déjà-vu
 

Als de sneeuw verdwijnt onder de zonneschijn,
en het koude water langzaam wegstroomt,
denk ik, wat was het fijn,
al heb ik het maar gedroomd.

Het koude van de witte sneeuw,
glijdt langzaam van de daken,
heeft mij met een zachte geeuw,
uit mijn slaap doen ontwaken.

Een ijspegel voor mijn raam,
hangt daar met een nat gezicht,
is net als ik, opgestaan,
in het vroege ochtendlicht.

Voetstappen lopend naar mijn deur,
geprint in de witte zachte deken,
samenhangend met de muffe geur,
die mijn kamer heeft bezweken.

Naast me zie ik hem staan,
hij staat zich zachtjes om te kleden,
kijkt me even heel lief aan,
en loopt dan zachtjes naar beneden.

En net als in mijn droom,
loopt hij rustig naar buiten,
waggelend en een beetje sloom,
begint hij stilletjes te fluiten.

Voetstappen wederom,
geprint in de witte zachte deken,
snel kijkt hij even achterom,
het heeft allemaal, zo op een droom geleken...


bij deze kondig ik mijn aanwezigheid op dit forum aan :p
ben benieuwd wat 'men' van dit gedicht vind. k ben zelf niet zo super tevreden, vooral niet met de één-na-laatste alinea, maar vond t toch wel t plaatsen waard :)

Ik vind m wel wat hebben, krijg bij het begin wel een soort blij gevoel eigenlijk :) Het eind vind ik wat minder.....

Ook vind k in de 4e strofe dat 'samenhangend' wat minder klinken. Maar dat kan ook aan mij liggen hoor.....

verder vindk um ok!!

xx