Bang voor afhankelijkheid/angst.
 

Ik heb een lange relatie achter de rug, die sinds een maand of twee uit is. Ik heb er veel verdriet van gehad, maar toch al een aantal weken voel ik geen spijt of verdriet of iets in die trant meer en ben ik eigenlijk hoofdzakelijk opgelucht en ervan overtuigd dat-dit-het-beste is.
Na heel wat verwarrende momenten en ook veel minder slimme acties, begin ik mijzelf nu pas weer echt langzaam te ontspannen. En om mij heen te kijken. En nu word ik bang.
Ik wil hier op dit forum niet heel diep ingaan op mijn vorige relatie, noch op mijn huidige gevoelsn, maar een aantal dingen die ik in mijn vorige relatie heb meegemaakt boezemen mij nu nog angst in.
Nu ik weer weet hoe ik kan voelen en ook hoe dat moet, durf ik het bijna niet. Ik wil nooit meer afhankelijk genoemd worden en dat gevoel hebben. Ik ben zo bang dat me dit weer gebeurd als ik een relatie aanga.
Ik voel heftig en sta ook op die manier in het leven. Kan ik van [hem] verwachten dat hij het geduld kan opbrengen voor mijn onzekerheid, mijn angsten? Herkent iemand die angst? Het tegelijkertijd willen van de andere kant zo bang zijn dat het opnieuw tot [niets] zal leiden en pijn?

Dat herken ik zeker, heb er zelf ook behoorlijk wat last van gehad.

Maar wat er eerder allemaal gebeurd is in een relatie hoeft echt niet weer te gebeuren, en juist helemaal niet omdat (of als) je ervan leert. (alhoewel ik me dus best wel goed kan voorstellen dat je er bang voor bent)

Je hebt het zelf in de hand als je niet afhankelijk van iemand wil worden. Natuurlijk gebeurt dat wel voor een deel onbewust, maar als je leert van je fouten, weet je wat beter wat je moet doen om er voor te zorgen dat het niet weer gebeurt, en waar je op moet letten.
En dit is ook een kwestie van de gulden middenweg, en van die vinden; niet teveel afstand van iemand nemen, maar ook niet te dichtbij komen. (vooral niet als je niet afhankelijk wil zijn)

En je kan absoluut van iemand verwachten dat diegene wat voor je over heeft, en geduld en begrip kan opbrengen.

Hey meis :)

Heel herkenbaar echt!
Juli dit jaar heb ik het uitgemaakt met mn ex na 20 maanden. De redenen waren eigenlijk dingen die jij wel noemde, maar dan dus dat ik mezelf zo bestempelde, afhankelijk. Mn leven draaide teveel om hem en daardoor vergat ik mezelf.

Wat jij beschrijft had ik precies in de eerste maanden na het uit was. Eerst was het gewoon vooral moeilijk.. Maar daarna ging ik me wel weer open stellen voor anderen, maar daarbij kwam een gigantische angst om weer dezelfde fouten te maken en in een zelfde relatie terecht gekomen. Ik was doodsbang om verliefd te worden om die reden.. en werd dit ook gewoon niet. Ik heb wel mensen leuk gevonden maar dat wisselde steeds heel snel zodat diegene maar niet te dichtbij kon komen.

Voor die dingen heb je gewoon tijd nodig. Ik concludeerde dat ik tijd nodig heb om mezelf zo te ontwikkelen dat ik op mn eigen benen kan staan, en dus niet meer zo afhankelijk wordt. Ervaren onafhankelijk te zijn, en hoe prettig dat is.. Ik zal het voortaan ook veel rustiger aan doen in relaties enzo..

Met de tijd is de angst nu ook minder geworden. Zo vrijgezel heb ik ontzettend veel dingen nog weer overwonnen en gedaan en voel me groeien zeg maar :D

Neem die tijd dan ook om je weer onafhankelijk te voelen en sterker in je schoenen komen te staan. Eb elke jongen die echt verliefd op jou is, neemt je angsten, onzekerheden en alles heus wel op de koop toe!

Twee mensen die weten waar ze over praten die reageren - wat had ik beter kunnen bereiken met dit topic? :)

Jullie reacties doen me goed. Ze versterken het idee dat ik al had. Dat ik goed voel op dit moment en dat als [hij] het wil, ik het kan verwachten.

Niet elke relatie is hetzelfde en gelukkig zijn niet alle mensen hetzelfde. Mijn reacties liggen dan ook wel aan mij - ook is er veel te zeggen voor de tegenpartij.

