het idee hebbe dat je echt nooit iets gaat bereiken
 

wie heeft dit ook weleens??
ik heb echt zo vaak t idee dat mn leven gewoon k*t blijft zolang mn relatie met mn moeder zo slecht is en me familie me ook nie steunt, ik ben echt bijna altijd bij mn vriend thuis.
ik ga in sept weer naar school, maar dan duurt het dus weer 2-3 jaar voor ik een diploma heb en ik heb t idee dat ik gewoon nooit samen zal gaan wonen omdat alles verkeerd loopt :(
wazig verhaal denk ik, sorry daarvoor maar ik ben mn baan kwijtgeraakt omdat ik aan mn knie geopereerd word, en mn moeder steunt me financieel voor geen meter en ik heb gewoon t idee dat ik geen moeder heb :mad: (ja mn schoonmoeder maar dat terzijde)
ik wil gewoon mn eigen leven met mn vriend maar financieel is het voorlopig gewoon k*t terwijl ik er zelf niks aan kan doen...
ideeen hoe ik weer een beetje positief kan kijken??

Wie kan daar dan wel iets aan doen?

Misschien een nieuw baantje zoeken...zodat je iig een beetje geld hebt? Ik weet niet hoe lang je vriend nog naar school moet? En ik weet niet of je mbo of hbo gaat doen (ik denk mbo)? Ik denk dat je het beste een aantal pluspunten kunt zoeken en proberen je daar aan vast te houden, hoeven maar hele kleine dingentje te zijn, zoals je vriend en zijn moeder.

Probeer te onthouden dat er altijd weer
betere, leukere tijden komen.
Je bent nu 18, en ja, het zal nog ff duren
voordat je je diploma hebt,
maar dan hèb je ook iets bereikt.
En -volgens mij- kan je met een diploma
betere banen ed krijgen..
Probeer te genieten van de dingen die je wèl hebt,
hoe weinig het er ook zijn,
hoeveel rotte dingen er ook tegenover staan.
Nja, weet t niet, maar sterkte ermee..
(en veel succes als je weer met school begint!)

Soms denk ik dat weleens ja. Maar als ik dan bekijk wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is, weet ik haast zeker dat er ook weer nieuwe ontwikkelingen zullen gaan komen.

En tsja, wat is 'bereiken'? De vraag is altijd welke eisen je aan jezelf stelt. Wat is wenselijk en wat is redelijk?

k heb t heel vaak.. vooral nu,. k vraag me af of ik ooit alleen al zou kunnen werken.. en das dan niet omdat ik zo achterlijk ben maar omdat ik zo moe ben.. k ga nu ook gem maar 2 uur naar school toe. k loop heel erg 8er maar veel langer trek ik t niet.. ook dankzij mn medicijnen kan ik bv pas veel later weg (iets met reactievermogen.. je laat een dronken iemand toch ook niet autorijden )en loop ik er de hele dag bij als een zombie..

k weet dat dr ook baantjes zijn die ik wel kan doen.. al is t maar heel weinig en heb ik eigenlijk geen flauw id wat dat is..

zoek gewoon een baantje. je hoeft toch pas in september naar school. dan kan je ook gewoon nu alvast ergens werken., voel je je weer wat nuttiger,, je kan dr heel veel aan doen.. je hebt niet voor alle baantjes een diploma nodig. ok voor de best betaalde banen wel.. tja als je perse een goede baan wil en met minder niet tevreden bent tja.. dan blijft t moeilijk.. maar als je echt wat wil bijdragen kan dat ook gewoon..

ieder krijgt zijn eigen portie in het leven...
denk maar aan het spreekwoord ieder huis heeft zijn eigen kruisje (dat was hem toch :confused: )
denk aan de goede dingen die nog gaan komen, alles komt met de tijd...
succes

Ik heb dat zo enorm erg!!!!!! Maar ik ben ook bang dat ik nooit wat zal bereiken en njah...dat maakt het nog erger.
Ik werk nu zelf dus, omdat ik geen school aan kan en er zijn altijd were leuke mensen die je nog een trap nageven door te zeggen, dat je zonder diploma geen toekomst hebt. Ik haat die mensen serieus!

Nou, ik ben pas gestopt met school. En nog even aan het kijken wat ik nu eigenlijk wil.
Ik zal waarschijnlijk binnenkort wel in de supermarkt of in de snackbar beginnen. Maar voorlopig houd ik gewoon FF de rust.

Ik zie wel waar ik uitkom.

Tussen mij en mn moeder is het ook zo.. ze wijst me constant af wardoor ik mij ook waardeloos voel, en dan probeer ik maar te denken.. het is mijn eigen leven.. ieder heft zn problemen.. maar dat is moeijk als je je hele leven niet geaccepteerd gevoeld hebt.
En ik denk dat als je je zelfrespect af laat hangen daarvan je het gevoel krijgt dat niets lukt in je leven, omdat je wacht op het schouderklopje van je moeder..

Ik stond bijna op straat, omat mijn moeder me niet terug wou in huis en mn vader wou dat ik totaal zelfstandig was (ook financieel) maar als je 18 jaar bent kan dat gewoon niet (allen vbo diploma) ze wou me nooit steunen (vooral financieel) pas toen het echt niet anders kon, en hulpverleners af was geweest, jeugdzorg etc. heeft e me terug in huis genomen.

Maarja.. je ouders zijn ook mensen.. ze maken ook hun fouten..

waar is trouwens je echte moeder, want je had het over je schoonmoeder?