Van hoe het komt
 

Van hoe het komt.


Ik ben een afscheid nemen waarbij niemand
staat en waarbij niemand me herkent. Smelt-
steen of het onbedoelde credo van een stroom.
Voel aan me dan weet dat ik er ben.

Zoals krassen buiten het papier tot
nerven worden en over-
gaan in tafelbladen en de kleuren
op de vingertoppen zwart of fel of licht

Ik weet met handen van de schijn
van slaap en heb voor zeven malen
in de mond een doodgeboren lichtkind,
dat doen ijsvulkanen.

Wat ik ben voedt de hand - en
andersom waar vingers vingers spraken
van een nacht waarin het nacht werd.


01/2003
© L Kranenburg

aha

Een sonnet! :)

Wauw... :eek: ik durf mijn gedichten nu bijna niet meer te posten, dat is echt niets vergeleken met dit. Ik kan niet eens commentaar bedenken, dat zegt wel wat denk ik...

Hahaha! dit is goed? denk je? of je snapt het gewoon niet. Maar dat is tog nie knap. Ik wil juist dat je het snapt! kan je een interpretatie geven???? lijkt me leuk!

Is goed. Ik heb het nu gewoon gelezen inderdaad, en nog niet echt geïnterpreteerd. Maar vind je het goed dat ik dat later doe? Ik zit nu in een warme, zwetende zaal vol arme studenten die graag hun mail willen checken, omdat ze daar thuis geen gelegenheid voor hebben (háááá, wat een luxe ken ik! :D) en dat doe ik toch liever thuis op m´n gemak met pen en papier. :)

wauw! wat een professionaliteit. Ik zwam altijd maar wat uit mijn nek, en doe alsof het interessant moet zijn ;) :D

Kzie it when It get's there!