broken hearted.. :'(
 

Al ooit iemand letterlijk gevoeld dat je hart zowat breekt? Als diegene die je doodgraag ziet zegt dat de gevoelens wel wederzijds zijn, maar niet zo sterk en dat de relatie eindigt? Ik voel echt een soort pijn in men hart en ik kan er echt moeilijk mee om... Iemand dit ooit nogal gevoeld en tips hoe ik ermee kan omgaan, want dit is de eerste keer dat ik dit ooit meemaak en een echte leuke ervaring is het niet...

Alvast bedankt...
greetz

ja, ik heb dat gevoel wel eens gehad,
en het doet heel veel pijn :(
bij mij was het ook zo dat mijn gevoelens veel sterker waren
dan die van hem....

heel veel sterkte met je verdriet

Na een relatie van 4 jaar is mijn hart onder een soort drukpers gekomen waardoor die stukje bij beetje werd vermozeld,(of hoe je dat ook schrijft :D) zo voelde dat iig. De kern kwam erop neer dat ik nog helemaal gek van haar was maar bij haar was het langzaam uitgedoofd terwijl ik dat absuluut niet doorhad, vrij stom.
Ik was helemaal stuk en ik dacht dat t nooit met mij nooit meer zou goedkomen. Het heeft een tijdje geduurt (een half jaar ofzo) om er overheen te komen maar ik kan nu lekker als je afgezaagde termen eruit gooien zoals: Het is beter zo, er zijn betere meisjes etc etc.

Dus sterkte!
En onthoudt de meest uitgesproken zin op dit forum:
Tijd heelt alle wonden

P.S.
Zoals je misschien doorhebt kan denk ik niemand hier je helpen, omdat niemand je goed genoeg kent. Tligt aan de persoon en aan de situatie hoe 'het' verwerkt wordt.
Mijn tip zoek vrienden op ga veel praten, probeer het gevoel niet verdringen maar echt te verwerken. Als je gevoel echt extreem is moet je het zien als iemand die je kent doodgaat, het gevoel was bij mij ongeveer hetzelfde.

ga niet in de put zitten en leer ervan... het voelt klote ja, maar het is niet het einde van de wereld...

(offtopic) heeej vette avatar sano :D (y)

Tijd heelt de wonden, ja.
En om het te versnellen, moet je er echt niet te veel over nadenken. Ga leuke dingen en geef jezelf niet de kans om er verdrietig over te worden. Het is heeel moeilijk om uit dit gat te komen en het liefst zou je, misschien jij niet hoor, willen wegkwijnen in je verdriet, maar je moet sterk zijn en doorgaan. Bedenk inderdaad dat de tijd de wonden heelt.

HOOOW hier moet ik toch ff op de rem drukken. Je moet dit soort gevoelens niet onderdrukken het lijkt mij verstandig om een 'rouwperiode' aan te nemen, als je dat niet doet dan vreet je jezelf op. Huilen is niet erg maar wegkwijnen doe je alleen, dus om dat te vermijden zoek je je vrienden op. Er over praten, praten, en nogges praten totdat je dr zelf helemaal ziek van word.
(en reken maar dat je vrienden er dan helemaal doodziek van zijn maar daar zijnt vrienden voor :D)

Maar misschien is dit voor iedereen anders.

--offtopic--- En jij hebt ook een toffe Kenshin avatar (y) ---

ik heb ook zoiets gehad, een maand geleden om precies te zijn. Ik ben dr nog niet helemaal overheen, maar wat goed helpt als je je kut voelt moet je het opschrijven. GEwoon schrijven wat je voelt en denkt. Ik heb laatst 6 kantjes volgepend (letterlijk), en het lucht echt op kan ik je vertellen......., maargoed, meer kan ik ook niet zeggen aangezien ik er zelf ook nog mee worstel

Ja van het weekend, ook voor het eerst zoiets gevoeld, het liefst was ik de hele dag in m'n bed blijven liggen huilen ofzo ik werd er helemaal gek van m'n gedachten dwaalde telkens af naar hem en als iemand er over begon of ik zag een foto of wat dan ook kwamen er weer tranen echt zo verschrikkelijk!
Maar nu is het dus weg sinds ik hoorde dat hij vast zit :confused: (staat in m'n topic)

Sterkte!

