gebroken daglicht
 

Jouw gelaatsuitdrukking
krijgen niet tot spijt
als ik zo eens in de spiegel kijk,
vergelijk dan zo
twee kwaliteiten;
angst en haat.

Zo ontpopt ontknopt mijn dag
als afscheid van dit zijn,
ervaar ik dat niemand eigenlijk is
waar ze moet zijn.
Huld ik mij in nevelen,
verstoot ik de warmte om mij heen.

Zo volstaan mijn gedachten met ooit beschreven pijn,
laten ik al mijn tranen stromen,
om voor even het daglicht te breken.

Ik vind die laatste zinnen erg mooi, 'daglicht te breken' vind ik goed.

Alleen de eerste alinea , ik krijg een beetje het gevoel dat je niet wist wat je met de laatste zinnen moest, klopt dat?

tx

eeehm, klopt eigenlijk niet hoor want ik heb die eerste alinia zelfs van onder naar boven geschreven, dus van eind naar begin.

wat is, huld?

beetje van mezelf en beetje van de taal :D