Zwart stralen de sterren..
 

Zwart stralen de sterren, in mijn gifzwarte nacht.
Ik heb lang gewacht maar er is niets gekomen.
Lang bleef ik dromen, maar ook aan dat komt een eind.
Zwart stralen mijn sterren in het holst van de nacht.

En ik dacht en ik dacht, maar van denken komt niets,
ik hoopte op regen op een midzomerdag.
Ik lag en ik lag, soms uren in het dikke gras.
De bladeren werden grauw en ik wist dat het af was.

(Zwart stralen de sterren, en ik heb je vergeven,
ik liet het maar even, kon er toch niets aan doen.
En even over toen, al was je mijn hemel,
Met mijn zwarte sterren heb je nooit te maken gehad.)

ik vind het gedicht heel origineel, het is leuk om te lezen, absoluut geen gedwongen rijm voor mijn gevoel, soms rijm die doorgaat in 2e regel, ik vind het goed lopen, de 3e 'moet' erbij, sluit het af voor mijn gevoel... Ik heb geen kritiek, ik zou niet weten waarover...

Gedicht is idd heel origineel en leesbaar! :o (y)

Valt me op dat je 't vaak over verloren liefdes hebt. Traumaatje?? :D :p. De eerste twee strofes interpreteer ik nu wel anders, alleen het laatste deeltje is weer zo lekker typerend.
Wel snob dat je 't zo vaag hebt gehouden, snap er soms effe helemaal niks van. Maar boei, ligt alleen maar aan mij. Toppie gedicht, mooi verwoord, ook al weet ik niet echt wat. Hou mijn reply ook lekker vaag, zoals je kunt lezen.

Had zin om lange reply te schrijven, let dus niet op onduidelijkheden e.d. die op zich los staan van het al.

ghe trauma...misschien...het is een van de weinige dingen dat e echt heeft laten voelen :) Laten vliegen en vallen...dus verloren liefdes zijn mijn leven wel zo'n beetje...

maar wat je er niet aan snapt snap ik weer niet...volgens mij ist echt zo moeilijk niet?

En dat zorgt weer voor een gezonde inspiratie voor gedichtjes (y)