Contact met Anne
 

Er zit niet echt een goed verhaal in. Maar ik denk misschien
wel eerder dat het een boodschap is. Zo van... onbekenden
hoeven niet altijd onbekenden te maken. Ik zal er nog eens
een echt verhaal van maken. Met de details, waarin iets
gebeurd! Of is het goed om dit onderwerp, dit verhaal
maar bij een boodschap te laten? Dat is de vraag aan jullie:
DE LEZERS!!!

'Ga weg, ik mag niet met onbekenden praten', dat waren
de woorden van een klein meisje die ik een paar maanden
geleden aan de ene kant van de stoeprand zag staan.
Ik vroeg wat er was en ze vertelde dat ze op deze plek
niet durfde over te steken. Nieuwschierig werd ik wel.
Ik snapte niet waarom zo een jong klein meisje dan alleen
op pad was. Ik maakte me zorgen. Die enorme tas achterop
bij zo een klein meisje vond ik ook nog wel komisch.
Ik besloot haar om te halen en gaf haar een hand om samen
over te steken. Ze vertelde dat ze 7 jaar oud was en
haar naam is Anne. Zo schattig. En ik vraag mezelf nog
steeds af hoe ik ertoe ben gekomen. Misschien ben ik
omgehaald door de reclames waarin je tolerant moest zijn.
Eenmaal aan de overkant vertelde ze nog waar ze op school
zat en vroeg ze of ik haar vaker wou helpen.
Ik antwoorde enhousiast... Ik heb normaal erg weinig
contacten, maar ik fiets na school of in tussenuren
wel altijd even naar het centrum om haar tussen de drukte
weer over te laten steken. We kennen elkaars verhalen
inmiddels. Ik 16 jaar en zij 7. Bijzonder vond ik het.
Ik ben me voor het eerst sinds jaren weer in jeugdprogramma's
als bolke de beer, fabeltjeskrant, paulus de boskabouter
enz... gaan verdiepen. We praten er samen over en hebben
veel lol. Ouderen lachen wel eens naar mij, en als ze naar
me toe komen met een reactie merk ik dat ze respect hebben.
Nu ben ik verder. Haar vriendinnetjes worden ook niet meer
door de moeders naar hun basisscholen gebracht.
Ze gaan voortaan met mij mee oversteken. Ze lopen met mij
mee naar school. De onderwerpen zijn niks voor een jongen
als mij, maar ik vind ze schattig. Die kleine kinderen.
Ik help ze. En ik leer ze dingen. Zij lachen om mij en mijn
taalgebruik zal toch fatsoenlijk blijven. Na die tijd kan ik
zelf ook weer met een gerust hart naar school vol vreugde en trots.

Ik leer ze nu zelfs nieuwe dingen. Zij zijn ook bang voor
de grote mensenmenigte. Niet zo gek voor hun leeftijd.
De lol die ze hebben vind ik ook lol. Dus we kwamen op
het onderwerp hoe eng een lift is. Nu hebben zij drietjes
mij geleerd hoe daarmee om te gaan en ik ook weer hun.
Eerst stapten we een lift in en onze adem maar inhouden.
We kijken naar onze nagels, naar onze voeten, we zuchten
een keer diep. Socialer wordt het er allemaal niet van.
Zo dicht op elkaar staan in de lift en maar niks zeggen
als er een onbekende bij is. Dus Anne en Ik waren toch
ook onbekend voor elkaar? Daarom gaan we nu ook expres
vaker in de lift. Kijken of mensen wel DURVEN te praten...

Zo was het dus ook met de trein. Daar waren de mensen
ook doodstil. Maar we gingen naar Hummelo. Naar mijn
beste vriend van vroeger op de basisschool waar ik nog
wel veel contacht mee heb. Anne en haar twee vriendinnetjes/
leeftijdsgenootjes wouden mee. We hebben een ontzettend
leuk weekend gehad. Op de terugweg in de trein zagen we
weer de onbekende mensen. Maar ik ging op mijn gevoel af:
Anne van zeven was ook alleen maar daar leefde ik in mee,
bij sommige mensen zie ik dat ze even alleen willen zijn...

tis 'nieuwsgierig'. Nu ga ik ff verder de rest lezen. ;)

Wat je zelf al zegt, er zit niet echt een goed verhaal in...op een bepaalde manier dan, wat er zit op zich wel een verhaal in, maar toch ook weer niet... 'k vind de boodschap ook niet echt heel duidelijk, maar dat kan ook aan mij liggen. 't is leuk om er nog eens een echt verhaal van te maken, denk ik.

Misschien moet ik het ik-persectief veranderen?!?!

Ik dacht dat je contact met mij wilde. :D

Ik zal het verhaal later nog eens lezen, goed?

Dus je hebt em nog niet gelezen, maar je snapt wel dat het niet over je gaat? Wat is je eerste indruk?

Het is idd niet echt een verhaal, meer een boodschap. Dat vind ik erg leuk, eens wat anders.

Ik vind de eerste alinea goed. Je houdt daar spanning erin en vertelt het vrij lekker. Natuurlijk zitten er nog wat slordigheden qua spelling en wat manke zinnen in, maar dat is te verhelpen. Belangrijk vind ik dat ik in die eerste alinea jou zie vertellen wat verteld moet worden en een spannend begin van een verhaal zie bouwen. Je maakt mij als lezer nieuwsgierig.

Helaas zijn die andere twee alinea's een stuk minder. Het lijkt meer op uit het leven gegrepen zaken die je graag kwijt wilt, maar die niet veel meer met het verhaal te maken hebben. Jammer. Maar die eerste alinea... zo moet je verder gaan!

LUH-3417

thanx voor de tip!!! Hier kan ik weer eens wat mee... ik zal ook op het vervolg letten. Misschien moet de stijl ook wat sarcastischer worden?!?!!?

Dat ligt denk aan wat je wilt beschrijven en wat je ermee wilt bereiken. Een liefdesscene waarvan de lezer moet smelten kan je maar beter niet sarcastisch doen. :)
Je moet gewoon goed in de gaten houden wat (je hoopt dat) bepaalde zinnen en woorden doen. Probeer zoveel mogelijk uit de kast te rukken om te bereiken wat je wilt.

LUH-3417 - Dingen weglaten is trouwens ook een stijlmiddel, voordat je met enorme bombastische teksten komt. :)