Afhankelijkheid is een naar gevoel, maar het kan ook gezien worden als een soort brug..

Ja, ik heb dat vrijwel altijd... ik durf mezelf niet te geven, hou mezelf tegen voor ik verliefd word op een jongen die zeker weten mij leuk vind. Waardoor ik dus altijd op jongens val die me hoogstens alleen leuk vinden en verder niets, ik telkens weer gekwetst word en weer precies hetzelfde doe. Maar ik kan er niet echt iets aan veranderen, jongens die me wel willen boeien gewoon niet echt.
:\

Vind nou iemand leuk, hoewel ik daar al 3 keer mee gezoend heb - record. Het is voor het eerst dat ik iemand nog steeds zo leuk vind nadat ik met hem heb gezoend... maar ben erg bang dat het niks wordt en ik dus weer gekwetst word...

[Ik weet het, want ik lees je LJ :) Weetjenogwel :P] - Hoe doe je dat met onzekerheid?

Ik heb het 'probleem'dingens dat ik, ondanks mijn angst(en), mezelf wel degelijk open stel. Ik ben daar de afgelopen tijden naar mee op de koffie gekomen.

Toch ben ik ook trots dat ik mezelf ondanks die dingen nog steeds kan openen.

& Op dit moment ben ik dolblij dat ik dat nog kan. [Ja. :)]

(..)

Zolang ik me niet al te zeer vastklamp komt dit gewoon goed. Ik heb wel het geluk dat ik een vrij druk levensding heb waarin ik me niet teveel vastklamp acties kan veroorloven. Gelukkig heb ik dat redelijk afgeleerd. Nu ben ik wel nog kwetsbaar, maar dat is puur en goed. En ik word heel goed geholpen.

Ik ga slaan dadelijk. :)

*ksst, uit mijn topic*

zo goed? :D

ontopic:
tuurlijk kun je het verwachten van iemand. Dat lijkt me ook het hele idee van een relatie, je accepteert elkaar zoals je bent. [hij] zal ook niet perfect zijn en jij zult ook dingen van hem moeten accepteren, inclusief zijn verleden. Tuurlijk kun je dat dus terug verwachten!

Of ze dat accepteert hoeft niets uit te maken, als hij om haar geeft accepteert hij dát :) (hij geeft om haar.)

ja dat bedoel ik ook, ms niet helemaal goed verwoord.
Ik wou alleen maar zeggen van waarom zou hij het niet accepteren (daar is ze bang voor), dat zou jij toch ook doen?

Tuurlijk, zeker omdat het invloed op de relatie heeft. Maar met liefde :)

*gloed* :)

Ik ben niet bang dat [hij] het niet zal accepteren, ik was aan het denken of ik uberhaupt zou mogen verwachten dat hij het zou accepteren.

Maar ik denk dat-dat inderdaad een tweerichtingsweg is & dus ook goed zal komen. :)

Ik voel me nu eigenlijk best wel afhankelijk van mijn vriendje,
er zijn een aantal "vervelende dingen" gebeurt (gaande) en ik kan er nix aan doen maar ik ben alleen maar aan het huilen en ik heb echt nergens zin in zonder hem..
Echt een K*tgevoel waar ik helemaal gek van wordt!!!
Ik heb dit nooit eerder gehad ofzo maar het is echt extreem :confused:

Ik KAN me bijna niet afhankelijk opstellen. Ik durf het niet, en ben ook nog nooit in de verleiding gekomen om dat toch te doen. Onafhankelijkheid vind ik heel belangrijk, en bovendien hoop ik dat ik dat in een relatie kan bewaren. Natuurlijk moet je wel wat inleveren, maar dat gaat dus maar heel moeizaam, hoewel ik nog nooit gekwetst ben.

Heh, jah, jij wel :p maar de rest niet. Hoe bedoel je hoe doe ik dat met onzekerheid?

ik heb het hier de hele avond met ex/vriend over gehad..

Hij zegt dat houden van ook afhankelijkheid met zich meebrengt, en hij is hier helemaal voor.. Daarom is hij harstikke ongelukkig omdat ik denk dat je pas echt van iemand kan houden als je totaal onafhankelijk bent van die persoon..

Beiden denken we dat we bang zijn.. ik denk dat hij een moederfiguur zoekt ipv een vriendin (vanwege de AANhankelijkheid, zoekend naar bescherming, emotionaliteit..) en hij denkt dat van mij omdat ik me niet zou durven binden, te lui om relatie aan te gaan omdat ik geen zin zou hebben etc.


misschien herken je iets?

