Jouw gezicht
 

Je strekte je armen uit
naar de eeuwigheid
die je probeerde te leven
met het tikken van de klok

Maar de uren gingen te snel
we hielden je niet meer bij
jouw hoop zat in mijn hart
en je werd opeens zoveel ouder

Toen ik tranen voelde
sloot jij je ogen
we wisten het samen
maar alleen moest je gaan

Het is alweer een winter zonder jou
en even voel ik de angst
dat ik je zal vergeten
je geur verdwijnt

maar thuis voel ik je warmte
als ik tussen de lakens lig
en ook zonder foto's
heb ik voor altijd jouw gezicht

goed gedicht, leest opzich lekker vlot, vind t alleen een beetje jammer dat k de verhaallijn er niet helemaal uit kan halen en dat t een beetje "warrig" is geschreven... (misschien heeft dat invloed op elkaar gehad).

wat een prachtig gedicht... ik ben er echt stil van
ik vind de derde strofe het mooist

Toen ik tranen voelde
sloot jij je ogen
we wisten het samen
maar alleen moest je gaan

heel mooi... geeft gevoel ook goed weer