Ik ken het zeker! Het is echt een vreselijk gevoel! Bij alles wat ik deed dacht ik aan hem. Ik hoefde maar een wat zielig liedje te horen en z'n foto te zien ofzo en ik begon weer te huilen. Ik heb dit 2 maanden lang gehad, dat ik nog bijna elke dag om hem zat te huilen! :o Tis nu 3 maanden uit en voel nu pas dat het verdriet weggaat. Door veel steun van m'n beste vriendin en m'n ouders en doordat ik een nieuwe leuke jongen heb leren kennen voel ik me echt weer goed enzo! Gewoon veel leuke dingen doen en dan voel je je vanzelf weer beter.

ik heb dit eens keer heel sterk gehad, was iets meer dan anderhalf jaar terug.
Ik kan altijd heel moeilijk mn gevoelens onder woorden brengen en heb dat toen gedaan, maar de reactie was dat het toch nooit wat zou worden vanwege de afstand en dat ik het beter maar niet meer kon proberen.
hiermee heb ik het lange tijd heel moeilijk gehad, maar op een gegeven moment moet je toch verdergaan hoe moeilijk dat ook kan zijn.

Hartelijk bedankt voor jullie reacties :)

Uhm ja... ik probeer met vrienden zoveel mogelijk weg te gaan en me te amuseren, en ik weet wel dat ze me steunen, maar er is altijd een stukje van jezelf dat niet opgevuld kan worden door vrienden... maar het gaat me wel, heb ook nog school en examens, men werk, en zoveel andere dingen, ik denk er niet constant aan, maar de momenten als dat wel gebeurt doen echt ongelofelijk pijn... en ik weet uit ervaring dat ik na een breuk niet echt snel andere jongens zal leuk vinden ofzo, weet niet hoe dat komt, maar ik kan dat gewoon niet, in ieder geval heb ik me voorgenomen om mijn vrijgezellenleven op de eerste plaats te zetten en dat ik nu een hele tijd gewoon mensen ga leren kennen en vrienden maken, en dat ik gewoon nog van het leven ga profiteren... lijkt me nu namelijk het beste, tis de 2e pijnlijke breuk in men leven, en de eerste heeft zowat een jaar geduurd voor ik er echt over was, maar dat zal nu wel wat minder zijn hoop ik...

Echt bedankt voor jullie reacties, het doet me deugd om dat dan eens op een moeilijk moment te lezen dat je niet de enige bent op deze wereld!!!

-X- to all of you

greetz

Het is een verneukt gevoel, ik weet het. Maar je kan het schijnbaar overleven, en mij heeft het echt veel en veel sterker gemaakt.

Och, ik heb wel eens iets gehoord wat zó erg was dat ik er inderdaad echt een steek van pijn van in m'n hart kreeg. Het was niet gebroken, trouwens.

Ja ik weet hoe het voelt. Heb het nu ook. Tis nu een klein maandje uit en ik vind het nog steeds heel moeilijk, omdat het gewoon echt serieus was tussen ons, ook al heeft het door omstandigheden niet zo lang mogen duren helaas...
Tja de tijd zal de wonden wel weer helen.. het is een cliché, maar clichés zijn dan ook altijd waar :)

:( ik weet het maar al te goed. hoe het voelt om gebroken te worden. ben er nu nog kapot van want ken geloven dat het gebeurd is, en ze wil niet eens vrienden met me zijn dat maakt me helemaal kapot. want ik wil graag een vriend zijn maar je hart gaat zeker kapot erdoor en niet alleen kapot. je vertrouwen heb je niet meer bij een ander ook, want ik vertrouw niemand meer echt niemand meer. maar ik laat elke dag een traantje gaan. zonder dat andere het door hebben.

(maar ja kapot is rot en vooral niet gezond in je kop)

(als je erover wilt praten ben 1 en al oor op de chat als je wil)

16 succes met je en veel sterkte (y)

Je moet je verdriet een plaatsje geven. Het is nu drie maanden uit met mijn vriend, ik was er eerst ook helemaal kapot van, vooral omdat ik het niet aan had zien komen. Ik vind het nu ook nog steeds jammer dat het uit is, en als ik denk hoe het uit is gegaan doet het me nog steeds verdriet, maar het is gebeurd; ik heb ervan geleerd en de ervaring is nu een deel van mij (klinkt zweverig he). Ik kan ermee leven dat het uit is, ook al doet het nog steeds zeer als ik hem met zijn nieuwe vriendinnetje zie.
Het doet me ook goed dat ik van mezelf weet dat als hij me nu op zn knieën zou smeken om terug bij hem te komen (niet dat hij dat doet hoor :) ) ik hem niet meer zou moeten. *geeft zichzelf schouderklopje*
Nja, bedenk maar dat je alleen maar hoeft te wachten op het moment dat je je beter voelt, en elke dag die voorbij gaat brengt je dichter bij dat moment.
Sterkte!