Niks, grapje.
 

Johan? Ja? Niks, grapje.
Johan? Ja? Niks, grapje. Huh?
Johan? Ja? Niks, grapje. Huh? Niks, grapje. Oh.
Johan? Ja? Niks, grapje. Oh.
Johan? Ja? Niks, grapje. Oh.
Johan? Ja? Niks, grapje. Huh?
Johan? Ja? Niks, grapje. Oh.

Johan? Ja! Niks. Grapje. Oh!
Johan? Ja! Niks. Grapje. Ja?

Ja? Niks, grapje. Oh!
Ja? Oh. Grapje, niks.
Ja, niks. Grapje. Oh.
Niks, grapje. Niks, Ja. Niks, Oh!
Grapje.
Niks.
Dus.
Oh.
Ja?
Oh, niks.
Niks, dus.


groetjes,

Johan

Hahaha, irritant buurjongetje ofzo?:P

Wel leuk, kan me er een gesprekje bij voorstellen, maar poezie? Niet volgens mij, maar evengoed, leuk gedaan:)

Hahaha, hoe kom je er op :)
Wel grappig.

~ :d ~

doet me aan oud klasgenootjes denken.... :rolleyes:

Verveelde je je? ;) Jou kennende twijfel ik sterk aan de serieusheid van dit gedicht. :D

Er zit wel een idee achter, maar ik ben bang dat ik het zal verpesten door er teveel woorden aan vuil te maken (dat doe ik nogal snel ;)). Het was eigenlijk een klein onschuldig voorval dat is blijven hangen vanwege wie het zei en in welk verband en dat moest ik gewoon het surrealistische intrekken; dat moest gewoon. :)

:)

Ik heb het nog een keer gelezen.

Ik vind het wel heel leuk eigenlijk.

:o