oud gedicht terug gevonden
 

dit gedicht schreef ik 4 jaar geleden ofzo, nadat er achter elkaar 3 familieleden overleden. kwam het vandaag opeens weer tegen:

bij het leven hoort de dood
Zwijgend kijkt hij op ons neer
onheilspellend groot

hij wacht rustig af
neemt je weg uit het leven
en begeleid je naar je graf

machteloos kijken nabestaanden toe
hoe een vriend hen verlaat
hij kijkt nog één keer om
voor hij ons voorgoed verlaat

maar is de dood altijd het einde
of juist een begin
van alle pijn bevrijd

bij het leven hoort de dood
zwijgend kijkt hij op ons neer
onontkoombaar, groot

machteloos kijken nabestaanden toe
hoe een vriend hen verlaat
afscheid neemt
en naar de verlossing gaat

in mijn hart gevoel van pijn
machteloze woede en verdriet
waarom moest het juist deze vriend zijn

bij het leven hoort de dood
zwijgend kijkt hij op ons neer
mijn verdriet is groot

hij neemt afscheid van het leven
staat aan een nieuw begin
voor mij slechts de herinnering

pijn in mijn hart
woede in mijn hoofd
kwaad op de wereld
ik had in beterschap geloofd

***

er zit weinig logica in het aantal regels etc, maar toen ik het teruglas herkende ik gelijk weer dat gevoel dat ik vergeten was...

ik vind het (y)
soms lijkt het alsof er twee gedichten door elkaar lopen,maar dat vind ik niet storend
xx

Ik vind em wel goed eigenlijk,
het metrum is over het algemeen wel strak,
alleen het rijmen vind ik niet heel geslaagd omdat ik daar niet zo van houd, maar het is zeker niet storend. Jouzelf vind ik wel erg lief, trouwens. (Y)

BTW: Het is begeleidt, strofe 2. ;)

d's, t's en dt's hebben me nooit gelegen > begin t nu pas door te krijgen :S

Ik lees veel posts van je. :)

hmm ( < als in een instemmend gehum:)) op die manier :)

Waarmee ik dus bedoel dat ik je daarom leuk vind. ;)

Wow..., ik vind um erg mooi !!! :)

wat moet ik daar nou weer op zeggen?? >wist niet dat ik zulke leuke posts post :)

dank je :)