het einde een stuk harder aan.

Gedichtje op het einde, hmm ja ik weet niet zo goed of het er nou bij past of niet.. maja. het is trouwens 'it was never meant to be' ipv 'it was never ment to be'.

Ik ben het eens met cottoncandy. Verder is het handig om gebruik te maken van alineas en leestekens. :)