gevangen in verliefdheid?
 

Ik heb al bijna drie maanden wat met een jongen, we hadden verkering één week nadat we elkaar hebben leren kennen, het klikte meteen, we zien elkaar nu elke dag en slapen elke nacht samen. Voorheen heb ik zoiets nog nooit meegemaakt dus voor mij was het een aanpassing enerzijds maar anderzijds voel(de) ik me er zeer goed bij.

Nu vraag ik me wel iets af. Ik denk dat ik vast zit in die liefde, sociale contacten en vriendschappen zwakken af, enkel die jongen is nog belangrijk en uiteraard, daarnaast, mijn studies. Ik hou van hem en wil mijn verdere leven met hem delen (we hebben ook beslist om samen te gaan wonen) maar soms vraag ik me af of alles niet te snel is gegaan en of het wel gezond is om in die liefde vast te blijven zitten. Het kan niet stuk tussen ons, hij is heel serieus en oprecht en ik voel me 100% goed met hem. Maar het is alsof enkel hij belangrijk is en de rest kan me niets meer schelen, ik heb geen behoefte meer zoals vroeger veel mensen te kennen en veel uit te gaan, ik wil alleen zijn met hem, weg van de bewoonde wereld...
Herkent iemand dit? Heeft iemande dezelfde ervaringen of heeft iemand een totaal afwijzende mening daarover?

Alvast bedankt voor de reacties :)

hay,

ik herken het niet echt helemaal, maar ik kan me er wel wat bij voorstellen.
ik snap volkomen dat je nu (nog) alleen maar bij je vriend wilt zijn, maar naarmate je relatie voorderd gaat dit altijd wel beetje weg. je blijft wel van hem houden enzo maar ik denk dat je over paar maanden of weken wel weer beetje wat meer met je vriendinnen wilt optrekken. nu ben je nog erg verliefd en wil je alleen nog maar bij je vriend zijn, dat had ik ook in mijn vorige relatie namelijk. ik zag hem elke dag en liet me vrienden hierbij beetje zitten. na 3 maanden ging deze relatie uit en ik had spijt dat ik me vrienden beetje had laten zitten.
ik zou als ik jou was nog niet gaan samen wonen, want 3 maanden met elkaar hebben is nog niet zo lang natuurlijk.
ik denk dat je ook beter wel de bewoonde wereld in moet gaan, zodat ieder nog ze eigen dingen heeft.
ik hoop dat je hier wat aan hebt
xx

Ik denk ook dat het best is dat we nu nog niet samen gaan wonen, maar als dat het geval is, is het pas in september, tegen dan zie ik dan wel weer.
Uiteindelijk zijn contacten buiten hem ook belangrijk en ik denk dat ik dat nog niet goed besef omdat ik me gevangen voel. Een leven opbouwen met hem alleen en afgezonderd van iedereen is wel een mooie gedachte maar niet heel realistisch van mijn kant. Maar alvast bedankt voor je reactie :) (ik denk namelijk dat er niet veel zijn die zoiets voelen als ik, misschien loop ik wat teveel van stapel, kan ook natuurlijk :s

la prison d' amour