Karwei
 

Een middelmaat van beuzelarijen
knoopt de vloer. Ik staar maar wat.

Springen de lichten
van onder hun knijpend schijnen uit,
kijkt men te lang en belooft men zich
de waarheid wel een andere keer.

Een gedoe als condoom, de wrede
concluderende toon uit zelfbedrog.

Het gedrocht van versproken hoeden.
Het geil van sleur.
Een slingerend verzonnen droombeeld
met bijen.