Vergeten worden door vrienden
 

Ik moet ff zielig doen, vergeef me…

Ik heb altijd moeite gehad vrienden te behouden. Ik had altijd al weinig vrienden, en nooit echt goede, het waren meestal wel goede, maar goed is hier dan iets minder oppervlakkig dan gewoon klasgenoten. Nu heb ik het een ‘vriendengroepje’ van 6 mensen. Er zat een meisje in dat constant de aandacht trok van de jongen met wie ik het het beste kon vinden.

Nu is ze blijven zitten, dus ik dacht: nu komt alles toch nog goed, maar kennelijk niet. We hebben nu 2 meisjes en 3 jongens. De 3 jongens zijn goed bevriend en ik en het meisje kunnen het redelijk vinden. Nu het ‘probleem’. Altijd als er iets is, word ik vergeten. Het is iets dat vorig jaar al begon. Met uitgaan word ik nooit meegevraagd, nu kan het natuurlijk zo zijn dat ze denken dat ik het toch niet leuk vind, is ook wel zo, maar als het zou kunnen zou ik graag meegaan. Maar ik kan bv niet zeggen van: ik vind het wel leuk, mag ik ook een keer mee, want ik hoor het altijd pas achteraf. Ook word ik met verjaardagen opeens niet meer uitgenodigd, gaan ze naar Citylife (een of ander uitgaanscentrum) en ik word niet meer gevraagd. Ook ging met opeens op vakantie met elkaar, naar een huisje van iemand. Nu heb ik dat hele jaar geroepen dat we dat moesten doen, maar uiteindelijk is het geregeld en hoorde ik het pas achteraf dat het zo leuk was, terwijl ik geen idee had dat ze dat gingen doen. Maar dit jaar gaat het precies hetzelfde, alleen nu doen ze het gewoon waar ik bij zit. We zitten altijd met z’n 5en en er wordt gewoon over tafel gevraagd of ze vrijdag kunnen, want dan gaat ze haar verjaardag vieren. En ik zit er dan maar bij. Nu gaan ze samen iets doen voor de muziekavond, terwijl ik altijd geroepen heb dat we iets samen moeten doen, maar ik word weer niet gevraagd, ook als ik iets zeg, lijkt het net of ik niet besta ofzo...

Ondanks dit alles ga ik dagelijks met hen om en maken we plezier met elkaar en zit ik altijd bij ze en doen ze aardig. Maar elke keer met zoiets daalt mijn humeur naar –10, terwijl ik maar doe alsof er niets is, maar van binnen doet dit elke keer zo’n pijn. Ik kijk maar vriendelijk, doe aardig, zodat ze iig daar niets over kunnen zeggen… Hoe krijg ik het voor elkaar dat ik niet constant achter hun moet aanlopen zodat ik iig opgemerkt word? Ik weet echt niet wat ik nog kan of moet doen, dit werkt en gaat niet en diit houd ik niet 2 jaar meer vol… Straks Rome reis en dan wil ik niets liever dan bij hun in de groep zitten, zo niet weet ik niet of nog wel meewil…

Heeft iemand tips ofzo?

Zeg het tegen ze. 'k denk dat dat één van de (weinige?) dingen is die je kunt doen...

'k denk btw ook dat je uit moet kijken met het zeggen van dit soort dingen...kan verkeerd vallen.

'k zal mijn vorige reply nog een beetje toelichten: als jij altijd maar doet of alles goed is enz., hoe kunnen zij dan weten dat het het tegendeel is? Het is wel logisch, maar zij zien alleen hun eigen kant, niet de jouwe, ze weten misschien niet eens dat ze je er mee kwetsen. Als dat wel zo is zal jij ze dat dus moeten vertellen, denk ik. En als zij daar problemen mee hebben, tja, das heel vervelend, maar daar kan jij niks aan doen. Het draait niet alleen om hun, zoals ik op msn net al zei, het gaat net zo goed om jou. 'k snap best dat praten niet makkelijk is, maar ik weet dat je het kunt, je hebt het immers al eerder gedaan.

Ik herken wel heel erg wat je schrijft, het gevoel.. Het is niet zo dat ik daar nu last van heb, maar het is wel eens anders geweest.

Die steek in je maag als ze het over iets samen doen hebben en jou daar niet bij betrekken.. En ik was ook zo dat ik deed alsof er niks aan de hand was.

Eigenlijk heb ik niet echt advies voor je. Ik herken wel veel, het nooit heel goede vrienden hebben enzo.. maar tegenwoordig ligt het anders. Dat is eigenlijk een beetje vanzelf gegaan, ik kreeg andere, wel echte, vrienden.. en nou ja, op de een of andere manier val ik nu wel binnen een groepje op school waar ik ook echt dingen mee samen doe.

Mja, ik heb dus eigenlijk niks zinnigs te zeggen hierover :S
Ik snap eigenlijk niet zo waarom ze jou niet vragen.. en ik sluit me verder trouwens bij leonoor aan.. Praat erover met ze.

Dit is altijd moeilijk (en herkenbaar).. eerlijk zijn tegen ze (maar niet te eerlijk) en het vragen is denk ik toch hetgeen dat je moet doen..hoe moeilijk het ook is..

Ik kende het. Het volgende klinkt misschien heel hard (sorry) maar dan zijn het geen echte vrienden. Echt niet, als ze je zo in de kou laten staan...

hum... misschien toch proberen er met ze over te praten is natuurlijk ook niet echt eerlijk van hun om jou nooit te vragen om mee uit te gaan, ik bedoel als je een vrienden groepje hebt vraag je toch iedereen... okeej in dat groepje hoeft niet iedereen elkaar evenveel te mogen maar toch...
ik vindt gewoon dat je als vrienden zo niet met elkaar hoort om te gaan...
herken het wel een beetje eigenlijk, en tis zeer kut...
misschien zijn jullie een beetje uit elkaar gegroeit of willen ze meer dan iets oppervlakkigs maar omdat ze het niet krijgen (niet verkeerd opvatten) hebben ze zoiets van lama
sterkte

Mwjah, daar dacht ik ook aan maar in principe verliest ze dan niets door het te vragen. Geven ze een raar of ontwijkend antwoord of gaat het een tijd goed maar daarna niet meer, zou ik ook me conclusies trekken.

Dat klopt. Vragen kan altijd, dat kan ook geen kwaad en kan misschien alleen maar verhelderend antwoord geven. Maar dan nog. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt, gelukkig al meer dan een jaar geleden, maar van die mensen heb ik, nadat ik het contact zelf verbroken had (ik kón niet meer), nooit meer iets gehoord. Hoezo, vrienden?