Ik herken mezelf er perfect in...

Heb een relatie van 2.5 jaar achter de rug, toen we iets meer dan 2 jaar samen waren ben ik eens beginnen nadenken, kwam tot de conclusie dat ik echt afhankelijk van hem was, werd al gek als ik geen berichtje terugkreeg... denk dat die afhankelijkheid gedeeltelijk te maken heeft met het feit dat je iemand 'te' graag ziet ofzo, of dat je denkt dat je al je aandacht aan hem moet schenken ofsow, en natuulijk is het niet enkel om die reden afgeraakt hoor...

Maar ik herken mezelf bijna niet meer, ik verwaarloosde men beste vrienden en ik had oogklepjes die alleen maar hem zagen...

Nadat het afgeraakt was, heb ik me wekenlang slecht gevoeld, ook al voelde ik dat ik het juiste had gedaan (had geen spijt ofzo), maar je mist wel het samenzijn met die persoon die je graag ziet...

Gelukkig hebben men vrienden me toch weer opgevangen, en ben ik met hem terug veel beginnen optrekken!
Ben een jaar vrijgezel geweest, en dat heeft heel veel geholpen om te zorgen dat ik nooit mee zo afhankelijk zal zijn van iemand... je moet leren iemand te kunnen missenn pas dan besef je hoe graag je elkaar wel ziet!

Nuja, ik denk dat uitgaan en gewoon flirten wel een oplossing kunnen zijn, omdat je dan de dingen anders gaat bekijken, ik ben normaal niet zo'n flirter, maar ik heb er wel veel uit geleerd en er sterker van geworden...

Ik denk rouwens ook dat je afhankelijk van iemand kan zijn omdat je twijfelt aan zijn liefde voor jou, ga je jezelf enkel op hem focussen om zijn aandacht misschien wat op te eisen...

Maar dat jaar vrijgezel zijn heeft me alleszins veel deugd gedaan...

Ik heb nu ondertussen een nieuwe vriend, en ik zie hem echt heel graag (al een maandje nu), maar het heeft lang geduurd voor ik nog verliefd kon worden omdat ik bang had om gekwetst e worden denk ik, maar ik heb gewoon gewacht op de persoon waar ik me uiterst goed bij voelde en waarbij ik een beetje zekerheid heb...

Ik hoop dat je der wat aan hebt...

greetz

ex/vriend? *kijkt verbaast*

Tuurlijk, eens, houden-van is een vorm van afhankelijk-zijn. Een heel prettige, gebaseerd op wederzijds vertrouwen en respect. Het is aanvullen: niet geheel opvullen.

In je tweede alinea herken ik niets: mijn afhankeklijkheid met tijden komt niet voort uit het feit dat ik te lui word geacht: in tegendeel misschien zelfs..

Ook dit is idd een vorm van afhankelijkheid, maar opnieuw niet het soort dat bij mij opspeelt. Mijn afhankelijkheid is beter te omschrijven als het gevoel hebben; 'lieve God, wat moet ik zonder hem?'. Focussen is fout omdat je het overzicht verliest en opeisen is ook al niet goed. :)

Afhankelijk zijn is [met tijden] angst hebben, niet-afhankelijk durven zijn is ook angst hebben. :|

Zoenen met iemand zonder dat er een concreet.. iets.. uit voorkomt? De onzekerheid hebben van; vindt hij je nu leuk, of is dit 'het'?

& Dank. :)

Ik geef me ook nooit voor de volle 100%, in ieder geval niet in het begin. Ik noem dat een bufferzone... Ik wil meteen doorgaan met mijn leven, en niet als een jankende baby achterblijven mocht het uitgaan met een vriendin... Dat is verloren tijd die je nooit meer kan inhalen!

psies, zo zouden alle jongens moeten denken!

Liefde is ook elkaar los kunnen laten, en vrijheid geven. (btw:p)

Mrr, daar doe ik dus niks aan, daar zit ik alleen maar mee :o Heh. Tja, ik kan hem wel direct gaan vragen wat hij nou wil, maar ik heb het gevoel dat ik hem daar alleen maar mee op stang jaag... Ik heb het eerder gedaan, en toen ging hij gelijk maar meedelen dat hij maar beter niet weer met me kon zoenen om me niet voor de gek te houden -_- Njah, en hij doet het toch weer, dus hij vind me vast wel leuk. Maar verder? *haalt schouders op* We zien wel als ik hem ooit weer zie...

Op stang jagen? *foei*.

Zolang jij er zelf maar niet mee zit. =)

Nóg niet :p